Tişörtüme sinen kokunu içime çektim yine az önce.
Keşke hiç gitmese üstünden.
Ben hep koklasam onu.
Senin mis kokunu, bal gibi tadını daha yoğun hissettiriyor bana.
Kokular tatları da hatırlatır.
Nasilsin? Ben yine ayni yerdeyim. Banyoda, muhtemelen kirli olan paspasin üzerinde.Ve yine neyim var bilmiyorum. Belki de senin teshisinle içimdeki ruh hastasini fazla hapsetttim. Çıkmak icin cok bile dayandı aslında. paspas kirliymis gerçekten. En son ne zaman yikadim hatırlamıyorum. Muhtemelen eşimin birazcık ev hanimi olmam gerektiğini ogutledigi günlerden birinde. Fazlasiyla sitem iceriyor bu öğütler. Annesi var bir de. Ölümcül hastalığı olduğu icin beni şekillendirme cabasini maruz gördüğüm. Bir gün ona bunu yapmamasi gerektiğini soyluycem lakin o gün ölur diye korkuyorum.
Evet ben hala korkuyorum. Her seyden. En cok da icimde buyuyen bebekten. çeyrek asrı geçen ömrümde önüme çıkan tum kadinlara "herkes anne olmak zorunda değil. mutsuzsaniz mutsuz bireyler dogurmayin" ogudunu veren ben, boguldugum mutsuzluguma bir canlı ekledim. Her geçen gün büyüyor. Bana ve ruhumdaki canavara inat büyüyor. ve ben ne yapacağımı bilmiyorum.
Yine kaçıp gitmek istiyorum ve yine bunu yapamıyorum. Hep yanlış kararlar verdim belki duzeni degistiririm belki de en olmadik şeyleri yaparsam berbat rutin degisir sandim. Degismedi. Aksine kendi ellerimle hazırladığım her sey siradanligi ozlememe vesile oldu. Ben neden böyle yaptim ki...
Fena halde mutsuzum. Zaten banyo paspasi da kirli.
yine burdayım ...yine aynı sonlar...nefes alamıyorum....seni çok özlüyorum...bazen internetten binlerce volkanın içinde seni arıyorum ....bulamıyorum.....yıllar oldu senden hiç bir haber yok,evlenmişsindir,çocukların bile olmuştur,ben hiç bir zaman mutlu olamadım,artık yoruldum,vazgeçtim,beni affet sadece affet bu,senin ahınla yaşayacam bir ömür boyu..