Çocuk gibiyim bugünlerde…
Her şeyden alınıyorum.
Biri, azıcık içime dokunan bir söz söylese,
ağlayacak gibi oluyorum.
Sanki sonu olmayan kapkaranlık bir yoldayım da
...Çıkış arıyorum.
GülüşLerim bir türlü yansımıyor dudaklarıma.
Hep yarım, hep eksik
günler yaşıyorum…..
Yüreğim ağır geliyor bana.
Hayata karşı bir yenilmişlik bir boş vermişlik içindeyim.
Oysa kent uzun zaman sonra güneşe açtı kucağını.
Bense nereye gitsem gri bulutları
Sürüklüyorum peşimden.
Güneş bir benim içime doğmuyor nedense…
Gece yarılarında sıçrayarak uyanıyorum nicedir.
Nicedir huzurla uyumanın ne demek
Olduğunu unuttum.
Yeni güne dayanılmaz kalp ağılarıyla başlıyorum.
Tatsız tuzsuz Bir hayat işte…
SIKI TUT YÜREĞİMİ....