Herkese Hayırlı Akşamlar
Ben her akşam rutin olarak bdv ye bakan ama çok da aktif olmayan üyenizim. Bu akşam canım çok yandı çok sıkıldı, bir de ben paylaşmak istedim derdimi.
10 senelik evli, 4 aylık hamileyim. Allah bağışlasın 2 tane de evladım var. Eşimle çok da iyi gitmeyen yani inişli çıkışlı bir evliliğimiz var. (Ben sorunları unutan sürekli bi gülücükle iyi olcağına inanan saf bir insanım)
Bu akşam tam iftar saatine kadar hazırlık yaptım 1 kere bile eşimden bişey istemedim. Çok yoruldum artık ayaklarımın altını hissetmiyodum. İftara yarım saat kala eşimden sadece mutfağı süpürmesini istedim. Geldi suratla süpürgeyi aldı, elinin ucuyla tuttu isteksizce süpürmeye başladı. Bu arada oruçlu evet ve saat 3 de uyandı. Sonra da oturma odasında yattı bütün gün. Sonra ben de dedm ki elinin ucuyla tutucaksan ver ben yapıym bırak dememle bağırmaya başladı birden süpürgeyi yere defalarca vurdu, o kadar bağırdı ki sabahtan beri senin laf çarpmalarına susuyorum dedi. Dedim ki sabahtan beri ben senden ilk kez bir şey istedim . Sonra döndü arkasını gitti süpürgeyi yere fırlatarak...
Arkadaşlar işin en acısı benim yüreğimi yakan şu. O sırada cam açıktı ve oğlumun arkadaşları bahçede oynuyolardı. Hepsi duydu biliyorum eşimin çığlıklarını dönüp baktılar. Az sonra 10 yaşındaki oğlum dışarı çıktı yavrum hemen sormuşlar arkadaşları baban neden öyle bağırdı diye.. O da demiş ki hiç her zamanki gibi kavga ediyolardı demiş... Bana gelince anlattı. Bu laf benim canımı öyle acıttı ki. Bi de dediki oğlum bana anne, duymaları bişey değil de işte o utanç oluyo dedi. Kurban olurum evlat nasıl utanmış. Ben kendime gelemiyorum kızlar durduramıyorum kendimi. Eşim akşam daha 15 dakka geçmeden hatasını anladı geldi tamam hadi barışalım dedi ama içim almıyo. Hangi biri geri gelir ki... Benim onca ağlamam mı, karnımdakinin üzülmesi mi... Oğlumun utanması mı... Biliyorum dediğim gibi saf ben, bunu da hemen unutur bir şey olmamış gibi devam ederim.
Eşimin de benim de ailemin de sorunlarını bu konuyla elbet anlayamazsınız. Sonuçta 10 senede neler oldu neler ne sular aktı neler geçti gitti.. Benim gitti sandığım neler meğer kaldı ardımda. Akşamdan beri ne gözyaşlarımı durdurabiliyorum ne de kendimi engelleyebiliyorum. Bu arada eşimin bazı dengesiz tavırları ani köpürmeleri o ani sinir harbiyle etrafta o an elinde olan şeyleri kırması küfür etmesi var. Tüm bunları yapıp 10-15 dakika sonra da pişman olur. (Daha önceden kapıya yumruk atıp kırması vs) Ben artık bunlara alıştım da çocuklarımın şahit olması, bu yüzden arkadaşlarına utanç duyması... Nasıl anlatıym yüreğim elvermiyor. O mutsuz evin mutsuz çocukları olsunlar istemiyorum. Buraya kadar okuduysanız dediğim gibi hakkınızı helal edin... Ben sadece birine içimi dökmek istedim.
Ben her akşam rutin olarak bdv ye bakan ama çok da aktif olmayan üyenizim. Bu akşam canım çok yandı çok sıkıldı, bir de ben paylaşmak istedim derdimi.
10 senelik evli, 4 aylık hamileyim. Allah bağışlasın 2 tane de evladım var. Eşimle çok da iyi gitmeyen yani inişli çıkışlı bir evliliğimiz var. (Ben sorunları unutan sürekli bi gülücükle iyi olcağına inanan saf bir insanım)
Bu akşam tam iftar saatine kadar hazırlık yaptım 1 kere bile eşimden bişey istemedim. Çok yoruldum artık ayaklarımın altını hissetmiyodum. İftara yarım saat kala eşimden sadece mutfağı süpürmesini istedim. Geldi suratla süpürgeyi aldı, elinin ucuyla tuttu isteksizce süpürmeye başladı. Bu arada oruçlu evet ve saat 3 de uyandı. Sonra da oturma odasında yattı bütün gün. Sonra ben de dedm ki elinin ucuyla tutucaksan ver ben yapıym bırak dememle bağırmaya başladı birden süpürgeyi yere defalarca vurdu, o kadar bağırdı ki sabahtan beri senin laf çarpmalarına susuyorum dedi. Dedim ki sabahtan beri ben senden ilk kez bir şey istedim . Sonra döndü arkasını gitti süpürgeyi yere fırlatarak...
Arkadaşlar işin en acısı benim yüreğimi yakan şu. O sırada cam açıktı ve oğlumun arkadaşları bahçede oynuyolardı. Hepsi duydu biliyorum eşimin çığlıklarını dönüp baktılar. Az sonra 10 yaşındaki oğlum dışarı çıktı yavrum hemen sormuşlar arkadaşları baban neden öyle bağırdı diye.. O da demiş ki hiç her zamanki gibi kavga ediyolardı demiş... Bana gelince anlattı. Bu laf benim canımı öyle acıttı ki. Bi de dediki oğlum bana anne, duymaları bişey değil de işte o utanç oluyo dedi. Kurban olurum evlat nasıl utanmış. Ben kendime gelemiyorum kızlar durduramıyorum kendimi. Eşim akşam daha 15 dakka geçmeden hatasını anladı geldi tamam hadi barışalım dedi ama içim almıyo. Hangi biri geri gelir ki... Benim onca ağlamam mı, karnımdakinin üzülmesi mi... Oğlumun utanması mı... Biliyorum dediğim gibi saf ben, bunu da hemen unutur bir şey olmamış gibi devam ederim.
Eşimin de benim de ailemin de sorunlarını bu konuyla elbet anlayamazsınız. Sonuçta 10 senede neler oldu neler ne sular aktı neler geçti gitti.. Benim gitti sandığım neler meğer kaldı ardımda. Akşamdan beri ne gözyaşlarımı durdurabiliyorum ne de kendimi engelleyebiliyorum. Bu arada eşimin bazı dengesiz tavırları ani köpürmeleri o ani sinir harbiyle etrafta o an elinde olan şeyleri kırması küfür etmesi var. Tüm bunları yapıp 10-15 dakika sonra da pişman olur. (Daha önceden kapıya yumruk atıp kırması vs) Ben artık bunlara alıştım da çocuklarımın şahit olması, bu yüzden arkadaşlarına utanç duyması... Nasıl anlatıym yüreğim elvermiyor. O mutsuz evin mutsuz çocukları olsunlar istemiyorum. Buraya kadar okuduysanız dediğim gibi hakkınızı helal edin... Ben sadece birine içimi dökmek istedim.