Sıkı dost derken içimi tamamen açabileceğim biri diyorsanız
40 yaşındayım, okul, iş, yaşadığım çevre derken onlarca arkadaşım oldu ama o bende de yok.
Yaşadığım tecrübelerden sonra olması gerektiğini de düşünmüyorum zaten
"Siz kötüyüm dediğinizde iki eli kanda bile olsa koşandır arkadaş" gibi sözler fazlasıyla arabesk gelir hatta.
Herkesin hayat telaşı, mecburiyetleri, sorumlulukları var. Bunun muhakemesini yapamayıp hep beklentide olandır bence bencil taraf.
Bir kaç tane aynı bakış açısına sahip olduğumu düşündüğüm arkadaşım vardır. Kimiyle haftada bir kahve içeriz, kimiyle ayda-yılda bir görüşür muhabbet ederiz.
Bu kadarı yeterli oluyor benim için.
Niyetini, kalbini bildiğim arkadaşlarıma kolay kolay kırılmam, bir süre aramadıysa sebebi vardır/hayat telaşı der ben ararım.
Sürekli anlayışlı taraf bensem, verdiğimi alamıyorsam iletişimi keserim bir süre, sorgulamıyorsa çıkarırım hayatımdan.
Hayırdır diye merak edip sorgularsa kırgınlığımı anlatırım, sonrasını ona bırakırım.
O beklediğiniz değeri, inceliği sizde karşı tarafa gösteriyor musunuz? Bence bunu sorgulamalısınız.
"Ben buyum, açık sözlüyüm, lafımı sakınmam" söylemlerinin ardına sığınıp sözünü seçmeden konuşan, ukalalık yapan insanlarla arkadaşlık edemem ben mesela. Allah akıl verdiyse tavrını da, sözünü de tartacaksın.