Merhabalar hanımlar, çok sinirlerim bozuldu gerçekten... Paylaşmak istedim sizinle fikirlerimi.
Belki bana sakinleşmenin yollarını bulursunuz, birazda akıl verirsiniz.
Bundan 2-3 ay önce ev sahibimizin ablası (üst katımızda oturuyor) aramızda bir sürtüşme geçmişti.
Genel anlamda mahalle tarafından mimlenmiş, lanet ötesi insanlar.
İlk daireyi tuttuğumuzda bir tesisatçı çağırmıştık ve tesisatçı eşime "abi tutacak başka ev bulamadınız mı koca semtte?" demişti bizde şaşırdık.
Ve üstümüzde oturan insanların hakkında bir sürü olumsuz yorumda bulundu.
Biz de üzülmüştük, nasıl insanlar ile muhattap olacağız, bizi nasıl günler bekliyor diye.
2016'dan beri bu daire de oturuyoruz.
Ev güzel, geniş ve en önemli özelliği alt dairemiz boş.
Buna rağmen gerçekten ısınan bir ev, o anlamda sorun yaşamıyoruz.
2 tane oğlum var, son zamanlarda iyice bir azmanlaştılar.
Ancak saat 21:30 - 22:00 arası uyku saatleri olduğundan o saatten sonra ses olmuyor evde.
Ben çalıştığım için zaten büyük oğlum kreşe gidiyor.
08:00 - 17:00 arası sadece küçük oğlum evde annem ilgileniyor ve çok gürültüleri olmuyor.
Tek gürültü olduğu zamanlar 17:00 - 22:00 arası bu da mütemadiyen süren bir gürültü değil.
Arada koşuşturma ve iki kardeş arası klasik çekişmeler.
Biri 2, diğeri 5 yaşında.
Sadede gelmek gerekirse, bir akşam üst kattakiler gürültüden şikayet edip eşimin üstüne yürüdüler resmen.
Eşim yapılı bir insan, ancak sakin bir yapıya sahip olduğundan sakinliğini ve efendiliğini bozmadı.
Eşimin tek dediği "ne yapmamı bekliyorsunuz biri 2 yaşında diğeri 5 yaşında zaten biz onların kasti bir şekilde gürültü yapmamaları için uğraşıyoruz ancak sizin gönlünüz olsun diye çocuklarımın da ellerini kollarını bağlayarak oturtamam kusura bakmayın" dedi.
Biz onların çirkefliklerine karşı tek dediğimiz şey "taşınırız sorun değil" oldu.
Ev sahibini aradık (onlar ev sahibimiz değil, kardeşi ev sahibimiz ve onlar ve bizden başka kimse oturmuyor apartmanda, sadece 2 haneyiz yani).
Ev sahibi dedi "20 yaşında oğullarını terbiye etmemişler, 2 yaşında çocuktan terbiye mi bekliyorlar, boşverin. Bir daha aynı şekilde mevzu olursa ben gerekirse avukatımı da yönlendiririm size destek için, hiç sıkıntı yapmayın" dedi. "Taşınmayın" dedi bize.
Ancak bunların tacizleri bitmiyor.
Çocuklarımıza karşı bizim de psikolojimiz bozuldu resmen.
O yüzden biz herşeye rağmen taşınmaya karar verdik.
Kontratımız Temmuz - Ağustos ayında doluyor.
Diğer konum ise, zamanında bir tane bahçe katı sıfır daire beğenmiştim.
Eşim ile taşınalım diye konuştuk, tüm bu mevzular yaşanmadan evvel.
Tabii eşim ikna olupta daireyi görmeye bile gitmedi, o yüzden öyle kaldı o konu.
Dün akşam yakınımıda (2 blok ötede) bir daire boşalmış tesadüfen ilanlara bakarken gördüm.
Eşime söyledim (hafta başında oluyor bu mevzu) ve eşim o kadar ağırkanlı ki.
Esnaf ile konuştu, telefonunu bıraktı vs. derken dün akşam sordum ne oldu o daire diye, olmadı dedi, tutulmuş malesef...
Bende hayırlısı dedim durmadım fazla üstünde.
Konuşurken bana demez mi, bizim ya bahçe katı bir dairede ya da altı boş bir dairede oturmamız lazım.
Üstte oturanlar ekstrem insan farkındayım ama yine de bizim sorun yaşamamamız için alt dairemizin boş olması daha mantıklı dedi...
Bende sinirlendim haliyle "dalga mı geçiyorsun sen benimle" diye sordum.
Gayet hiç birşey yokmuş gibi "neden seninle dalga geçeyim" dedi bana.
Dedim gram kadar bir gün sözümü dinlesen şaşırıcam.
Zamanında sana sıfır daire gösterdim, bahçesi geniş, güneş alan bir evdi.
Kabul etmedin, neymiş bahçe katıymış diye, şimdi sen bana gelip bunu mu söylüyorsun?
Bir de salak gibi onca açıklama ve iknaya uğraştım, çocuklardan dolayı bahçe katının rahat olacağından bahsettim.
Hadi onu geçtim, oturduğum daireden hiç bir eksiği yoktu, bahçe olarak fazlası vardı ve gerçekten çok beğenmiştim o daireyi.
Hem şu an verdiğimiz kiradan da düşüktü ücreti.
Kendi kendime sinirlendim durdum kendisine dır dır yapmadım.
Sabahta surat asmadım, uzatmadım kısaca.
Ama hala kendi kendime sinirleniyorum.
Aptal yerine konulmuş gibi hissediyorum kendimi.
Giden fırsatlara mı yanayım, bir daha öyle daire bulmamızın zor olacağına mı?
Belki bana sakinleşmenin yollarını bulursunuz, birazda akıl verirsiniz.
Bundan 2-3 ay önce ev sahibimizin ablası (üst katımızda oturuyor) aramızda bir sürtüşme geçmişti.
Genel anlamda mahalle tarafından mimlenmiş, lanet ötesi insanlar.
İlk daireyi tuttuğumuzda bir tesisatçı çağırmıştık ve tesisatçı eşime "abi tutacak başka ev bulamadınız mı koca semtte?" demişti bizde şaşırdık.
Ve üstümüzde oturan insanların hakkında bir sürü olumsuz yorumda bulundu.
Biz de üzülmüştük, nasıl insanlar ile muhattap olacağız, bizi nasıl günler bekliyor diye.
2016'dan beri bu daire de oturuyoruz.
Ev güzel, geniş ve en önemli özelliği alt dairemiz boş.
Buna rağmen gerçekten ısınan bir ev, o anlamda sorun yaşamıyoruz.
2 tane oğlum var, son zamanlarda iyice bir azmanlaştılar.
Ancak saat 21:30 - 22:00 arası uyku saatleri olduğundan o saatten sonra ses olmuyor evde.
Ben çalıştığım için zaten büyük oğlum kreşe gidiyor.
08:00 - 17:00 arası sadece küçük oğlum evde annem ilgileniyor ve çok gürültüleri olmuyor.
Tek gürültü olduğu zamanlar 17:00 - 22:00 arası bu da mütemadiyen süren bir gürültü değil.
Arada koşuşturma ve iki kardeş arası klasik çekişmeler.
Biri 2, diğeri 5 yaşında.
Sadede gelmek gerekirse, bir akşam üst kattakiler gürültüden şikayet edip eşimin üstüne yürüdüler resmen.
Eşim yapılı bir insan, ancak sakin bir yapıya sahip olduğundan sakinliğini ve efendiliğini bozmadı.
Eşimin tek dediği "ne yapmamı bekliyorsunuz biri 2 yaşında diğeri 5 yaşında zaten biz onların kasti bir şekilde gürültü yapmamaları için uğraşıyoruz ancak sizin gönlünüz olsun diye çocuklarımın da ellerini kollarını bağlayarak oturtamam kusura bakmayın" dedi.
Biz onların çirkefliklerine karşı tek dediğimiz şey "taşınırız sorun değil" oldu.
Ev sahibini aradık (onlar ev sahibimiz değil, kardeşi ev sahibimiz ve onlar ve bizden başka kimse oturmuyor apartmanda, sadece 2 haneyiz yani).
Ev sahibi dedi "20 yaşında oğullarını terbiye etmemişler, 2 yaşında çocuktan terbiye mi bekliyorlar, boşverin. Bir daha aynı şekilde mevzu olursa ben gerekirse avukatımı da yönlendiririm size destek için, hiç sıkıntı yapmayın" dedi. "Taşınmayın" dedi bize.
Ancak bunların tacizleri bitmiyor.
Çocuklarımıza karşı bizim de psikolojimiz bozuldu resmen.
O yüzden biz herşeye rağmen taşınmaya karar verdik.
Kontratımız Temmuz - Ağustos ayında doluyor.
Diğer konum ise, zamanında bir tane bahçe katı sıfır daire beğenmiştim.
Eşim ile taşınalım diye konuştuk, tüm bu mevzular yaşanmadan evvel.
Tabii eşim ikna olupta daireyi görmeye bile gitmedi, o yüzden öyle kaldı o konu.
Dün akşam yakınımıda (2 blok ötede) bir daire boşalmış tesadüfen ilanlara bakarken gördüm.
Eşime söyledim (hafta başında oluyor bu mevzu) ve eşim o kadar ağırkanlı ki.
Esnaf ile konuştu, telefonunu bıraktı vs. derken dün akşam sordum ne oldu o daire diye, olmadı dedi, tutulmuş malesef...
Bende hayırlısı dedim durmadım fazla üstünde.
Konuşurken bana demez mi, bizim ya bahçe katı bir dairede ya da altı boş bir dairede oturmamız lazım.
Üstte oturanlar ekstrem insan farkındayım ama yine de bizim sorun yaşamamamız için alt dairemizin boş olması daha mantıklı dedi...
Bende sinirlendim haliyle "dalga mı geçiyorsun sen benimle" diye sordum.
Gayet hiç birşey yokmuş gibi "neden seninle dalga geçeyim" dedi bana.
Dedim gram kadar bir gün sözümü dinlesen şaşırıcam.
Zamanında sana sıfır daire gösterdim, bahçesi geniş, güneş alan bir evdi.
Kabul etmedin, neymiş bahçe katıymış diye, şimdi sen bana gelip bunu mu söylüyorsun?
Bir de salak gibi onca açıklama ve iknaya uğraştım, çocuklardan dolayı bahçe katının rahat olacağından bahsettim.
Hadi onu geçtim, oturduğum daireden hiç bir eksiği yoktu, bahçe olarak fazlası vardı ve gerçekten çok beğenmiştim o daireyi.
Hem şu an verdiğimiz kiradan da düşüktü ücreti.
Kendi kendime sinirlendim durdum kendisine dır dır yapmadım.
Sabahta surat asmadım, uzatmadım kısaca.
Ama hala kendi kendime sinirleniyorum.
Aptal yerine konulmuş gibi hissediyorum kendimi.
Giden fırsatlara mı yanayım, bir daha öyle daire bulmamızın zor olacağına mı?