Konuşmak bir çözüm değil artık konuşarak ulaşamıyorum ona alay ediyor benle ve kendini çok güzel savunur, ben kendimi küçük düşürdüğümle kalıyorum. Aile terapisine falan da gitmez eşim malesef. Ve ne yazık ki bir şey demeye kalksam hemen misilleme yapıyor, kırgınlığımı belirtsem ben de sana kırgınım diyor, bu evlilik süresince maddi manevi yaptığım fedakarlıkları görmüyor musun diyorum, görüyorum teşekkür de ediyorum ama benim için yaptıysan hiç yapmasaydın bunlar evlilik içinde yapılması gereken şeyler diyor. E sen naptın ben çok verdim ama çok az aldım evlilik ilişkisi karşılıklıdır diyorum, herkese kendi verdiği görünür zaten diyor. Her konuşmada bastırıyor beni böyle. Akşam kendisine de söyledim, şu hakaretlerine yaptıklarına rağmen nasıl kopma eşiğine gelmiyorum ben diye, dünyanın en büyük gurursuzuyum ben hala yapılacak bişeyler vardır deyip duruyorum
Ben toz pembe yaşıyormuşum evlenmeme daha 10 sene varmış evlilik böyle bişeymiş benim istediğim evlilik yokmuş. Nasıl yokmuş ya sağlıklı bir evlilik mi bizimki en önemlisi güven yok
beynim bırak artık diyor ama hala biraz daha bekle diyor içimdeki ses, nasıl içim acıyor anlatamam
Annem son durumlardan haberdar dün söyledim artık, evden bir süreliğine ayrılıp kendimi geri mi çeksem, en azından ne yapacağını görmüş olur ona göre hareket ederim dedim. Evden ayrılman hoş olmaz, tamam mı devam mı bu ikilemden kurtulman öyle karar vermen lazım diyor. Tamamsa senin üzülecek hiçbir şeyin yok biz arkandayız, bu hareketler bana yapılsa çoktan bir kalemde silmiştim ama hayat senin karar senin diyor. Boşanma mevzuları olduğunda babam da demişti zamanında, bunları annenle birbirimize yapsak çoktan terketmiştik birbirimizi diye.
Benim nasıl bir eşiğim varmış da böyle hala tam olarak soğumuyorum, öfkeleniyorum gururum kırılıyor isyan ediyorum ama gitmeye kalkınca gözlerim doluyor
Ailemin yanına dönersem geri dönüşü olmaz bu iş biter, nefret ediyorum ikircikli hislerimden
Çok dolu içim ağlıyorum, biraz dertleşmek istedim.