Okurken gözlerim yuvalarından fırladı resmen. Bu adamdan ne koca ne de evladınıza baba olur. Size vuran o elleri kırılsın, çocuğunuza böyle bir durumu yaşattığı içinde gün yüzü görmesin inşallah eşiniz. Gerçekten çok sinirlendim.
Görüyordur rabbim mutlaka yasattiklarini. Dedim zaten yedigin ictigin verdigim emek helal hos olsun, ama vurdugun kirdigin akittigin her damla göz yasimin hesabini soracam sana rabbimin huzurunda helal etmiyorum bunun hakkini dedim. O an ki surat ifadesi hala gözümün önünde. O an anladi galiba bittigini.
Eşinizin akıl ve ruh sağlığı yerinde mi? Normal bir ruh halinde olan insanların vereceği tepkiler değil çünkü bunlar? Bu arada evladınız kaç yaşında?
Degil tabi ki de, ben ona cok dedim, normal tepkiler degil dedim. Insan basit bisey icin vurup kirmaz dedim, ilk önce konusur gerekirse bagira cagira kavga eder ama kirip dökmez evdeki esyalari dedim. Hemde binlerce kez anlattim bunu kendisine. Ona göre o cok normal bir insan, onu bilerek ve isteyerek ben cileden cikartiyorumusum, ben yapiyorumusum onu öyle. Dedim tamam onuda kabul ediyorum beraber gidelim piskologa o bana desin ki bu adam normal hata sende, bende caresine bakim dedim onuda kabul etmiyor. Onun tedavilik durumu yokmus, benim varmis.
Üzerimden kamyon gecmis gibi agriyor her yerim.
5 yasinda benim kuzucugum, o bile diyor babam gitse daha iyi olur diye. Bi yandan agliyor bi yadan rahat etmek istiyor.
olduğu gibi anlatıcaksınız.Tek derdim simdi aileme nasil anlaticam,
dayanırlar merak etmeyin. hastalık değil ölüm değil. boşanma. kızı boşanıyor diye dayanamayıp yataklara gömülen bi aile duymadım daha.Annem babam hasta insanlar. Dayanamazlar bu halime.
saçmalamayın.Kardesim bi duysa canini alir onun
şuna rağmen hala boşanamam derseniz yediğiniz dayak için şükredip adamla aynı çatı alında karı koca olmaya devam edin. gururu haysiyeti sağlığı bi kenara bırakın.29 yasindayim ben, isim var, ailem var, cok sükür saglikli akilli bir evladim var.
gidip darp raporu alsaydın ayrılmaya neden mi yok ymruklar neden değil mi?Cok süper bir evliligimiz yoktu bizim zaten, ama ayrilmaya da bi neden yoktu. Aslinda vardi. Öfkesini kontrol edemeyen bir adam, sorunlarini kelimelerle degilde evdeki esyalari kirip parcalayarak dile getiren bi adam, kimseyi dinlemeyen tek hakli kendisi olan bir adam.
Bu adam dün beni yumruklayarak dövdü. Öyle bir tokat falan degil, yumruklarla vurdu, ben kactim pesimden geldi yine yumrukladi. Ne oldu simdi diye sordum, anlamadim noldu diye agladim, daha soruyormusun diyerek yumruklarina devam etti. Televizyonu kirdi. Telefonu parcalamak icin aradi ama bulamadi. O yumruklarla vurdu ben ne oldugunu anlamaya calistim cocugum durdu aglayarak titreyerek bizi izledi. Isi bittikden sonra aksam aksam ev havalandirilmaz dedi, bilgisayari aldi eline, sanki hic birsey olmamis gibi idaa oynadi. Camlari acmisim, aksammis ona sormusmuyum acmadan. 8 senedir, kis aylarinda havalar sogudugunda bir sabah bir de aksam yemekden sonra tüm evi havalandiririz. Yeni bisey degil. Olsa bile bu bu sekilde anlatilmaz.
Hakkimi helal etmiyorum dedim, vurdugun her yumruk icin, akitigin her damla göz yasi icin burda olmasada öbür tarafda senden sikayetci olucam dedim. 29 yasindayim ben, isim var, ailem var, cok sükür saglikli akilli bir evladim var. Muhtac degilim ben ona. Tek derdim simdi aileme nasil anlaticam, bu yaptiklarini anlatamam, kaldiramaz benim ailem. Kardesim bi duysa canini alir onun. Annem babam hasta insanlar. Dayanamazlar bu halime.
Ben hayatima nasil devam edicem simdi, biliyorum kaldigim yerden devam edemem ama yinede devam etsin istiyorum. Tabi ki o adamla degil. O evladimin babasi baska bisey degil artik. Ne cok istemistim birdaha anne olmayi, askla yasamayi. Cok mu sacma bu düsündügüm bu durumda. Icim patlicak gibi.
Cok süper bir evliligimiz yoktu bizim zaten, ama ayrilmaya da bi neden yoktu. Aslinda vardi. Öfkesini kontrol edemeyen bir adam, sorunlarini kelimelerle degilde evdeki esyalari kirip parcalayarak dile getiren bi adam, kimseyi dinlemeyen tek hakli kendisi olan bir adam.
Bu adam dün beni yumruklayarak dövdü. Öyle bir tokat falan degil, yumruklarla vurdu, ben kactim pesimden geldi yine yumrukladi. Ne oldu simdi diye sordum, anlamadim noldu diye agladim, daha soruyormusun diyerek yumruklarina devam etti. Televizyonu kirdi. Telefonu parcalamak icin aradi ama bulamadi. O yumruklarla vurdu ben ne oldugunu anlamaya calistim cocugum durdu aglayarak titreyerek bizi izledi. Isi bittikden sonra aksam aksam ev havalandirilmaz dedi, bilgisayari aldi eline, sanki hic birsey olmamis gibi idaa oynadi. Camlari acmisim, aksammis ona sormusmuyum acmadan. 8 senedir, kis aylarinda havalar sogudugunda bir sabah bir de aksam yemekden sonra tüm evi havalandiririz. Yeni bisey degil. Olsa bile bu bu sekilde anlatilmaz.
Hakkimi helal etmiyorum dedim, vurdugun her yumruk icin, akitigin her damla göz yasi icin burda olmasada öbür tarafda senden sikayetci olucam dedim. 29 yasindayim ben, isim var, ailem var, cok sükür saglikli akilli bir evladim var. Muhtac degilim ben ona. Tek derdim simdi aileme nasil anlaticam, bu yaptiklarini anlatamam, kaldiramaz benim ailem. Kardesim bi duysa canini alir onun. Annem babam hasta insanlar. Dayanamazlar bu halime.
Ben hayatima nasil devam edicem simdi, biliyorum kaldigim yerden devam edemem ama yinede devam etsin istiyorum. Tabi ki o adamla degil. O evladimin babasi baska bisey degil artik. Ne cok istemistim birdaha anne olmayi, askla yasamayi. Cok mu sacma bu düsündügüm bu durumda. Icim patlicak gibi.
Zaten bu karari evladimi düsündügüm icin verdim. Sirf ona birgün zarar vermeye kalkmasin diye ayrilik kararim kesin. Ben gitmicem o gidecek. Ev benim adima. Isim burda. Kiram cok uygun öyle bi ev icin simdi verdigim kiranin iki katini vermem gerekecek. Onuda tek basima karsilayamam malesef bu durumda. Kendisi gitsin nerde ne bulup yasiyorsa yasasin.
Polise gitmicem, en azindan simdilik. Darp raporu icin doktora gidicem, ama anca yarin gidebilicem. Su an isteyim, izin almam imkansiz is yerindekilerde bu olayi ögrensinler istemiyorum.
kendinize, kendi hayatınıza acımıyorsanız annesinin psikopat babası tarafından yumruklarla dövülmesini titreyerek (gözlerim doldu şu an) izleyen evladınızı düşünün. annenize,babanıza, kardeşinize hiç bişi olmaz. eğer harekere geçmezseniz olan size ve evladınıza olur. evladınız ömür boyu psikopat babasının izlerini taşır ruhunda ve belki ilerde bedeninde de.
şuna rağmen hala boşanamam derseniz yediğiniz dayak için şükredip adamla aynı çatı alında karı koca olmaya devam edin. gururu haysiyeti sağlığı bi kenara bırakın.
Ilk cümlene baya bi güldüm valla canim, sagol :)Böyle konuları okuyunca "bacım bir adres ver ağzını yüzünü dagitayim o leş kargasinin" diyesim geliyor. Arkadaşım sorun ne biliyor musun? Seni o kadar baskılamis ki dayak yerken yedigin dayagin sebebini merak ediyor ve ona soruyorsun. Ne önemi var yahu? Orada soylemen gereken "sen bana vuramazsin!" Hiçbir sebep geçerli değil şiddet için. Yapma bunu kendine lütfen bak. Kendini dusunmuyorsan da o titreyen yavruyu dusun ne olursun. Annen babana hiçbir şey olmaz merak etme. En azından sana olandan fazlası olmaz. Senden daha fazla yara almaz üzülmezler.
Bak bir yasında evladım var. Bir kez o hatayı yaptım. İki aylıkken büyük bir tartışma yaşadım esimle. Lohusaligin da etkisiyle yaşanmaması gereken şeyler yaşandı karşılıklı. Hala o el kadar bebeğin citini çıkarmadan korkuyla olan biteni izlemesini hatirladikca kendimden nefret ediyorum. Yapma bunu evladına. Bak bunlara şahit oldukça ileride o da kabullenecek şiddeti.
Bosanmayacaksan yatsın o ruh hastası akıl hastanesinde tedavi olsun. Başka seçenek yok zaten. Olmuyorsa kurtar kendini.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?