Arkadaşa fazla yüklenilmiş sanki. Kimse annesinin babasının yetiştiremediği şımarık bir çocuğu çekmez, çekmek zorunda da değil. Seni anlıyorum arkadaşım, bizim de komşumuzun 3 yaşlarında bir çocuğu var, yaramaz mı yaramaz, geçenlerde geldiler, ben de hastaydım kolumu kıpırdatacak halim yoktu, bir gece önce acillik olmuştum salonda yatıyordum. Bütün gece uyumamanın getirdiği yorgunluk da var tabii. Çocuk geldi benim başımda bulunan suyu kolonyayı evin her tarafına döktü ve bağırmaya başladı. Annem kızdı, tepki gösterdi kız hasta, gürültüyü kaldıramıyor,üstelik her şeyi her tarafa döktü ne oluyor diye. Ben de dedim ne olur alın şu çocuğu başımdan kafam kaldırmıyor diye. Annesi çocuğu aldı balkona çıkardı orda paşam diye sevmeye başlamış. Birkaç gün sonra duydum ki bize çok kırılmışlar! Sebep de annemin çocuğa tepki göstermesi ve benim kalkıp onları karşılamamamış olmam ve alın çocuğu başımdan dememmiş. Buyur buradan yak.
Size katılıyorum.
Başlığı açan arkadaşa öyle yüklenilmiş ki sanki kadıncağız çocuğa olan bu hislerinden çok memnunmuş da aman ölse de kurtulsam diyormuş gibi anlıyorum...
Kadıncağız zaten el kadar çocuğa sinir oluyorum bu iyi değil diye hem kendini eleştirmiş hem derdine derman aramış.
Ne var bunda?
Herkes tüm çocukları sevmek zorunda değil ki...
Psikolojik ve hassaten fiziksel şiddete kesinlikle karşıyım, hiçbir mazeret mukavemet göstermesi imkansız küçücük bir çocuğa psikolojik ya da fiziksel kuvvet uygulamayı anlamlı kılamaz.
Lakin, o çocuklar yetiştirilmeyi bekleyen birer yaş fidan olarak ana babalarının elinde şekil alırlar, kibarca...
Alamıyorsa, dediğim gibi hiçkimse dünya üzerindeki tüm çocukları sevmek zorunda değil, hal ve hareketlerine tahammül etmek, onları koşulsuz şartsız kabullenmek zorunda değil, ki anne adayları gebelik dönemlerinde tamamen kendi iç dünyalarına kapanırlar, annelik hormonlarının salgılanımından mütevellit koruma iç güdüsüyle tüm dünyayı tehdit olarak algılayabilirler. Burda atıp tutan çoğu annede ben hala bu etkiyi görüyorum. Kendi çocuklarının yaramaz olduklarını bildikleri için bu arkadaşımızın yazdığını kendi üzerlerine alıp ahkamlar yağdırıyorlar, az kalsa kadıncağızı çocuk düşmanı ilan edecekler ve dahi yavrucuğumu kucağıma almama günler kalmış olan beni.
Bu kadar problemli olmayın arkadaşlar, kendinizi de evladınızı da eksi ve artılarla sevmeyi öğrenin.
Kendinizi ve sizden olan evladınızı mükemmel sanmaktan ve yaramaz çocuk yoktur benliğini arayan çocuk vardır fikrine inanmaktan vazgeçin artık. Bir arkadaş arkadaşımın gözünü kör eden çocuk için bunu kasten yaptığını iddia ettiğinize inanamıyorum demiş.
Yahu elbette el kadar çocuk göz çıkarma maksadıyla yapmaz bunu, kastı o insana kalıcı bir hasar vermek değildir, ama daha doğuştan bilinçaltında var olan "saldırganlık" güdüsüyle yapar, ve maksadı evet hoşlanmadığı bir şeye şiddetle tepki vermektir.
Okşamak yerine tırnak sokup çekmesi de bundandır. Bu kadar tapmayalım bizden diye çocuklara, kendimize bu kadar tapmayalım yazıktır.
Herkesin hatası var eksiği var gediği var.
N'olur insan olalım biraz, daha doğrusu, aciz birer insan olduğumuzun farkına varalım.