Manevi olarak yoruldum dediğimde, alay edercesine küçük görüyor gibi davrandın, niyetin kötü değilse bile ben bunu beklemedim.
Basit bir şey gibi..
Ama herkes bir değil işte arkadaşım, ben hassasım biraz daha evet, ama küçük şeyler de değildi yaşadıklarım. Hayır değildi...
Beklediğim şeyler de anormal değildi.. Verdiğim değerler özünde yanlış değil, ama işte...
Bunu demeni gerektirmiyordu hassaslıktan da olsa, nasıl anlatamam kendimi anlamıyorum, gerçekten ne hissediyorsam ayrıntılı söylerim paylaşırım. Beni anlamadığın her an daha da yoruluyordum.
Bunu bile bile konuşamazdım senle bu inziva sürecinde. Anlaşma olmayınca, hislerime düşüncelerime önem verilmediğini hissedince o arkadaşlık sıcaklığını yaşayamıyorum ben.
Önceleri en çok senle konuştum aslında yardımcı da olmaya çalıştın ama, çoğu konuda beni anlamadığını bilerek bu toparlanma rahatlama sürecini yaşayamazdım.
İyi gelmiyordu.
O an söyleyememiştim, vakti olursa söylerim bunları belki diyeceğim ama zor gibi. Yazayım dedim buraya.
Biraz canım yandı o an.. Bari bunu anlasın diyor insan biriyle bir şey paylaşırken, yardımcı olsun biraz.
Olmayınca kırılıyorsun...
Birilerine ihtiyacı oluyor her insanın ama, mümkün olduğunca kendi kendimizi teselli etmemiz gerekiyor işte önce.