Aslinda cok sey yazmak isterdim, ama her yazdigim cumleye gercekten cok yazik olur...
Sen, sen var ya sen, guven veripte umut asilayipta yari yolda birakan sen; evet sen!
Sevdiginin ugruna can verecek kadar cesareti olmayan sen. Ve ben, sen ugruna canimi ortaya koyacak kadar cesareti olan ben. Evet ben!
Yuzun varmiki aynaya baka bileceksin; sen!
Erkeksin, ama adam olmak nasip olmamis; sen!
Adamim diye bosuna boy gosteren; sen!
Ve ben... evet ben. "Bilseydim deger vermezdim" diyecem, ama demiyorum. "Iyiki tanimissim seni, ve bu tanismamla ben sevdigim saydigim deger verdigim bir insan icin canimi ortaya koyacak kadar cesaretim oldugunu ogrendim" diyebilen; ben!
Sevmeden once, insan olmayi ogrenemiyen; sen! Kul hakkina girmis olan; sen! Rabbimin huzurunda kendini mahcup duruma dusuren; sen!
Bunlardan neden mi eminim? Guldurme beni. Kime anlatsam ic icini, senin yuzune tukurmeyi bile cok gorerler. Nedenmi? Tukuruklerine yazik olur. Tukurmek icinde yuz lazim cunku!