Aylardır sabırla bekledim ama artık dayanamıyorum sanırım.
2 yıldır kimseyi tanımak, hayatıma birini almak istemedim. "yalnız mutluyum, illa sevgilim olacak diye bir şey yok " derdim hep. Gerçekten de böyle düşünürdüm.
Kim yaklaşmak isterse uzaklaştırdım.
Seni tanıyınca değişti her şey. İlk gün "ne tuhaf çocuk" demiştim.
Sonraları seninle vakit geçirmek, gülüp eğlenmek çok keyifli gelmeye başladı, "ne eğlenceli bir arkadaş" dedim.
Zamanla baktım ki benim çevremdeki bütün arkadaşlarım eğlenceli, vakit geçirilesi insanlar. Ama seni onlardan ayıran bir şeyler var. Onlarla vakit geçirdiğim zaman duyduğum mutluluktan farklıydı, seninleyken hissettiğim şey. "ne hoş çocuk" dedim.
Tanımaya devam ettim, daha çok vakit geçirdim. İnsanların karşı cinsle tanışırken gizlediği ne kadar özelliği varsa gösterdik birbirimize. Çünkü biz sevgili olmak için değil arkadaş olmak için başladık bu birbirimizi tanıma serüvenine. Her türlü salaklığını gördüm. Hastalığını, kızgınlığını, mutluluğunu, üzüntünü, hayal kırıklığını, konserde kendini kaybetmeni, düğünde göbek atmanı, uykundan yeni uyandığındaki şapşallığını.... Seni tanıdıkça tanımak istedim, bildikçe bilmek... Bundan belki de kimselere vermediğin sırları verdin bana. Ve ben artık "bu adamı seviyorum" diyebiliyorum dolu dolu.
Sana söyleyemedim gerçi. Söyleyebilir miyim onu da bilmiyorum.
Ama yılların yalnızlığı var üstümde. Ben artık atmak istiyorum bu yalnızlığı.
Bugüne kadar bekledim çünkü sırf yalnız olmamak için hayatıma birini almak istemedim.
Ama artık hayatımda sana yer vermek için yalnızlığımdan vazgeçmek istiyorum.
Bu kadar sabrettim, sen hazır olana kadar da sabrederim. Ama inan artık çok zor.
Ne olur daha fazla uzamasın.