Beni özleyeceksin.
Hem de nasıl dur bakalım daha başlamadık. Deli gibi konuşmak isteyeceksin de ayakların tutmayacak gelmeye. Düşüneceksin acaba şimdi ne yapıyor kimin yanında. Birilerini almış mıdır hayatına, mutlu mudur acaba yemek yemiyor mudur yine midesi ağrı yapıyor mudur diye düşüneceksin de bir mesaj atamayacaksın. Sabah uyandığında ilk aklına ben geleceğim çok değil 20 saniye sonra içini bir sıkıntı alacak, gün boyu içinde duracak o. Gün içinde neler yaptığımı merak edeceksin kimlerle neredeyim ne yapıyorum gülüyor muyum neler hakkında konuşuyorum, hevesli hevesli bir şey anlatırken yine cümlemi tamamlamadan gülmeye başlıyor muyum diye için içini yiyecek. Hayatımı sensiz devam ettiriyor olmam üzecek seni biliyorum, sen seni kaybetme korkum olduğunu adın gibi bilirken şimdi o yürüdüğüm yolda ne yanımda ne de arkamda olduğunu düşünmek üzecek seni. Çok üzüleceksin, ulan çok özledim bir kere konuşsak diyeceksin de bileceksin ki ben çoktan gitmişim. Hem de sadece gitmek dönüşü olmayan gitmek dönüş bileti almadan gitmek. Öyle bir gitmek ki, ayak parmaklarından saç diplerine kadar sızı yapan bir gitmek. Bir daha beni sevememek, kızamamak, yeri gelince küfür bile edememek. Yokmuşum gibi yaşamak, yokluğumda ben yokken yaşamak. Ne kadar becerebilirsin bilmem ama, yapman gerek. Çünkü o gün gelecek ve ben gideceğim, sen beni özleyeceksin, merak edeceksin, delireceksin. Bunlar sadece bir kısmı hepsini yazmıyorum ki yaşa da gör diye. Yaşa ki anla gidenin arkasından iyileşmeye çalışmak ne demekmiş diye. Kim yaşamadı bunları, kim pişmanlığı tatmadı ki? İşte sen de tam olarak bunları yaşayacaksın.
Daha çok özleyeceksin.
Tenine dokunmamı, elini tutmamı, boğuşmayı, yastık savaşlarımızı, zorla yemek yedirmelerimi, omuz atmamı, şikayet ettiğimiz kavgaları, beraber maç bakmayı, beraber bir ömür aynı evde yaşama hayallerimizi özleyeceksin. Bunların hiç biri olmayacak ne yazık ki, şimdi artık birbirimizi yormayalım.
Beni çok özleyeceksin.