Bir kaç gündür aynada gördüğüm yüz hiç tanıdık değil. İki yabancı karşılıklı bakışıyoruz, aşina gelmiyor ilk defa birbirimize gözlerimiz. Evet işte şu anda gerekiyor o şahit, benim demem için. Öylece duruyoruz; bakışıyoruz, ilk defa gülüşmüyoruz. İkimizde ağlamaklıyız, ağlayamıyoruz. İkimizinde umutları suya düşmüş, sırılsıklam bi çare, birbirimize bakıyoruz ama sarılamıyoruz. İnsan kendine sarılabilir mi? Kendi eline çok yabancı, yine kendi eli olabilir mi ?
Öylece duruyoruz, ağlamadan. Şimdi anlatsa sana bunları birisi aynadaki ben, kimbilir... Ama boşver, bilme en iyisi...