Beni 3 haftadan beri tanıyan bir abla ne kadar güler yüzlüsün, güldüğün zaman gözlerinin için gülüyor sanki demişti. Bir kaç kişi daha böyle söyledi ama hiç bir şey dışarıdan göründüğü gibi değil işte. Geceleri düşünmekten bir türlü uyuyamıyorum. Sabah olunca gözyaşlarımı sildiğim mendilleri kimse görmesin diye erken kalkıp çöpe atıyordum. Ama bu ağlamalı halim geçti çok şükür. Bazılarının izi silindi neredeyse, eskisi gibi değil en azından. Geçmişi bırakıp geleceğe odaklanmam gerekiyor. Aslında düzeltebilmek benim elimde olan bir şey düşündüklerimi uygularsam hem kendimi hem de ailemi kurtarmış olucam. Bu güne kadar bazı kararlar alıp onları yarım bıraktım ama görüyorum ki onlar bana dert olarak geriye dönüyor. Okuldan mezun olduktan kpss' ye çalışmaya başladım. Sonra bir iş bulup ders çalışmayı yarım bıraktım. Eğer ders çalışmayı bırakmasaydım kpss den daha yüksek puan alabilirdim ve arkadaşım gibi atanmış olurdum. Şu anda uğruna ders çalışmayı bıraktığım işim yok ve keşke hiç bulmasaydım da sadece ders çalışsaydım diyorum. Bir arkadaşım torpille işe girdi 8 seneden beri çalışıyor. Ben de kpss ye çalışıyorum. Bir gün bize geldi. '' İyi ki okumamışım yoksa böyle uğraşıp duracakmışım kitaplarla'' dedi. Gel de sinir olma!!! Zaten canım burnum da kendi halimemi üzüleyim yoksa onun yüzsüzlüğüne mi kızayım bilemedim.
Çok sevdiğim , aşık olduğum, yere göge sığdıramadığım adam da yok artık. Yanındayken çok eğlendiğim güldüğüm kişi o değil sanki. Gün gelecek ikimiz de birer yabancı olacağız o çok sevdiğim gözlerini görmeden, birbirimizin yüzüne bile bakmadan geçip gideceğiz... Halbuki ben bakışlarımı sadece utandığım zaman kaçırırdım o da buna gülerdi.
Bazı arkadaşlarım sevgililerini aldatırdı aynı anda başkalarını da idare ederlerdi. Bense sadece sabahtan akşama kadar ondan gelecek bir mesaja bakardım.
Sonuç, onlar evlendi ben ise terk edildim. Bunlar bir kaç tanesi işte... Son üç seneden beri hayat bana dikenlerini gönderiyor ben de merakla bekliyorum gülünü ne zaman gönderecek diye?