Yazacak güzel şeyim yok . Yaşanmışlık ve yıpranmışlık , öfke ve kızgınlık var .. Ben hiç evimi hiç sevmedim , evlendiğim ilk günden beri sevmedim hem de .. Üzerinde yattığı koltuğu , sızdığı sandalyeyi , izlediği televizyonu , kullandığı banyoyu , mutfakta kahvaltı yaptığı masayı sevmedim ... İlgisizliğini , sorumsuzluğunu , suskunluğunu, bencilliğini , merhametsizliğini sevmedim .... Beni evliliğe ikna edip verdiği sözleri vaadleri tutamamasını , ailesinin yanında başka benim yanımda başka olmasını sevmedim ... Ortak bişey paylaşamamızı , yanyaneyken konuşmamanızı , sabah başka akşam başka olmasını , dengesizliğini sevmedim ... Aynı evde beni tek başıma yalnızlığa mahkum etmesini sevmedim ..seni çok seviyorum deyipte.;sevginin ne olduğunu bilmediği için sevmedim . Güvenimi yitirmesini , ona olan sevgimi ve saygımı bitirmesini sevmedim ..aylar boyunca her sabah yataktan ağlayarak ve tek başıma kalkmama sebep olduğu için , hasta olduğumda bana bakmadığı için. Bana sahip çıkıp , koruyup kollayamadığı için, ne koca , en önemlisi 'iyi bir insan' olamadığı için onu sevmedim .... Boşandım .. Şimdi geriye bakıyorum ve anlıyorum ki ;Ben onu HİÇ sevmedim