bugün sabah da çok iyiydim, çok mutluydum, pek bi eğlendim.
akşam eve dönerken yolda şarkı söyleye söyleye yürüdüm
galiba ayrılmamız en mantıklı olandı, barışmayı istememeliyim artık dedim
sonra eve geldim, kendimle baş başa kaldım
önce yine sana sinirlendim. iyice bi sövdüm. mutlu olmamanı diledim
geçti sonra sinirim. gece oldu çünkü.
tüm gün uykusuzluktan ölüyordum ama yatınca kaçtı yine tüm uykum
ne ayrılmamız iyi oldu belki de diye düşünebiliyorum ne de sana kızabiliyorum
öfkem, kızgınlığım, gururum hepsi uçtu gitti yine
senin mutsuz olduğunu hayal ettim bir an. korkuyorum bundan. 3 ay oldu bak, az mı? ya şu 3 ay içinde moralin bozulduysa? ben yoktum yanında. mutsuzluğunu hayal bile edemiyorum
üzüldüğünde başını okşayamayacak olmak ne kadar kötü bir şey. bunu düşününce içim acıdı
ben mutsuzluğunu hayal ederken bile kıyamıyorum sana
sen bana nasıl kıyabiliyosun?