- 1 Kasım 2017
- 356
- 235
- 103
- 36
- Konu Sahibi violetworld
-
- #1
Merhaba, ben bu sitede yeniyim. Derdimi sizinle, beni tanimayan insanlarla paylasmak rahatlatir diye yaziyorum.
Hayata cabuk atildim. Bir suru... hatalar yaptim. Iliskiler bakimindan. En cok kendimi incittim ama hicbir zaman kimseye kotuluk yapmak istemedim, yani ozellikle aileme. Simdi yasim 28. Sorgulamaya basladim kendimi bir suredir. Ben iyi bir insanmiyim? Ahlaki degerlerim varmi? Hep kendisini iyi goren aslinda o kotu insanlardanmiyim acaba? Bu beni cok korkutuyor, cunku bu anlamsiz ve bos dunyada benim icin tek degeri olan tek sey iyi insan olmaktir.
Hatirlarim, 6-7 yaslarimdayken bir kac kez anneme sormustum "anne, sence ben nasil bir kizim?" Melek annem hep cevaplardi "senin cok guzel bir kalbin var" diye. Kandimmi buna ben acaba? Ben nasil bir kizim ki? Insanin kendisiyle karsilasmasi, kendisini bir insan olarak degerlendirmesi cok agrili birseymis. Hani her durumda insan kendisi kendisinin arkasinda durur, hak verir sahip cikar ya kendisine. Ben kendimden kirilmaktan korkuyorum.
Cok erken evlendim, 20 yasimda. Hemde cok sorunlu surec gecirdim... Annemi, babami, hele babami... cok uzdum, aglattim. Kendim daha cok agladim belki ama layiktim. Ayrildim, sonra yine sorunlu iliski... yine uzuntu. Sonra bir takim kucuk iliskiler. Yine rahatsiz, tedirgin ettim onlari. Simdi guya iyi bir kizim. Ailemi cunku gercekten seviyorum, neye emin olmasam bile buna eminim. Simdi uzmemeye calisiyor, tum kalbimle onlari seviyor, korumaya calisiyorum. Ama artik olan oldu. Mutsuzum ve onlarin mutsuzluguna sebeb oldugumu biliyorum. Babam yok zaten simdi... Beni yuzumden belkide kalpten gitti...
Hayata cabuk atildim. Bir suru... hatalar yaptim. Iliskiler bakimindan. En cok kendimi incittim ama hicbir zaman kimseye kotuluk yapmak istemedim, yani ozellikle aileme. Simdi yasim 28. Sorgulamaya basladim kendimi bir suredir. Ben iyi bir insanmiyim? Ahlaki degerlerim varmi? Hep kendisini iyi goren aslinda o kotu insanlardanmiyim acaba? Bu beni cok korkutuyor, cunku bu anlamsiz ve bos dunyada benim icin tek degeri olan tek sey iyi insan olmaktir.
Hatirlarim, 6-7 yaslarimdayken bir kac kez anneme sormustum "anne, sence ben nasil bir kizim?" Melek annem hep cevaplardi "senin cok guzel bir kalbin var" diye. Kandimmi buna ben acaba? Ben nasil bir kizim ki? Insanin kendisiyle karsilasmasi, kendisini bir insan olarak degerlendirmesi cok agrili birseymis. Hani her durumda insan kendisi kendisinin arkasinda durur, hak verir sahip cikar ya kendisine. Ben kendimden kirilmaktan korkuyorum.
Cok erken evlendim, 20 yasimda. Hemde cok sorunlu surec gecirdim... Annemi, babami, hele babami... cok uzdum, aglattim. Kendim daha cok agladim belki ama layiktim. Ayrildim, sonra yine sorunlu iliski... yine uzuntu. Sonra bir takim kucuk iliskiler. Yine rahatsiz, tedirgin ettim onlari. Simdi guya iyi bir kizim. Ailemi cunku gercekten seviyorum, neye emin olmasam bile buna eminim. Simdi uzmemeye calisiyor, tum kalbimle onlari seviyor, korumaya calisiyorum. Ama artik olan oldu. Mutsuzum ve onlarin mutsuzluguna sebeb oldugumu biliyorum. Babam yok zaten simdi... Beni yuzumden belkide kalpten gitti...