- 17 Şubat 2017
- 126
- 224
- 103
- Konu Sahibi papatyagil
-
- #1
Herkese merhaba.
Konuya nasıl girsem ne desem bilmiyorum. Ben yoruldum. Hem de çok. Beynim yoruldu düşünmekten, insanlardan. En yakınlarımdan, ömür boyu yüz yüze bakacağım insanlardan, çok sevdiğim dostlarımdan, bir türlü istediğim gibi olamayan hayatımdan, boşa giden emeklerimden. Çok karmaşık gittiğimin farkındayım, düşüncelerimi düzenlemeye çalışacağım. Öncelikle çok severek okudum bölümümden nefret eder oldum. Mezuniyetten sonra yıllar geçti, ben bir türlü iş hayatında tutunamadım. İstediğim gibi bir iş bulamadım geçici olarak gördüğüm yerlerde uzun zaman kalmak zorunda oldum. Tarih öğretmeniyim. Bilenler bilir bölümün de öğretmenliğin de artık bir esprisi kalmadı. İnsanlar ne iş yapıyorsun diyor söylüyorum aaaaa atanamadın mı yazık vah tüh tarzı cevaplar alıyorum. Özelde çalışmayı da kimse bir şeyden saymıyor. Öte yandan iyi bir okulda filan da çalışmıyorum ki bir motivasyonum olsun. Ben bile ayaklarımı sürüyerek gidiyorum işe kendim memnun değilim ki başkasının acımasına vahına tühüne cevap vereyim. Asıl mesele bu da değil benim derdim bu konuda üzüntümü paylaştığım insanların her fırsatta kırması. Başka bi alanda olmamıza rağmen atanan arkadaşlarımın sidik yarışı, üstünlük kurmaya çalışma telaşı, her fırsatta konuyu az maaş almama getiren elticiğim vs vs.
Bıktım artık herkesin kendi hayatına güzelleme yapıp karşısındakinin hayatındaki iyi şeyleri görmezden gelerek olumsuz durumlardan kendine şükür payı çıkarmasından. Biz böyle miydik? Birine bir derdimi küçük de olsa bir minik sıkıntımı paylaşsam anında kendi haline şükrediyor. Değil benim sorunuma ortak olmak benimle üzülmek, çözüm için fikir vermek arkamdan bana acıyarak üzülüyormuş gibi yaparak başkasına dedikodumu yapıyor.
İyi veya kötü kimseye bi şeyden bahsedemez oldum. Hemen bir kıyas hemen ben diye başlayan cümleler. İşimi hayatını parasını tatilini fiziğini yediğini içtiğini övmelerinden karşısındakini duyamıyor kimse. Ne anlattığının bir önemi yok. Olumsu bi şeyden bahsettiysen hemen kendinde olmadığı için haline şükreder olumlu bir şeyden bahsettiysen hemen ondaki daha iyi olan şeyleri anlatır da anlatır. Uzun yazdım içimi döktüm. Artık herkes mi böyle benim mi canım dediklerimle paylaşacak bir şeyim kalmadı yoksa hassas mı davranıyorum bilemiyorum.
Konuya nasıl girsem ne desem bilmiyorum. Ben yoruldum. Hem de çok. Beynim yoruldu düşünmekten, insanlardan. En yakınlarımdan, ömür boyu yüz yüze bakacağım insanlardan, çok sevdiğim dostlarımdan, bir türlü istediğim gibi olamayan hayatımdan, boşa giden emeklerimden. Çok karmaşık gittiğimin farkındayım, düşüncelerimi düzenlemeye çalışacağım. Öncelikle çok severek okudum bölümümden nefret eder oldum. Mezuniyetten sonra yıllar geçti, ben bir türlü iş hayatında tutunamadım. İstediğim gibi bir iş bulamadım geçici olarak gördüğüm yerlerde uzun zaman kalmak zorunda oldum. Tarih öğretmeniyim. Bilenler bilir bölümün de öğretmenliğin de artık bir esprisi kalmadı. İnsanlar ne iş yapıyorsun diyor söylüyorum aaaaa atanamadın mı yazık vah tüh tarzı cevaplar alıyorum. Özelde çalışmayı da kimse bir şeyden saymıyor. Öte yandan iyi bir okulda filan da çalışmıyorum ki bir motivasyonum olsun. Ben bile ayaklarımı sürüyerek gidiyorum işe kendim memnun değilim ki başkasının acımasına vahına tühüne cevap vereyim. Asıl mesele bu da değil benim derdim bu konuda üzüntümü paylaştığım insanların her fırsatta kırması. Başka bi alanda olmamıza rağmen atanan arkadaşlarımın sidik yarışı, üstünlük kurmaya çalışma telaşı, her fırsatta konuyu az maaş almama getiren elticiğim vs vs.
Bıktım artık herkesin kendi hayatına güzelleme yapıp karşısındakinin hayatındaki iyi şeyleri görmezden gelerek olumsuz durumlardan kendine şükür payı çıkarmasından. Biz böyle miydik? Birine bir derdimi küçük de olsa bir minik sıkıntımı paylaşsam anında kendi haline şükrediyor. Değil benim sorunuma ortak olmak benimle üzülmek, çözüm için fikir vermek arkamdan bana acıyarak üzülüyormuş gibi yaparak başkasına dedikodumu yapıyor.
İyi veya kötü kimseye bi şeyden bahsedemez oldum. Hemen bir kıyas hemen ben diye başlayan cümleler. İşimi hayatını parasını tatilini fiziğini yediğini içtiğini övmelerinden karşısındakini duyamıyor kimse. Ne anlattığının bir önemi yok. Olumsu bi şeyden bahsettiysen hemen kendinde olmadığı için haline şükreder olumlu bir şeyden bahsettiysen hemen ondaki daha iyi olan şeyleri anlatır da anlatır. Uzun yazdım içimi döktüm. Artık herkes mi böyle benim mi canım dediklerimle paylaşacak bir şeyim kalmadı yoksa hassas mı davranıyorum bilemiyorum.