Hamileyim ama galiba kendime itiraf edemediğim şeyler var.

Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
Belki de çoğumuzun yaşadığı korkular bunlar, evliliğimin 3. ayında hamile olduğumu öğrendiğimde daha doktorun yanındayken başladım ağlamaya, biz güya 2 sene bebek yapmayacaktık, hamilelikten, bebek sahibi olmaktan korktum, ultrasonda görüp kalp atışlarını duyduğumuzda eşimin gözyaşlarını görene kadar da hep gelgitler yaşadım, doğum yaptım bu sefer de ben iyi bir anne değilim diye ağlamalarım başladı, gazı olurdu, uyumazdı, hareketli bir bebekti yerinde durmazdı, uyku düzeni, evin düzeni derken göbeğimden çatladım ama ona her baktığımda, bazen uykusunda severken iyi ki doğurmuşum diyorum, doğum öncesi de sonrası da bir sürü endişeleriniz olacak, yorgunluklar, uykusuzluklar ama çocuklarımız bize anneliği, karşılıksız sevgiyi, dünyada belki de hiçbir canlıya gösteremeyeceğimiz sabrı göstermeyi öğretiyorlar, mutlu, uyumlu, birbirini seven, hayatı müşterek omuzlayan bir çiftseniz eşiniz için de kaygı duymayın, onlarda babalığa adapte oluyorlar, bebeklerine bakıyorlar, size tavsiyem şimdiden eşinizi hamileliğinizin her evresine dahil edin, gebeliği, ebeyevn olmayı, baba olmanın sorumluluğunu öğretin, doğum sonrası da bebek bakımına yardımcı olmasını sağlayın.

Sağlıklı bir gebelik dilerim ve tebrik ederim
 
Munee teşekkür ederim. Evliliğin üçüncü ayı mı.. o da çok erkenmiş . Sonu güzel olmuş neyse ki.
 
Sizin gibi sakin sükuneti insanların çocukları da sakin uslu olur diye düşünüyorum Allah sağlıklı kucağınıza almayı nasip etsin.
Ay inşallah
Amin canım inşallah sağsalim doğsunda alayım kollarıma. Korkum aslında kötü insanlardan, kötü olaylardan onu koruyamamak. Onuda yaşaya yaşaya öğrenicez sanırım.
:) aklıma saçma sapan şeyler geliyor.
5 haftalık bir embriyo için ya öğretmeni ona tolat atarsa diye endişeleniyorum :))
 

İyi bari ben de endişelenmeyeyim neden anaçlık gelmiyo bana diye :)
Bebişler, göbişler, hamiş olmak falan hiç bana göre gelmiyor
Kendimi biraz zorladım ama ı-ıh.
Şu an ne yalan söyleyeyim büyük fedakarlıklara da hazır değilim gibi.
Sonunda seninki gibi bir durumum olur inş :)


Aradığım yorum gelmiş
Tamam eziyet çekicez ama karşılığı da varmış yaşasın.


Şimdi Beni burda taşlayacaklar belki ama yine de yazacağım. Belki böyle hisseden vardır da bana yol gösterir. Çünkü kimseye diyemiyorum.

Sanırım benim kendimi şartladığım (istemeden) bir cinsiyet tercihim var.
(Tabiki önceliğim herkesin olduğu gibi sağlık) ama bu gerçekten istemsiz olan bişey. Bu kadar zorluk yaşıyorum, karşılığında tercihim olmayan cinsiyetteyse ya olması gerekenden daha az sever ve ilgilenirsem diye korku taşıyorum. (Gerçi çocuk doğduktan sonra ben homoseksüelim dese ona da ok diyecek bi insanım yani cinsiyet neden böyle önemli oldu benim için anlamadım)
Ama işte Hayal kırıklığına uğrarım gibime geliyor, bu duygu ile başa çıkabilir miyim ? İçimden niye böyle şeyler düşünüyorum bilmiyorum.

Zaten başka çocuk düşünmüyorum, hani tek atımlık kurşunum vardı, bari hedefi vursun anlatabildim mi bilmiyorum.

Ekleme: cinsiyetçi bir tavır içinde olduğum için de kendimden utandığımı belirtmek isterim
 
Bence hamile olan bir cok insan bunlari dusunuyor.
Benim 2. Cocugum Allah nasip ederse.
Ben tekrar nasil sil bastan baslicam.
Uykusuz kalicam.
Ya cok ağlayan bir bebek olursa
Ya sabrım tukenirse.
Rahatımada gayet duskunum.
Okadar cok sey geçiyor ki aklimdan.

Evet tecrübeliyim ama oglum zor bir bebek degildi.

Şimdide büyüdü unuttum bile o anlarini.
Yani zamanla unutuluyor ama cok sabır gerek.
Geniş olmak lazim.
Bir dönem uykusuzlugu, ev dağınıklığını vs göze almak gerekiyor.

Ama gercekden yıllar geçince hepsi unutuluyor.

Büyüğüm 13 yasinda 8 ay emzirdim net biliyorum.
Ama anneme dedim ki gecen anne ben oglumu hic emzirmedim mi ?hatırlamıyorum unuttum dedim.
Annem saçmalama emzirdin hemde 6 ay ek gıdaya bile başlamadık dedi.
(Sürekli annemleydim biliyor yani)
Yani hepsini unutmusum.
Ne yerdi nasil emerdi altını günde kaç defa değişirdim.
Gece degisiyormuydum.
Gece gazi oluyormuydu hepsini unuttum.

Belli bazı şeyler aklımda ve 2-3yas sonrasi.

Yani hepsi geçecek bunu düşünmek lazim.
Sonrasi kolay.
 
Planlı bir hamilelik yaşadığım halde ben de benzer durumlar yasamistim. Hayatım bir daha eskisi gibi olmayacak. Eşim ile eskisi gibi vakit geciremeyecegiz gibi şeyler düşünüyordum. Devamlı ağlar durumdaydim.
Şimdi oğlum 2 yaşında, Hayatımız eskisinden çok daha güzel çok şükür size tavsiyem çok fazla geleceği düşünmeyin, bebek ağlar uykusuz kalırım falan diye. Önunuzde uzun bir hamilelik dönemi var bunun tadını cikartin.
 
Dediğiniz gibi yapıcam.
 
bu hisler öyle doğal ki..
akışına bırakın.. hamileliğin güzel yanlarına odaklanmaya çalışın..
nazınızı niyazınızı yapın. yatın uyuyun bol bol..
hareketlerini algıladığınız zaman daha farklı şeyler hissedeceksiniz.
kaygılar hiç bitmiyor..
80 yaşındayken de "oğlum/kızım evinde huzurlu mu?" diyeceğiz..
 
evlendikten 3 ay sonra hamile kaldım aynı kaygılar korkular pişmanlıklar bende de oldu
ve ben olan oldu diyerek deli gibi kız istersen erkek oldugunu öğrendim

endişelerim aynı şeklde devam ediyo ama alışıyorum sanırım.. aten 5 ay olcak alışmam lazım artık
 
Bakin görün hepsi geçecek hele bi kucaginiza alin, bi koklayin gerisi kendiliginden hallolacak. Rabbim saglikli ömürler versin
 
bu süreç yıllar sonra olsa da aynı. yeni aile üyesi hem de hiçbir şey bilmiyor ve muhtaç. hal böyleyken bir şeylerin değişmesi agresyonun yükselmesi normal. evliliğimin 3. ayında hamile olduğumu öğrendim kızım şuan 2 yaşında. bizim rahat zamanlar da şimdi başladı mesela. iyiyim hoşum. onu sevmekse paha biçilemez
 
Bende planlı hamileliğimde olsa aynı şekilde düşünüyordum doğum yaptım lohusalık sendromuna girdim eşime çok bağlandım sanki bebeğim bizim aramızı bozuyor gibi hissettim, sonra baktım ki bi gün bebeğim benim için eşimden de kendimden de daha önemli olmuş, 3 aylık bebişimiz aşığız şuan kendisine
 
Benim de tek atımlıktı tek çocuk istediğimiz için ve ikimizin de istediği cinsiyet olmadı ama şimdi çok çok memnunuz o yüzden allah sizin için hayırlısını bilir hamilelik çok güzel birşey tadını çıkarın
 

İlk öğrenince şaşırdınız mı? Ya da moraliniz bozuldu mu?
daha hamileliğin iyi bi yanını göremedim. Tüm hareketlerim kısıtlandı, üstelik mide bulantısı ve kusma hayatımı mahvetti :)
Umarım ileriki haftalar güzel olur
 
Kaygılar hep oluyor. Doğunca da sorunsuz olmuyor. Ama güzel şey. Ilk bebegime tüp bebekle hamile kaldım e haliyle zor süreçler. Uykusuz geceler eşle yaşanan tatsızlıklar vs.. hepsi geçiyor. Şimdi 17 aylık kızım anneemm diye boynuma sarılıyor. Bu tarif edilemez bi duygu. Her şeye değiyor diyorsunuz. Şimdi yine hamileyim tüm bu kaygıları yeniden göze aldıracak kadar güzel şey annelik. Emin olun çok seveceksiniz çok mutlu olacaksınız.. allah isteyen herkese versin
 
Kızlar sanırım ufaklığı kaybediyorum sabahtan beri karın ağrısı ve yoğun kanama var acile gittim kan verdim sonuca bakıcaz jinekolog ile.
Hayırlısı Allahtan
 
Merhaba sizinle tamamen ayni durumdayım.. ben de 15 haftalık hamileyim.. göbeğimin belirginlesmesi dışında hiçbir şey hissetmiyorum annelikle ilgili.. tekme atarsa belki birseyler hissederim inşallah diyorum.. mide bulantilarim olduğu donem yeter artik bıktım diye bağırdigim bile oldu.. ve bunlari kimseye soyleyemiyorum.. ne biçim insansin derler diye (
 
Beni sabah bi yatirirlarmiş bebekken, ikindi vakti sesim çıkmayınca acaba öldü mü diye bakarlarmiş odaya ben uyuyor olurmuşum. Yani her çocuk ağlayacak diye bir şart yok. Bendeki anormallik daha o zamandan belliymiş.
 
Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…