Gerçekten son çare artık buraya konu açtım, kendimi çok çaresiz hissediyorum. 5 aylık hamileyim, daha önce eşimin bacağından ameliyat olduğuna (menisküs, çapraz bağ, kist alımı) dair bir konu açmıştım. O başka bir şehirde ameliyat olmuştu, ben o zaman 2,5 aylık hamileydim. Orada olmasının sebebi yaşadığımız şehirde bunu yapmaya yanaşacak hiçbir doktor bulamadık. Hepsi fizik tedavi ol dedi, özeller de aşırı pahalı fiyatlar verdi. Ameliyat durumu acildi, en uygunu ailesinin yaşadığı şehirde olması diye düşündük. Ben annemde kaldım 2,5 ay kadar. O dönemde de uzakken ben duygusal anlamda ihtiyaçlarımı paylaşamıyordum, sürekli olarak ben şuan odaklanamıyorum, sakat kalacağımdan korkuyorum vs. diyordu. Hep kendine odaklıydı. Yanımda olamamasına üzülüyordum ama bir de üstüne ona problemlerimden bahsettiğimde veya duygusal bir kırgınlığımdan bahsettiğimde, ben bunları kaldırabilecek mental güçte değilim, mental gücüm şuan kendimle alakalı şeyleri sadece kaldıracak kadar mümkünse hiç bahsetme diyordu. Kendisinin sağlık problemlerinden vs. konuşuyorduk bazen, sürekli olarak ben çok kötüyüm, ameliyat bence iyi geçmedi, toparlanamıyorum, ağrım var, hep bu şekildeydi.
Şimdi döndü Cumartesi günü, ben bu arada çalışan bir hamileyim. Yoğun bir iş dönemimdeyim şuan. Geldiği günden beri 1 hafta geçti, hala raporu devam ediyor, 40 gün daha raporu var. O valiz olduğu gibi hala ortada duruyor, hiçbir şekilde kıyafetlerini yerleştirmedi. İshalim başladı dedi, dün doktora gitti. Hastane evimizin karşısında. Sonrasında bana mesaj attı, aşkım ben çok yorgunum, sen gelince beni uyandırırsın, ben uyuyorum dedi. Dün iş yerinde aşırı yoğun bir günümdü. Bel ağrılarım da başladı. Evlendiğimiz günden beri iki kere evi süpürmüştür, bir kere bulaşık yerleştirmemiştir, yemek yapar arada bir, yemek yapmayı seviyor. Onun dışında bak ben hamileyim, ilerleyen zamanlarda ağırlaşacağım, bana yardım etmelisin vs. diye ara ara kaç kere anlattım. Ben o kadar vurdumduymaz bir adam değilim, edeceğim dedi. Raporlu olduğu için sabaha kadar ben uyurken geldiğinden beri oturuyor, ben işe gidiyorum, işten geliyorum hala uyuyor. Dün işten geldim, uyandırmadım da bana beni uyandırırsın demesine rağmen ama 50 kere odaya girdim uyanmadı, ben dinlendim, ufak tefek ev işleri vardı onları yaptım, açtım dizi izledim, saat oldu gece 11, uyandı geldi, ben acıktım dedi, yaptığım yemeği ısıttı yedi, koymuş tabağı tezgaha bulaşık makinesine bile atmamış. Sabah ben işe giderken attım. Dün hastane için dışarı çıkmış, çöpü bile atmamış, yine ben sabah attım. Bir insan günde 15-16 saat uyur mu? Uyuyor. Dün artık hiçbir şey söylemedim, o uyandı, ben yorgunum dedim yattım. Tek kelime konuşmadım. Arkadaşlar ben hamileyim ya, 4 ay sonra doğum yapacağım. Çalışıyorum, doğumdan bir süre sonra işe başlayacağım. Bu adamla nasıl olacak? Bacağı sakatlanalı ve ameliyat, toparlanma süresi derken 7 aya yakın geçti. 7 aydır sürekli bacağım bacağım. Tamam zor bir ameliyat ama sürekli evdesin şuan. Ufak tefek şeyleri de yap yani.
Cinsel hayatımız gayet iyi gidiyordu. 2 gün önce artık sana ve bebeğe zarar vermekten korkuyorum, bana tuhaf geliyor ve tam yükselmişken suçluluk duyuyorum vs.dedi. Cinsel anlamda istekliyim, yanaşırdım ama o açıdan da yanaşmıyorum ben artık 2 gündür. Zaten nasıl yanaşayım. Görüşmüyoruz ki aynı ev içinde. Kendimi psikolojik açıdan yalnız, bitik hissediyorum. Ben bu şekilde yapamacağım bunu biliyorum. Onunla ciddi ciddi konuşmaya, tartışma çıkma ihtimaline bile halim yok. Bittim ben gerçekten bittim. Konuşmak istesem kendimi ifade edemeyecek kadar doldum, ağlarım kesin, duygularıma engel olamam. Sakince konuşamam.