Ozür dilerim annem. Affet beni. Anlatamam sana yaşadıklarımı. Anlatabilsem... Keşke hayatimi nasıl mahvettigimi ne kadar ağır şeyler yaşadığımi seninle paylasabilsem.
Ben onu yarı yolda birakamam. Bilmedigin o kadar çok şey var ki. Gözlerimin içine bakip yalvarır gibi "kızım neden bu kadar içine kapandin anlat ne olur" diyorsun ya anlatırsam kaldiramazsin annem. Ben sizin için sustum. Hala da susuyorum. Biliyorum günün birinde tukenicem. Umarım bunu gormez ve şahit olmazsin. Bak artık ben de bir anneyim. Biliyorum evlat için nelere katlanildigini. Biliyorum ölümü bu kadar çok isterken "peki evladım ne olacak benden sonra" sualiyle bencillikten nasıl arinildigini.
Annem ben hiç iyi değilim.Yaşadığım her şey benim seçimimdi. Kaldirabilirim sandım. Hayatı mahvolmuş yalnız ve hasta birini iyileştirebilirim sandım. "Benim tek umudum sensin" diyerek aglayan bir adamın aşkı hastalığını yok eder sandım. Yanildim. Hayata olan minicik bağımi da o koparıp aldı benden. Kaldiramiyorum artık annem. Ne olur anla beni ve anlatmami bekleme.
Senin beyin kanaması geçirdiğin o gün ameliyat kapısında beklerken verdiğim tüm kararlardan Vazgeçtim ben. Hayatimin geri kalanından da Vazgeçtim. Anlatırsam yasayamazsin ki sen. En ufak sıkıntıda baş agrilarinla uğraşırken ben nasil sebep olurum hayatına. Bencil ve soğuk oldugumu söylüyorsun ya, ben sen yasa diye kendimi olduruyorum yavaş yavaş. Duymak istediğini söyleyeyim. Evet evliligim verdiğim en yanlış karardı. Ama ayrılırsam yaşananları, konuşulanları kaldıramazsın. Bu yüzden bana anlat deme. Seni anlayamayacagin kadar çok seviyorum.