şimdiki durumumu yazmıştm buraya,kopyaladım:
sizi çok iyi anlıyorum. yaşım 35. yaş ilerledikçe insan daha bir seçici oluyor kendimden biliyorum.20 li yaşlarımda taliplerimle ilgili hiç düşünmediğim üzerinde durmadığım aklıma bile gelmeyen her şey şuan 35 yaşımda aklıma geliyor beni düşündürüyor.haliyle kimseye ısınamıyorum. eskiden sabırlı tahammül gücü yüksek bir insandım ama artık geçimsiz çekilmez bir insan da olmaya başladığımı hissediyorum.çok zormuş her şeyin vakti olduğunu düşünüyorum.kim ne derse desin evlenmenin de anne olmanın da bir vakti var.keşke demek saçma ama keşke 30 dan önce olsaymış diyorum.ayrıca çocukları çok severim.çocuk da çok istiyordum ama çocuk sahibi olmak bana bu saatten sonra çok zor geliyor tahammül sabır vs. çok zorlanacakmışım iyi yetiştiremeyecekmişim gibi hissediyorum. yeğenlerimi gördükçe Allahım çocuk nasıl zor bir şeymiş deyip duruyorum. korkuyorum.geçen gün ablam neden evlenmiyorsun neden kimseyle anlaşamıyorsun yalnızsın annem babam ebedi değil, eşin çocuğun olmalı ileride çok pişman olacaksın dedi bozuldum ama belki de haklıdır.şuan görüştüğüm kişi var bakalım evlenecek miyiz? sizin için söyleyebileceğim: evlilik olabilir çocuğunuz da olabilir olmaz değil ama ileri yaşta çocuk sahibi olmak her yönden zorlayabilir. Rabbim yolunuzu açık etsin.