kusura bakma ama bıktım artık. bir insan bu kadar yüzsüz olabilir mi? bir kere ektin beni (hem de hiç bir bahanesi olamayacak bir neden yüzünden), saçma sapan bir yerde beklemek zorunda kaldım, bilmediğim bir yerde... oturacak bir cafe bile yoktu. sonra ben de safım ya peki dedim. sonra bir derdimi anlatırken bana saçma sapan bir şekilde amaan niye o kadar takıyorsun gibi bir laf ettin ( o zaman depresyonun dibindeydim, sevgilimden ayrıldım, neler yaşadığımı biliyorsun, ve kafana takma diyorsun, o kadar basitti zaten herşey), kafana takma da ne demek ya, sanki sınavdan düşük not aldım da ona üzülmüşüm gibi.... hadi ona da neyse dedik unuttuk gitti. bu sefer başka bi gün beni yine ektin, insan nezaketen bir haber verir, iki kelime laf eder, çekip gitmez di mi? artık buna peki demeyeceğim kusura bakma. bu kadar yüzsüz, bencil bir insanla konuşmak istemiyorum artık. hiç bir şeyimi de anlatmam zaten artık sana, ne sana ne başkasına, çok pişman oldum çünkü. kimseye güvenilmezmiş, bunu anladım. şimdi de hiç bir şey olmamış gibi arıyosun, konuşmak istemiyorum, kimseye derdimi anlatmak istemiyorum, çünkü "amaaan boşver niye o kadar kafana takıyorsun" lafını duymak istemiyorum. çünkü zor bir dönemden geçiyorum tekrar, ve insanların sorularına maruz kalmak istemiyorum, okulun nasıl gidiyor lafını duymak istemiyorum.... okula ara verdim, belki de tamamen bırakacağım. her neyse çok sinirlendim...