Sizinle çok benzer bir süreç yaşadım ben de hamile kaldığımı öğrendiğim günden itibaren sürekli yanıma gelen her zaman destek olan annem gitti yerine bambaşka biri geldi
Hamileliğim boyunca benim midem bulandı onun da bulandı evden çıkamadı belim ağrıdı onun da ağrıdı bana ne olduysa ona da oldu hep bir bahanesi vardı
Neredeyse dokuz aylık hamileyim ben 20 gün sonra doğuracağım toplasam bu süreçte evime 3 kere geldi aramızda çok da bir mesafe yok
Ev tadilatı oldu mesela hiç geleyim bir yardım edeyim demedi
Bir ihtiyacınız var mı diye sormadı hakkını yemeyeyim canım istedi diye iki kere çorba yaptı gönderdi sadece

Bu süreçte ben hep anlayışla bakmayı seçtim ama aynı şekilde eşimin ailesinde de eşimin annesi babası hariç herkes duvar oldu onlara da aynı şekilde yaklaşmak istedim
Kimse öz annem bile olsa bana yardım etmek zorunda değildi bana göre çocuğun diğer ebeveyni kimse yardım etmek zorunda olan ve etmiyorsa eleştirebileceğim tek kişi de o yani eşim yani çocuğun babası
Onun dışında herkesin bir hayatı var ayrıca anneler de bazen kızları evlenirken ya da anne olurken tuhaf triplere girebiliyor belki bu durum onun da psikolojisine ağır geldi annem bile olsa kendi içinde ne yaşadığını bilemem ayrıca hiçbir şey için de ölüm kalım olmadıkça bebeğimi kendimi üzemem
Mesafe koymak isterseniz kırılırsınız anlarım ama hayattan çıkarmak çok uç nokta şu an hormonların etkisiyle böyle düşünüyorsunuz bence
Kendinize de annenize de zaman verin doğum olsun lohusalık geçsin dökün kırgınlıklarınızı ortaya konuşun derim
Bebeğinize de sağlıkla kavuşun inşallah
