hoşlandığım olmaz olur muu hiiç, oldu tabii, kimler kimler...
kendi ilgimi de belli ettim hep, çok asılır gibi yapmadan.
tam oluyor, aman olacak galiba derken bir türlü olmadı. ben de anlayamıyorum gerçekten. hep aynı şey.
çevrenizdekilerin fikrini sordunuz mu peki hiç? neden olmuyor sizce ne yapmalıyım gibisinden. belki senin görmediğin bir ayrıntı vardır?
hiç bu konuda açık konuşmalarını talep ettin mi?
kaç kere konuştum güvendiğim kişilerle, anlam veremiyorlar, böyle daha iyi diyenler de var, yani kısmetini bekle diyenler. sana uygun adam zor bulunur diyen de var. bir arkadaşım da ah biraz kendini bırakıp bir aşık olsan demişti bir keresinde.
bu naz yapma, cilve yapma işleriyle aşırı soğuk davranmayı birbirine karıştrıyorum galiba.
tatlım bu konuda üzülme, evlenince de "evlendi evde adama laf edemiyo geliyo burda patlıyo" deme ihtimalleri var... bazen şakayla karışık ben diyorum, 31 yaşında evlenen biri olarak" bekarken, evlensede sakinlese dersiniz; şimdi de evlendi adama sinirleniyo burda çıkarıyo diyosunuzdur." diye.... arkadan konuşmıcan arkadaş, yüzüme söyleyemediğini arkamdan söylemiycem, bende duyduğumu böyle ifade ederim...
bence de güzellik önemli değildir, yani kısmen önemlidir. ben güzel biri değilim açıkcası, kısa boyluyum, kulaklarım kepçe, kahverengi saçım gözüm, azcık dişleğim.... hani şu filmlerde hatunları uyurken izlerler ya, onlarda melekler gibi güzeldirler, tam seyredilesi... işte ben buna çok özenirim misal, dişlek olduğumdan ağzım açık uyuyorum çünkü, ağzımı kapatmaya kendimi zorladığımda da dudağımı kanatabiliyorum :)))) ama bunların hepsi komik bence.... acayip kendimle barışığımdır. hepsi bu.... evlenmeden önce sevgililerim oldu, terkettiğim de oldu terk edildiğimde.... benimle ilgilenenlerinde ilgilenmeyenlerinde sebepleri buydu çok ilginç değil mi?
tabi herkes evlenmek zorunda değil ama, inan bana hayat böyle daha ımmmmmmm anlamlı evet doğru kelime bu. anne baba, arkadaşlar, alışveriş, eğlence, konser, makara kukara.... hepsi süper şeyler. ama bence evlenin kızlar..... en "size göre" olanını bulun ve evlenin....
valla kızlar aslında nerdeyse tüm mesajları alıntılayasım geldi.... ayyyy aynı bennnn diye diye.... etrafımca sevilirim nacizane. 4 yakın kız arkadaştık. 3 ü evlendi ve benim hayatımın en zehir dönemi başladı. ulan istediğim zaman arayamıyodum bile, ya müsait değillerse diye, buluşalım edelim dendiğinde "kocama bi haber veriyim" deniliyo doğal olarak. ve herkes "e artık sıra sende, bulalım sana birini" demeye başladı.nası yalnızlaşmış hissettim kendimi evlenen son arkadaşımdan sonra anlatamamm.... derken bu durum canıma tak etti bi zaman ve ben, yani "görücü usulümü hayaaaatta olmazzzz, ben böyle filmlerdeki gibi bi aşk yaşıycam ben" diye debelenip duran ben "tamam" dedim tanışalım.... ama konu sahibesinin başına geldiği gibi, ekildim ya la :)))) sooonnnraaaaa artık konu o kadar inat bi hal aldı ki artık nerden mezun, çalışıyomu falan bile demeden tamam tanışalım dediklerim oldu......hatta daha vahim bi hal de aldı durum, artık kim bana he dese devam etme konumuna kadar geldim. çünkü benim "tamam biraz daha tanıyalım birbirimizi" dediklerim arkadarına bakmadan kaçtılar sanki.... ayyyyy dedim kendi kendime kısmetsiz oldum ya ben..... gerçi şimdi sanki her gün biriyle tanışıyomuşum gibi oldu ama, belki 4-5 kişi hepi topu onlarda. evlenmeden önceki 4 yıldan fazla zaman hayatımda kimse olmadı, görücüler vasıtasıyla bi kahve içtiklerim, bi yemek yediklerim hariç. zaten onlarda 1 defalık oluyodu sonrası gelmiyodu.
bu arada atamam da oldu, memurdum artık. ancak küçük bi kasabada. ailemle birlikte yaşıyodum, ailemin yanına atandım yani. ve her atanan benden küçük, yan gözle de bakamıyom ki arkadaşbu arada eski moduma da geri döndüm "görücü bana ters!" modu derken bi akşam tel çaldı, sevdiğim uzak akrabalarımdan birinin eşi, yengem..... beni her gördüğünde "seni ben evlendircem" der dururdu. "sana birini buldummmm kııııızzzz" diye lafa girdi, yok istemiyom falan desemde nafile "verdim ki numaranı, sen not alda teli açmamazlık etme bak çok ayıp" diyip konuyu da teli de kapattı. önce bi iki mesaj sonra face... anammmm ben ekleyince "bewwww dedim hayatta olmazki, fanatik ya bu" zaten görüşmeye karar vermiştik. neyse dedim gidiyim ters davranıyım oda zaten vazgeçer. gittim hakkatten ters davrandım. hafif yağmur çiseliyodu, sigara içiyom ben dışarda oturalım dedim. ıslancaz ama dedi mahçupca, o zaman sen içerde oturabilirsin dedim. o ak dese ben kara..... aramaz diye düşünüyodum ama aradı. açıkcası sohbeti de hoştu. sonraki 3 görüşmede "bu iş olmaz" demek için gittim. 5 ay içinde nişanlandık. 2 gün sonra evlenme yıldönümümüz.... "İYİKİ YAPMIŞIMMMM"
uzuuunnnnnnnnnnnnncaaaaa anlattım ya, demem o ki, geçen sayfalarda da demişti biri...."bi şey çok istediğiniz halde başınıza gelmiyosa, hayal bile edemeyeceğiniz güzellikteki geleceği içindir."
Rabbim hepinize hayırlısını nasip etsin. benden kat bekat mutlu olun emi
O kadar dertliyim ki bu konuda, 30'u devirmek üzereyim, daha romantik bir ilişki yaşadığım bir arkadaşım olmadı hayatımda. Küçüklüğümden beri hep başarılı oldum, iyi okullara gittim, iyi notlarla bitirdim, şimdi de iyi bir işte, amir konumunda çalışıyorum. Maddi sıkıntım yok çok şükür. Boyum 175, ince yapılıyım, kendime bakarım, sokakta yürürken bakışları topladığıma, erkeklerin birbirini dürterek beni gösterdiklerine çok şahit olmuşluğum var. Boş bir insan da değilim, ilgi alanlarım var, okurum, gezerim, izlerim, birçok konuda çevremde çoğu kişiden daha çok bilgi sahibiyim (sanırım sevgili olmayınca vaktimi bu şekilde öğrenerek geçirdim:) Kimseye zarar vermem, kötü söz etmem, kırmam bozmam insanları. Arkadaşlarım da çok sever beni, sağlam karakterli olduğumu söylerler.
Ama şu yaşıma kadar biri çıkıp da benimle birlikte olmak istediğini söylemedi. Çevremde benden daha çirkin veya daha güzel herkes bir şekilde bir ilişki yaşadı. Bense hala bekliyorum. Hatta öyle bir boyuta vardı ki bu iş, çevremdekilerin benimle tanıştırmak istediği kişiler bile tam görüşme öncesi vazgeçmeye başladılar artık.
Yaşım ilerledi, annem başta olmak üzere çok yoğun bir baskı var üzerimde artık birini bulmam konusunda, her gün gizli gizli göz yaşı döküyorum neyim var benim, neden istenmeyen insanım diye. Psikolojim darmadağınık oldu. Bana anormal muamelesi yapılıyor ki en çok zoruma giden de bu oluyor. Ne yapacağımı şaşırmış vaziyetteyim. Kadınlar Kulübüne de sizden fikir almak için üye oldum. Ne yapayım bir çıkış yolu gösterin bana.
çok şükür diyeyim.... tabi ki herkesin kendi kararı, bende bi çok kez ya evlilik bana göre değil demişimdir, sadece şunu söylemek istedim; evlenmeden önce bi çok sevgilim oldu. ama işte 4 yıldan belki de uzun bi süre tam tarih bilmiyorum, sevgilimde yoktu, doğru dürüst kimseyle ilgilenmedim de, son bir-iki yıl içinde 4-5 görücü sadece. dediğim gibi onlarda kaçtı gibi.... arkadaşlarım da evlendi. bende çok ağladım, saçma gelebilir ama; nasıl olurda hiç kimse beni istemez, sevmez diye....senin evliliğin iyi gidiyor sanıyorum ondan tavsiye ediyorsun :)kısmet ama ben sıcak bakmıyorum ama tabikide ayaklarımı yerden kesen biri olursa evlenirim ama cefa çekmek için evlenmem . zaten rahat bir hayatım var ...kimseyi çekemem valla bu yaştan sonra
senin evliliğin iyi gidiyor sanıyorum ondan tavsiye ediyorsun :)kısmet ama ben sıcak bakmıyorum ama tabikide ayaklarımı yerden kesen biri olursa evlenirim ama cefa çekmek için evlenmem . zaten rahat bir hayatım var ...kimseyi çekemem valla bu yaştan sonra
çok şükür diyeyim.... tabi ki herkesin kendi kararı, bende bi çok kez ya evlilik bana göre değil demişimdir, sadece şunu söylemek istedim; evlenmeden önce bi çok sevgilim oldu. ama işte 4 yıldan belki de uzun bi süre tam tarih bilmiyorum, sevgilimde yoktu, doğru dürüst kimseyle ilgilenmedim de, son bir-iki yıl içinde 4-5 görücü sadece. dediğim gibi onlarda kaçtı gibi.... arkadaşlarım da evlendi. bende çok ağladım, saçma gelebilir ama; nasıl olurda hiç kimse beni istemez, sevmez diye....
ailem köyde yaşıyo, ben okul için ta 12 yaşındayken ayrıldım yanlarından, üniversite bitince bi süre de dışarda çalıştım ettim, işsiz kaldığım dönemlerde geri geldim. şimdi izmir gibi yerde gençliğini yaşayıp bi köye dönmek, zor.... ve gayet popüler biriyken kendini "tek başına" bulmak daha zor..... bulunduğum kasaba küçük bi yer, çok sığ düşünenler var. çalıştığım yerdeki memurlar en az 20 yıllık... ha dersen ki tüm bu sebeplerden mi evlendin, hayır.... benim benden onbeş yaş büyük ablam var hiç evlenmedi. çok isteyeni oldu ama evlenmedi. bende biçok kez "evlenmemek bizde aile geleneği, üstelemeyin istemiyorum" dedim... otuzuna geldiğinde ben bu yaştan sonra kimseyi çekemem dedi. şimdi annemle birlikte yaşıyo, babam vefat etti. yalnız olsa ne gelir bende kalır, ne abimde nede diğer ablamda; ve bizim aklımız sürekli onda olur.
evliliğe zaten "çekmek" diye bakarsan zor geçer. ben evet belki biraz şanslıyım eşim konusunda, dünyanın en yakışıklısı, en karizmatiği, ev zengini,en en en ....değil ama en "bana göre" adamı. ama dua ederken tüm istediğim ayrıntıları vermiştim, işte bi şu üstünü banyoda değiştirsin Rabbim demeyi unutmuşum :)) zaman zaman bende onu çekiyorum oda beni.... huzur çok önemli. ben ortamın şebeğiydim genelde, evdede arkadaş ortamında da... en çok kendimle dalga geçerdim. demiştim ya gülmeyi güldürmeyi seviyorum. şimdi de eşime şımarıyorum. bana en zor gelen tek başına olmaktı, şimdi bana en iyi gelen; dünyanın en huzurlu yerinde uykuya dalabilmek, omzunda :)))) yazık çok omzu tutuluyo bu yüzden....
şimdi arkadaşların var belki bekar bi çoğu, ama onlarda evlendiklerinde daha bi yalnızlaşıyosun..... ben arkadaşlarımla her saat telde konuşabilirdim hem de en az yarım saat, evlendiklerinde gece saat 8 den sonra sabah 10 dan önce aramadım misal. başka bi erkek arkadaş bahsetmişti, "evlilere özen göstermek lazım, her saat aranmamalı" diyip saatlerini vermişti, kendisinin bi patavatsız arkadaşından bahsederken.... ben de beynimin bi yerine not almış olmalıyım ki ne zaman tel elime geçse, önce saate bakar oldum.... ve yalnızlık gerçekten Allah'a mahsus.... ben aile olayım diye evlendim, evlenmeden önce de her ayrıntıyı konuştum eşimle. kolay sinirlenmem ama sinirliysem uzaklaşırım, üstüme gelmemelisin; 1-2 saate sakinleşirim sonra konuşur hallederiz dedim misal. o her sabah kahvaltı etmek istediğinden bahsetti, asla ev işleri yapmam dedi. ben sabahları kahvaltı etmem normalde ama şimdi kalkıp hazırlıyorum. market-pazar alışverişlerini birlikte yapmalıyız, ben hatunum ve narinim dedim... bazen yalnız da gittiğim oluyo ama genelde birlikte gideriz. hatta çocuğumuz olmazsa, diye başlayan bi konuşmamızda oldu. şimdi tüp bebek tedavisi görüyorum. ama biliyorum ki eşim yanımda,arkamda ve ben dünyanın en şanslı insanlarından biriyim.
en size göre adamı bulun ve onunla evlenin diyim o zaman, hayat paylaşınca güzel la la la la laaa laaa laaaa
yooo arkadaşlarımın çoğu evlendi gitti . tek tük arkadaşım var bekar .... ben bir ara çok takıyordum neden olmuyor diyordum ama erkeklere güvenim kalmadı artık .... o yüzden belki istemiyorum ... ama tabi bazen yalnızlık zor oluyor . o zamanlarda birini bulup sevgili oluyorum sıkıntı yok ... e tabi iyi biri olsa bitirmem ama hep öleleri denk geliyor buda benim suçum değil . herkes ister çok aşık olduğu erkekle evlenmek ama olmuyorsada oturup ağlamak bana saçma geliyor ..şu genç yaşımda evlenemiyorum diye ağlamam kimse kusura bakmasın .. burda evlenip boşanmış çocuklu ortada kalmış kadınlar var .onlar ne yapsın ölsün mü yani mahhalle baskısı mahalleyi bağlar ben takmam . kim ne derse desin bu hayat benim istediğim gibide yaşarım konuşan konuşur arkamdan çok umrumda değil ... yani ben yanlzılık çekmiyorum aslında görüştüğüm insanlar oluyor ama adam gibi biri çıkmıyor buda benim suçum değil . insanlar konuşucak arkamdan diye başımı yakamam .
O kadar dertliyim ki bu konuda, 30'u devirmek üzereyim, daha romantik bir ilişki yaşadığım bir arkadaşım olmadı hayatımda. Küçüklüğümden beri hep başarılı oldum, iyi okullara gittim, iyi notlarla bitirdim, şimdi de iyi bir işte, amir konumunda çalışıyorum. Maddi sıkıntım yok çok şükür. Boyum 175, ince yapılıyım, kendime bakarım, sokakta yürürken bakışları topladığıma, erkeklerin birbirini dürterek beni gösterdiklerine çok şahit olmuşluğum var. Boş bir insan da değilim, ilgi alanlarım var, okurum, gezerim, izlerim, birçok konuda çevremde çoğu kişiden daha çok bilgi sahibiyim (sanırım sevgili olmayınca vaktimi bu şekilde öğrenerek geçirdim:) Kimseye zarar vermem, kötü söz etmem, kırmam bozmam insanları. Arkadaşlarım da çok sever beni, sağlam karakterli olduğumu söylerler.
Ama şu yaşıma kadar biri çıkıp da benimle birlikte olmak istediğini söylemedi. Çevremde benden daha çirkin veya daha güzel herkes bir şekilde bir ilişki yaşadı. Bense hala bekliyorum. Hatta öyle bir boyuta vardı ki bu iş, çevremdekilerin benimle tanıştırmak istediği kişiler bile tam görüşme öncesi vazgeçmeye başladılar artık.
Yaşım ilerledi, annem başta olmak üzere çok yoğun bir baskı var üzerimde artık birini bulmam konusunda, her gün gizli gizli göz yaşı döküyorum neyim var benim, neden istenmeyen insanım diye. Psikolojim darmadağınık oldu. Bana anormal muamelesi yapılıyor ki en çok zoruma giden de bu oluyor. Ne yapacağımı şaşırmış vaziyetteyim. Kadınlar Kulübüne de sizden fikir almak için üye oldum. Ne yapayım bir çıkış yolu gösterin bana.
öyle bi şey sakın yapma zaten, Rabbim hayırlısını nasip etsin. hayırlısını, yanında hiç sıkılmayacağın, birlikte eğlenebileceğin, her konum ve şartta önce seni dinleyecek, suçlamayacak, her durumda sana destek olacak, birlikte çok mutlu olabileceğin birini çıkarsın karşına.... bende mahalle baskısından evlendiğimi düşünmüyorum aslına bakarsan ama öyle mi göründü
ben biraz kişisel görüşlerimden söz edeyim. etrafımda çok sayıda yaşı ilerlemiş olmasına rağmen evlenmeyen veya yaşı ilerledikten sonra evlenen kişiler var. ve benim gözümde her birinin evlenememesinin veya geç evlenmesinin bir sebebi var. örnek vermem gerekirse,
1 kadın, 35 civarı, evlenmek için birlikte olması gerektiğini düşünür gibi hatalar yapıyor. evlenmeyi çok istiyor ama olmuyor. ama hep bir aşkı var.
1 kadın 40 civarı, kolay beğenmeyen ve biraz patavatsız ve dengesiz bir kadın. kendini üstün görüyor.
1 kadın 4 civarı, evine ayak kokusu için satılan şeylerden alacak kadar titiz, kaçımızın evinde ayak kokusu şeysi vardır değil mi?
2 kadın var 35 civarında evlendiler, nasıl kibirli ve agresifler anlatamam.
1 erkek var 40a doğru evlendi. o kız senin bu kız benim diye diye yaşını 40 a dayayıp öyle evlendi.
1 erkek var 40 gibi evlendi. eğitimi ve işi/geliri çok iyiydi. kızları illa ki eğitimi benden düşük olmasın, güzel olsun alımlı olsun, hanımhanımcık olsun şu olsun bu olsun diye diye beğenmedi beğenmedi. çoğu kızı geliri iyi olsa da sırf yüksek yapmadı diye görmedi bile. sonunda yaş kemale erince pek içine sinmeyerek evlendi. şimdi mutlu gözüküyor.
1 kadın var 50 civarında. hiç evlenemedi. yok göbekli yok boyu şöyle yok şurası şöyle tarzında bir kadın. brad pitt'i bekledi ama gelen olmadı. şimdi nolursa olsun evleneyim diyor, eskisinden çok daha az kriterlere sahip, ama adam kalmadı.
ve dahası... çok kişi var böyle.
yani demem o ki çevremde geç evlenen veya evlenemeyen insanların benim gözümde hep bir sorunu var. insanları sizden uzaklaştıran mutlaka bir şey vardır. belki o ilk izlenimler. belki kibirli, yüksek egolu, yüksek beklenti, soğuk görüyor olabilirler. belki tanısalar her şey çok farklı olacak. yani insanlar ilk gördüklerinde pek sevmedikleri insanları sonradan çok sevebiliyorlar.
sosyal platformlarda bulunuyor musunuz. facebook, twitter vs. yani şu devirde facebook u olup ve birilerinin gizli gizli ilgisini çekmeyen kadın yoktur ya. güzelinden çirkinine. yani duvarları kırmak mı gerekiyor biraz, bilemiyorum ki.
birilerine şans ver bence pek kılığa kıyafete bakma çok iyi insanlar var...bide nasip kısmet işte
hoşlandığım olmaz olur muu hiiç, oldu tabii, kimler kimler...
kendi ilgimi de belli ettim hep, çok asılır gibi yapmadan.
tam oluyor, aman olacak galiba derken bir türlü olmadı. ben de anlayamıyorum gerçekten. hep aynı şey.
İlgini belli ettin ama karşı taraf mı kendini geri çekti yani?
Hep bu şekilde mi oldu?
Belki vakti gelmemiştir. inşallah tez zamanda denginiz olan birisi çıkar karşınıza. bu arada ben de 29 yaşındayım.30'a dayandık. evlenemeyenlerdenim. hani demişsin ya tanışmak isteyenler görüşme öncesi vazgeçiyor diye.işte bu benim de çok kez başıma geldi. bu yaz birisiyle konuştum. ilk görüşmemizdi, bir daha görüşür müyüz, nerede görüşelim diye konuştuk ancak bir daha aramadı bile. ben artık evlenmeyeceğimi yani evlenmemem gerektiğini düşünüyorum. iş arkadaşlarımla gün yapıyoruz. 12 kişi falanız. 3 tanesi nişanlı diğerleri evli tek bekar benim ve çoğu benden küçük, o kadar geriliyorum ki anlatamam. her toplanışta içim acıyor eve geliyorum evin duvarlarına bakıp saf saf ağlıyorum. bu kadar kafaya takmaya gerek yok belki. ama bana göre ben, fıtrat olarak evliliğe çok uygunum. ayrıca yalnızlığı hiç sevmiyorum. kalbimin ve bedenimin de bir karşı cinse yani bir evliliğe ihtiyacı var. bu nedenlerden dolayı evlenmem lazım. ancak karşıma birileri çıkmasına rağmen evlilik olmuyor. yaş ilerledikçe de evlenmek zorlaşıyor sanki.
o kadar istiyorum ki karşılıklı aşk yaşamayı, hiçbir duyguya benzemediğini de biliyorum, umarım kapımı çalar dediğiniz gibi umudum iyice tükenmeden. yoksa yalnız hayatın hiçbir anlamı yok.
arkadaşlarıma da söylüyorum var mı bekar tanışabileceğim diye, işte dediğim gibi ya adaylar vazgeçiyorlar ya da arkadaşım yok ki hiç sana uygun benim çevremde deyiveriyorlar.
O kadar dertliyim ki bu konuda, 30'u devirmek üzereyim, daha romantik bir ilişki yaşadığım bir arkadaşım olmadı hayatımda. Küçüklüğümden beri hep başarılı oldum, iyi okullara gittim, iyi notlarla bitirdim, şimdi de iyi bir işte, amir konumunda çalışıyorum. Maddi sıkıntım yok çok şükür. Boyum 175, ince yapılıyım, kendime bakarım, sokakta yürürken bakışları topladığıma, erkeklerin birbirini dürterek beni gösterdiklerine çok şahit olmuşluğum var. Boş bir insan da değilim, ilgi alanlarım var, okurum, gezerim, izlerim, birçok konuda çevremde çoğu kişiden daha çok bilgi sahibiyim (sanırım sevgili olmayınca vaktimi bu şekilde öğrenerek geçirdim:) Kimseye zarar vermem, kötü söz etmem, kırmam bozmam insanları. Arkadaşlarım da çok sever beni, sağlam karakterli olduğumu söylerler.
Ama şu yaşıma kadar biri çıkıp da benimle birlikte olmak istediğini söylemedi. Çevremde benden daha çirkin veya daha güzel herkes bir şekilde bir ilişki yaşadı. Bense hala bekliyorum. Hatta öyle bir boyuta vardı ki bu iş, çevremdekilerin benimle tanıştırmak istediği kişiler bile tam görüşme öncesi vazgeçmeye başladılar artık.
Yaşım ilerledi, annem başta olmak üzere çok yoğun bir baskı var üzerimde artık birini bulmam konusunda, her gün gizli gizli göz yaşı döküyorum neyim var benim, neden istenmeyen insanım diye. Psikolojim darmadağınık oldu. Bana anormal muamelesi yapılıyor ki en çok zoruma giden de bu oluyor. Ne yapacağımı şaşırmış vaziyetteyim. Kadınlar Kulübüne de sizden fikir almak için üye oldum. Ne yapayım bir çıkış yolu gösterin bana.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?