- 5 Mart 2025
- 51
- 31
- 3
- 31
- Konu Sahibi sorrybutnotsorry
-
- #41
Birazdan işten çıkıp eve gideceğim ve inanın kalbim pır pır atıyor. Yani hiç eve gitmek istemiyorum. Psikolojik olarak da iyi hissetmiyorum. Yere kapanıp ağlamak istiyorum.
Birazdan işten çıkıp eve gideceğim ve inanın kalbim pır pır atıyor. Yani hiç eve gitmek istemiyorum. Psikolojik olarak da iyi hissetmiyorum. Yere kapanıp ağlamak istiyorum.Evet biraz gözünü korkutun adam ya sizi suçluyor ,ya bahaneler sunuyor,ya da iki hı hı yapıp bildiğini okuyor.Rest çekmenin zamanı gelmiş.Ama bunun sonu ayrılığa kadar gidebilir çünkü kocanız ben merkezci bunu göze alarak bastırın
Birazdan işten çıkıp eve gideceğim ve inanın kalbim pır pır atıyor. Yani hiç eve gitmek istemiyorum. Psikolojik olarak da iyi hissetmiyorum. Yere kapanıp ağlamak istiyorum.
çok uzuldum böyle tembel ve sorumsuz kocalara çok kızıyorum hele ayağı gotu başı agriyip bunu bahane edenlere daha çok kızıyorum.ne yaptınız konu sahibi konuşabildinjzmi
Bak en azından konuştuğunuzda aksiyon almış. Kadınlar hamileyken çok duygusal oluyorlar, ama kocalarda da çok endişe başlıyor sanırım. Sizin eşinizde hem hastalığı hem babalık duygusu falan ağır basmış olabilir.Merhabalar, konuştum dün. Tabii tartıştık. Bacağını çok kafaya taktığını, kendisini yetersiz hissettiğini, bu nedenle hayatının kaydığını ve sakat kaldığını düşündüğünü falan söyledi. Hala bazı günler aşırı ağrıyor ve bu yüzden moral bozukluğundan da uyuyorum dedi. Ben baya sert konuştum. Konuda anlattığım her şeyi bir bir sıraladım. En sonunda dedi ki, endişelerini anlıyorum ama bebeği, nasıl olacağını, nasıl yetebileceğimi ben de düşünüyorum, bunun anksiyetesini ben de yaşıyorum o yüzden evle alakalı ne yapmam gerekiyorsa sen bana şunu yap bunu yap de, ben ikiletmeden yapayım, bana direkt söyle ama lütfen bu durumdayken bana daha çok endişe yükleme kaldıramıyorum dedi. Ben de çok fazla uzatmadım. Tamam madem öyle ben sana artık direkt söyleyeceğim ve sen de yapacaksın dedim. Kabul dedi. Dün akşamdan başladık buna. Yemeği yaptı, sofrayı kurdu, yedik kaldırdı. Cinsellik de yaşandı hatta. Sonrasında ben sabah evden çıkarken bugün evi toplar mısın, bu hafta biraz fazla dağıldı bence dedim. Tamam aşkım dedi. Birde böyle deneyelim bakalım, ne olacak.
Bak en azından konuştuğunuzda aksiyon almış. Kadınlar hamileyken çok duygusal oluyorlar, ama kocalarda da çok endişe başlıyor sanırım. Sizin eşinizde hem hastalığı hem babalık duygusu falan ağır basmış olabilir.
Konuşmanız işe yaramış gibi görünüyor, bence sizde biraz daha olumlu taraflarına odaklanabilirsiniz. Beraber doğacak bebeğinizle ilgili hayaller kurun, daha çok sohbet edin, zaman geçirin.. Düzelecektir, ben eşinizin tamamen anlayışsız yada sorumsuz bir insan olduğunu düşünmüyorum. Ortada bir bebek var ve sizin stresinizi tamamen hissediyor, strese sokmayın onuda kendinizi de.. Anlatmak rahatlatır ama bir sorun olduğunda burdan, yada yakın arkadaşlarınıza anlatın belki rahatlarsınız :)
Sağlıkla gelsin bebeğiniz.
Bende yeni hamileyim haftaya kalp atışını duyacağız inşallah.
bacagi biter kolu baslar o biter bu baslar. Benim kocam ev islerini yapan bir insanken dogumdan sonra bir hos oldu. Surekli yorgunum bilmem ne. o oldu moralim bozuk bu oldu yoruldum. 2 sene sabrettim. Anasini babasini getirdi yardimci olurlar diye onlar da ustume yuk bindi. Evin pisligi 2 ye katlandi. Ben calisan insanim ikiz bebek var bende. Oturdum dusundum sonra. Kendisi dunya iyisidir, herseyini paylasir art niyeti falan yok ama bir garip tembellik var. Anasi da boyle zaten. dusundum ve bir baktim bu evde olmasa evin isleri hem azaliyor hem de cocuklarla daha rahat sakin vakit geciriyorum. Beklentim de olmadigi icin sinirim de bozulmuyor. Sonra cektim ben buna dedim ki, bu halin daha ne kadar surecek, 1 yil falan bu sekilde mi takilacaksin? Herseyi yapiyorum ama o oldu bu oldu binbir turlu bahane. Ben de benim de hayatim kolay gecmiyor ama evi topluyorum, yemek yapiyorum cunku evde cocuklar var, benim onlara karsi bir sorumlulugum var dedim. sonra ben seni bu sekilde sirtimda tasiyamam kusura bakma dedim. Benim maasim ben ve cocuklara yeter, sen de 2 haftada bir gelirsin haftasonu gorursun. Ben yoruldum senin yukun bana agir gelmeye basladi dedim. Ya kendine ceki duzen verirsin ya da bosaniriz kusura bakma benim sorumlu oldugum 2 cocugum var dedim. Sakince ve kendimden emin bir sekilde. Bu noktaya gelmem 2 senemi aldi. Cocuklar dogduktan sonra sacma sapan bahanelerle benim sirtima binbir turlu yuk bindirdi. Artik idare edemeyecegimi soyledim. Beni enayi yerine koydugunu soyledim. Bir kac ay daha sabrederim sonrasinda etmem dedim. Bu konusmadan sonra duzeldi.Gerçekten son çare artık buraya konu açtım, kendimi çok çaresiz hissediyorum. 5 aylık hamileyim, daha önce eşimin bacağından ameliyat olduğuna (menisküs, çapraz bağ, kist alımı) dair bir konu açmıştım. O başka bir şehirde ameliyat olmuştu, ben o zaman 2,5 aylık hamileydim. Orada olmasının sebebi yaşadığımız şehirde bunu yapmaya yanaşacak hiçbir doktor bulamadık. Hepsi fizik tedavi ol dedi, özeller de aşırı pahalı fiyatlar verdi. Ameliyat durumu acildi, en uygunu ailesinin yaşadığı şehirde olması diye düşündük. Ben annemde kaldım 2,5 ay kadar. O dönemde de uzakken ben duygusal anlamda ihtiyaçlarımı paylaşamıyordum, sürekli olarak ben şuan odaklanamıyorum, sakat kalacağımdan korkuyorum vs. diyordu. Hep kendine odaklıydı. Yanımda olamamasına üzülüyordum ama bir de üstüne ona problemlerimden bahsettiğimde veya duygusal bir kırgınlığımdan bahsettiğimde, ben bunları kaldırabilecek mental güçte değilim, mental gücüm şuan kendimle alakalı şeyleri sadece kaldıracak kadar mümkünse hiç bahsetme diyordu. Kendisinin sağlık problemlerinden vs. konuşuyorduk bazen, sürekli olarak ben çok kötüyüm, ameliyat bence iyi geçmedi, toparlanamıyorum, ağrım var, hep bu şekildeydi.
Şimdi döndü Cumartesi günü, ben bu arada çalışan bir hamileyim. Yoğun bir iş dönemimdeyim şuan. Geldiği günden beri 1 hafta geçti, hala raporu devam ediyor, 40 gün daha raporu var. O valiz olduğu gibi hala ortada duruyor, hiçbir şekilde kıyafetlerini yerleştirmedi. İshalim başladı dedi, dün doktora gitti. Hastane evimizin karşısında. Sonrasında bana mesaj attı, aşkım ben çok yorgunum, sen gelince beni uyandırırsın, ben uyuyorum dedi. Dün iş yerinde aşırı yoğun bir günümdü. Bel ağrılarım da başladı. Evlendiğimiz günden beri iki kere evi süpürmüştür, bir kere bulaşık yerleştirmemiştir, yemek yapar arada bir, yemek yapmayı seviyor. Onun dışında bak ben hamileyim, ilerleyen zamanlarda ağırlaşacağım, bana yardım etmelisin vs. diye ara ara kaç kere anlattım. Ben o kadar vurdumduymaz bir adam değilim, edeceğim dedi. Raporlu olduğu için sabaha kadar ben uyurken geldiğinden beri oturuyor, ben işe gidiyorum, işten geliyorum hala uyuyor. Dün işten geldim, uyandırmadım da bana beni uyandırırsın demesine rağmen ama 50 kere odaya girdim uyanmadı, ben dinlendim, ufak tefek ev işleri vardı onları yaptım, açtım dizi izledim, saat oldu gece 11, uyandı geldi, ben acıktım dedi, yaptığım yemeği ısıttı yedi, koymuş tabağı tezgaha bulaşık makinesine bile atmamış. Sabah ben işe giderken attım. Dün hastane için dışarı çıkmış, çöpü bile atmamış, yine ben sabah attım. Bir insan günde 15-16 saat uyur mu? Uyuyor. Dün artık hiçbir şey söylemedim, o uyandı, ben yorgunum dedim yattım. Tek kelime konuşmadım. Arkadaşlar ben hamileyim ya, 4 ay sonra doğum yapacağım. Çalışıyorum, doğumdan bir süre sonra işe başlayacağım. Bu adamla nasıl olacak? Bacağı sakatlanalı ve ameliyat, toparlanma süresi derken 7 aya yakın geçti. 7 aydır sürekli bacağım bacağım. Tamam zor bir ameliyat ama sürekli evdesin şuan. Ufak tefek şeyleri de yap yani.
Cinsel hayatımız gayet iyi gidiyordu. 2 gün önce artık sana ve bebeğe zarar vermekten korkuyorum, bana tuhaf geliyor ve tam yükselmişken suçluluk duyuyorum vs.dedi. Cinsel anlamda istekliyim, yanaşırdım ama o açıdan da yanaşmıyorum ben artık 2 gündür. Zaten nasıl yanaşayım. Görüşmüyoruz ki aynı ev içinde. Kendimi psikolojik açıdan yalnız, bitik hissediyorum. Ben bu şekilde yapamacağım bunu biliyorum. Onunla ciddi ciddi konuşmaya, tartışma çıkma ihtimaline bile halim yok. Bittim ben gerçekten bittim. Konuşmak istesem kendimi ifade edemeyecek kadar doldum, ağlarım kesin, duygularıma engel olamam. Sakince konuşamam.
Merhabalar, konuştum dün. Tabii tartıştık. Bacağını çok kafaya taktığını, kendisini yetersiz hissettiğini, bu nedenle hayatının kaydığını ve sakat kaldığını düşündüğünü falan söyledi. Hala bazı günler aşırı ağrıyor ve bu yüzden moral bozukluğundan da uyuyorum dedi. Ben baya sert konuştum. Konuda anlattığım her şeyi bir bir sıraladım. En sonunda dedi ki, endişelerini anlıyorum ama bebeği, nasıl olacağını, nasıl yetebileceğimi ben de düşünüyorum, bunun anksiyetesini ben de yaşıyorum o yüzden evle alakalı ne yapmam gerekiyorsa sen bana şunu yap bunu yap de, ben ikiletmeden yapayım, bana direkt söyle ama lütfen bu durumdayken bana daha çok endişe yükleme kaldıramıyorum dedi. Ben de çok fazla uzatmadım. Tamam madem öyle ben sana artık direkt söyleyeceğim ve sen de yapacaksın dedim. Kabul dedi. Dün akşamdan başladık buna. Yemeği yaptı, sofrayı kurdu, yedik kaldırdı. Cinsellik de yaşandı hatta. Sonrasında ben sabah evden çıkarken bugün evi toplar mısın, bu hafta biraz fazla dağıldı bence dedim. Tamam aşkım dedi. Birde böyle deneyelim bakalım, ne olacak.
Benim de hamileliğimin 5. Ayı gerçekten zorlaşıyor git gide buna da şükür. Ama eşiniz ilaç kullanıyorsa o ilaçlar belki sersem yapıyor uyutuyordur. Kullandığı ilaç varsa interneten bi bakın etkilerine. Benim tavsiyem bunlar sizi kırıyor sinir ediyor olabilir ama paylaşımcı olun. Birlikte sofraya oturun kaldırtken de hadı bana yardım et aşkım diye yapıcı olarak konuşun istekde bulunun. Bugün belim çok ağrıyor ben kirini alayım sen makineye yerleştir birlikte sonra çay içelim falan diyin. Onu teşfik edin .Zaten iş yapmayı sevmiyormuş benim eşimde öyle. Bak ben ağırlaşacağım sen destek ber vs konuşmaları tamamla biter ama kalır orda. İlla siz teşfik etmelisiniz. Ben hafta sonu eşim evde olunca mesela şöyle yapıyorum. güzel bir kahvaltı çay keyfi 1 saat birlikte tv takılmaca sonra süpürgeyi getiriyorum hadi hayatım süpürelim diyorum halıları yerleri sen al ben de toz alayım diyorum o süpürüyor ben arkasından toz alıyorum. Küsmek darılmak yerine böyle bir yol izleyin. Artık bebeğinizin tekmelerini de hissediyorsunuzdur hemen eşinizle o mutluluğu paylaşın. Seni hisseder diyin karnızı açın onun sevmesini sizin ruh hallerinize ortak olmasını sağlayın. Yoksa olmaz anlaşamazsınızGerçekten son çare artık buraya konu açtım, kendimi çok çaresiz hissediyorum. 5 aylık hamileyim, daha önce eşimin bacağından ameliyat olduğuna (menisküs, çapraz bağ, kist alımı) dair bir konu açmıştım. O başka bir şehirde ameliyat olmuştu, ben o zaman 2,5 aylık hamileydim. Orada olmasının sebebi yaşadığımız şehirde bunu yapmaya yanaşacak hiçbir doktor bulamadık. Hepsi fizik tedavi ol dedi, özeller de aşırı pahalı fiyatlar verdi. Ameliyat durumu acildi, en uygunu ailesinin yaşadığı şehirde olması diye düşündük. Ben annemde kaldım 2,5 ay kadar. O dönemde de uzakken ben duygusal anlamda ihtiyaçlarımı paylaşamıyordum, sürekli olarak ben şuan odaklanamıyorum, sakat kalacağımdan korkuyorum vs. diyordu. Hep kendine odaklıydı. Yanımda olamamasına üzülüyordum ama bir de üstüne ona problemlerimden bahsettiğimde veya duygusal bir kırgınlığımdan bahsettiğimde, ben bunları kaldırabilecek mental güçte değilim, mental gücüm şuan kendimle alakalı şeyleri sadece kaldıracak kadar mümkünse hiç bahsetme diyordu. Kendisinin sağlık problemlerinden vs. konuşuyorduk bazen, sürekli olarak ben çok kötüyüm, ameliyat bence iyi geçmedi, toparlanamıyorum, ağrım var, hep bu şekildeydi.
Şimdi döndü Cumartesi günü, ben bu arada çalışan bir hamileyim. Yoğun bir iş dönemimdeyim şuan. Geldiği günden beri 1 hafta geçti, hala raporu devam ediyor, 40 gün daha raporu var. O valiz olduğu gibi hala ortada duruyor, hiçbir şekilde kıyafetlerini yerleştirmedi. İshalim başladı dedi, dün doktora gitti. Hastane evimizin karşısında. Sonrasında bana mesaj attı, aşkım ben çok yorgunum, sen gelince beni uyandırırsın, ben uyuyorum dedi. Dün iş yerinde aşırı yoğun bir günümdü. Bel ağrılarım da başladı. Evlendiğimiz günden beri iki kere evi süpürmüştür, bir kere bulaşık yerleştirmemiştir, yemek yapar arada bir, yemek yapmayı seviyor. Onun dışında bak ben hamileyim, ilerleyen zamanlarda ağırlaşacağım, bana yardım etmelisin vs. diye ara ara kaç kere anlattım. Ben o kadar vurdumduymaz bir adam değilim, edeceğim dedi. Raporlu olduğu için sabaha kadar ben uyurken geldiğinden beri oturuyor, ben işe gidiyorum, işten geliyorum hala uyuyor. Dün işten geldim, uyandırmadım da bana beni uyandırırsın demesine rağmen ama 50 kere odaya girdim uyanmadı, ben dinlendim, ufak tefek ev işleri vardı onları yaptım, açtım dizi izledim, saat oldu gece 11, uyandı geldi, ben acıktım dedi, yaptığım yemeği ısıttı yedi, koymuş tabağı tezgaha bulaşık makinesine bile atmamış. Sabah ben işe giderken attım. Dün hastane için dışarı çıkmış, çöpü bile atmamış, yine ben sabah attım. Bir insan günde 15-16 saat uyur mu? Uyuyor. Dün artık hiçbir şey söylemedim, o uyandı, ben yorgunum dedim yattım. Tek kelime konuşmadım. Arkadaşlar ben hamileyim ya, 4 ay sonra doğum yapacağım. Çalışıyorum, doğumdan bir süre sonra işe başlayacağım. Bu adamla nasıl olacak? Bacağı sakatlanalı ve ameliyat, toparlanma süresi derken 7 aya yakın geçti. 7 aydır sürekli bacağım bacağım. Tamam zor bir ameliyat ama sürekli evdesin şuan. Ufak tefek şeyleri de yap yani.
Cinsel hayatımız gayet iyi gidiyordu. 2 gün önce artık sana ve bebeğe zarar vermekten korkuyorum, bana tuhaf geliyor ve tam yükselmişken suçluluk duyuyorum vs.dedi. Cinsel anlamda istekliyim, yanaşırdım ama o açıdan da yanaşmıyorum ben artık 2 gündür. Zaten nasıl yanaşayım. Görüşmüyoruz ki aynı ev içinde. Kendimi psikolojik açıdan yalnız, bitik hissediyorum. Ben bu şekilde yapamacağım bunu biliyorum. Onunla ciddi ciddi konuşmaya, tartışma çıkma ihtimaline bile halim yok. Bittim ben gerçekten bittim. Konuşmak istesem kendimi ifade edemeyecek kadar doldum, ağlarım kesin, duygularıma engel olamam. Sakince konuşamam.
Bu nedir yaa adam ölmeden mezara girmiş. Ne hastalıklar neler neler var. İnsanlar hem mücadele ediyor hem hayata tutunuyor. Amma mız mız biriymiş. Vala ben çekemem böyle mız mız bir tipi. Her şey insanın başına gelir. Sanki sen değil de o hamile. Saatlerce uyumak nedir. 40 gün rapor. Oohh yatar yatabildiği kadar. Resmen krizi fırsata çevirmiş. Aslında bu durum Allah korusun başına daha ciddi bir olay gelse onun fragmanı gibi geldi bana. Düşünsene sen çok ciddi bir hasta olsan bu adam alıp da bir tabağı makineye koymaz. Sen off desen eee ne bu bee der. Kocan bana hiç güven vermedi. Yalnız hissetmek de çok haklısın. Adamın ayak çapraz bağları değil de hayatı kopmuş sanki. Ne yaparsın bilmiyorum ama ben olsam sert bir şekilde önlem alırdım. Yemek yapmam, konuşmam,yatağa gitmezdim. Ya düzelir ya düzeltirdi. Bu çekilir mi yaa.Gerçekten son çare artık buraya konu açtım, kendimi çok çaresiz hissediyorum. 5 aylık hamileyim, daha önce eşimin bacağından ameliyat olduğuna (menisküs, çapraz bağ, kist alımı) dair bir konu açmıştım. O başka bir şehirde ameliyat olmuştu, ben o zaman 2,5 aylık hamileydim. Orada olmasının sebebi yaşadığımız şehirde bunu yapmaya yanaşacak hiçbir doktor bulamadık. Hepsi fizik tedavi ol dedi, özeller de aşırı pahalı fiyatlar verdi. Ameliyat durumu acildi, en uygunu ailesinin yaşadığı şehirde olması diye düşündük. Ben annemde kaldım 2,5 ay kadar. O dönemde de uzakken ben duygusal anlamda ihtiyaçlarımı paylaşamıyordum, sürekli olarak ben şuan odaklanamıyorum, sakat kalacağımdan korkuyorum vs. diyordu. Hep kendine odaklıydı. Yanımda olamamasına üzülüyordum ama bir de üstüne ona problemlerimden bahsettiğimde veya duygusal bir kırgınlığımdan bahsettiğimde, ben bunları kaldırabilecek mental güçte değilim, mental gücüm şuan kendimle alakalı şeyleri sadece kaldıracak kadar mümkünse hiç bahsetme diyordu. Kendisinin sağlık problemlerinden vs. konuşuyorduk bazen, sürekli olarak ben çok kötüyüm, ameliyat bence iyi geçmedi, toparlanamıyorum, ağrım var, hep bu şekildeydi.
Şimdi döndü Cumartesi günü, ben bu arada çalışan bir hamileyim. Yoğun bir iş dönemimdeyim şuan. Geldiği günden beri 1 hafta geçti, hala raporu devam ediyor, 40 gün daha raporu var. O valiz olduğu gibi hala ortada duruyor, hiçbir şekilde kıyafetlerini yerleştirmedi. İshalim başladı dedi, dün doktora gitti. Hastane evimizin karşısında. Sonrasında bana mesaj attı, aşkım ben çok yorgunum, sen gelince beni uyandırırsın, ben uyuyorum dedi. Dün iş yerinde aşırı yoğun bir günümdü. Bel ağrılarım da başladı. Evlendiğimiz günden beri iki kere evi süpürmüştür, bir kere bulaşık yerleştirmemiştir, yemek yapar arada bir, yemek yapmayı seviyor. Onun dışında bak ben hamileyim, ilerleyen zamanlarda ağırlaşacağım, bana yardım etmelisin vs. diye ara ara kaç kere anlattım. Ben o kadar vurdumduymaz bir adam değilim, edeceğim dedi. Raporlu olduğu için sabaha kadar ben uyurken geldiğinden beri oturuyor, ben işe gidiyorum, işten geliyorum hala uyuyor. Dün işten geldim, uyandırmadım da bana beni uyandırırsın demesine rağmen ama 50 kere odaya girdim uyanmadı, ben dinlendim, ufak tefek ev işleri vardı onları yaptım, açtım dizi izledim, saat oldu gece 11, uyandı geldi, ben acıktım dedi, yaptığım yemeği ısıttı yedi, koymuş tabağı tezgaha bulaşık makinesine bile atmamış. Sabah ben işe giderken attım. Dün hastane için dışarı çıkmış, çöpü bile atmamış, yine ben sabah attım. Bir insan günde 15-16 saat uyur mu? Uyuyor. Dün artık hiçbir şey söylemedim, o uyandı, ben yorgunum dedim yattım. Tek kelime konuşmadım. Arkadaşlar ben hamileyim ya, 4 ay sonra doğum yapacağım. Çalışıyorum, doğumdan bir süre sonra işe başlayacağım. Bu adamla nasıl olacak? Bacağı sakatlanalı ve ameliyat, toparlanma süresi derken 7 aya yakın geçti. 7 aydır sürekli bacağım bacağım. Tamam zor bir ameliyat ama sürekli evdesin şuan. Ufak tefek şeyleri de yap yani.
Cinsel hayatımız gayet iyi gidiyordu. 2 gün önce artık sana ve bebeğe zarar vermekten korkuyorum, bana tuhaf geliyor ve tam yükselmişken suçluluk duyuyorum vs.dedi. Cinsel anlamda istekliyim, yanaşırdım ama o açıdan da yanaşmıyorum ben artık 2 gündür. Zaten nasıl yanaşayım. Görüşmüyoruz ki aynı ev içinde. Kendimi psikolojik açıdan yalnız, bitik hissediyorum. Ben bu şekilde yapamacağım bunu biliyorum. Onunla ciddi ciddi konuşmaya, tartışma çıkma ihtimaline bile halim yok. Bittim ben gerçekten bittim. Konuşmak istesem kendimi ifade edemeyecek kadar doldum, ağlarım kesin, duygularıma engel olamam. Sakince konuşamam.
Canim senin kocan dan bende de var tıpkı Bebek gibi nazlı eğlestirilmek istiyor sürekli 8 yıllık evliyim 3.5 yaşında bir oğlum var öncesinde düşüklerim oldu ve benim canım kocam doğumdan sonra lohusa depresyon una girdi ilgi manyagi bir adam gerçekten bir sorun var mı diye hastane doktor dolaştık inanır mısın hiç birşey çıkmadı sonra anladım ki ben bk varmış gibi hep gucluydum herseye katlandim herşeyi yaptım iki gün yastan sonra gözyaşım kurudu o kadar güçlü durdum ki adam benim hiç acim yok sandı onun da sırtını sivazlarim sandı sonra ayiktim ve dedim ki bu kadar güçlü olma hiç dert etmeden laf anlatmaya çalışmadan sakince duruldum yavaşça sorumluluk verdim şuan iyiyiz şükür bir derdim olsa yumuşakça nazik bir kız gibi söylüyorum bu biraz tuhaf ama kendimi acindirarak velhasıl erkekler güçlü kadın kaldırmıyor biraz mal olduklarındanMerhabalar, konuştum dün. Tabii tartıştık. Bacağını çok kafaya taktığını, kendisini yetersiz hissettiğini, bu nedenle hayatının kaydığını ve sakat kaldığını düşündüğünü falan söyledi. Hala bazı günler aşırı ağrıyor ve bu yüzden moral bozukluğundan da uyuyorum dedi. Ben baya sert konuştum. Konuda anlattığım her şeyi bir bir sıraladım. En sonunda dedi ki, endişelerini anlıyorum ama bebeği, nasıl olacağını, nasıl yetebileceğimi ben de düşünüyorum, bunun anksiyetesini ben de yaşıyorum o yüzden evle alakalı ne yapmam gerekiyorsa sen bana şunu yap bunu yap de, ben ikiletmeden yapayım, bana direkt söyle ama lütfen bu durumdayken bana daha çok endişe yükleme kaldıramıyorum dedi. Ben de çok fazla uzatmadım. Tamam madem öyle ben sana artık direkt söyleyeceğim ve sen de yapacaksın dedim. Kabul dedi. Dün akşamdan başladık buna. Yemeği yaptı, sofrayı kurdu, yedik kaldırdı. Cinsellik de yaşandı hatta. Sonrasında ben sabah evden çıkarken bugün evi toplar mısın, bu hafta biraz fazla dağıldı bence dedim. Tamam aşkım dedi. Birde böyle deneyelim bakalım, ne olacak.
Sizi çok iyi anlıyorum,hasayan Umarım en kısa zamanda kurtulabiliriz,her şey ekonomik özgürlüğümüze bakıyor maalesef gidecek yer de yoksa...Bu şekilde giderse birbirimizden zaten uzaklaşacağız. Aynı ev içinde iki yabancıya dönüşeceğiz. Ben boşanmayı bile düşünüyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?