içten içe bir bekleyişim var o çok sevdiğim adamın ilk halini... ne güzel günlerdi di mi sevgilim seninle güvenpark, kocatepe de ne güzeldi, güvercinler... uzunca yürüyüşlerin ardından saatlerce oturup sohbet etmeler ve ne güzeldi acaba gelir mi dediğimde ardımdan koşarak gelişlerin... şimdilerde eser yok o insandan, hiç sen değilmişsin gibi kabasın şimdi, hiç ağlamamış gibi dik, hiç pişman olmayacakmış gibi pişkin! oysa can bilmez misin ben hep seni senden daha iyi tanımışımdır seni tanıyalı 4 yıl geçti peki sen ne zaman tanıyacaksın kendini. şimdi çok mutlu olacakmışsın gibi bir his varya içinde ve benim döneceğimi sanıyorsun ya ondandır gereksiz gururun. oysa sen karını hiç tanıyamamışsın, geçmişten ders alamamışsın, halbuki arkana dönüp bir baksan anlayacaksın kendine en çok güvendiğin anlardadır çekip gitmelerim...