Benim kayın ailemin di eli üzerimizdedir.. Ama ben beni gerçekten kızları gibi sevdiklerini bildiğim için birşey demiyorum. Aynı binadayız.. akşam yemeklerimizi bir yiyoruz. Bu mçmıçlık değil ki. Kendimi onlardan hissetmem, onların kızı gibi hissetmem.. He benim eşimde benim aileme karşı öyledir.. 1 buçuk saat uzakta ailem ama herhaftasonu neredeyse annenlere gidelim der.. Orada babamla sanki kırk yıllık tanışlar gibi sohbet muhabbet.. Bu aradaki bağ samimiyet bana göre mıçmıçlık olmuyor. Benimsenmek oluyor.. sevildiğin kadar sevmek oluyor. Böyle olunca da ikimizde mutlu oluyoruz. Hem ailelerimizi ziyaret edip bir arada oluyoruz hem de kendimize zaman ayırıyoruz.