- 3 Nisan 2014
- 2.453
- 1.415
- 198
- 36
- Konu Sahibi Ladypurple
-
- #1
Ara ara bu bölüme giriyorum..Gerçekten çok zor şeyler yaşayanlar var..Bir de kendime bakıyorum.Çok şükür eşim, işim, ailem ve sağlığım konusunda hiç bir sıkıntım yok.. Dışardan bakıldığında hayatıma bundan iyisi şamda kayısı derler..Ama kaç yıldır şu iç sıkıntımdan bir türlü kurtulamadım..Hep bir melankolik ruh hali..Etrafa bunu yansıtmamaya çalışsam da kendi içimde bir mutsuzluk var.Ve bunu aşamıyorum..Bir gün kendime telkinlerde bulunuyorum ve bir şekilde enerjik olarak geçiyor o gün..Ama genel olarak öyle bir dermansızlıktır gidiyor..Ben böyle değildim..İçimden hiç bir şey yapmak gelmiyor..Hiç bir şeyden keyif alamıyorum..Çok çabuk sıkılıyorum..
Bundan iki yıl önce öğrenciydim..Ve beş yıl boyunca harika iki arkadaşımla birlikte aynı evde yaşadık..Maneviyatı bana göre yüksek insanlar..O zamanlar daha iyiydim..Manevi açıdan da..Namazlarıma dikkat ederdim..Duayla haşır neşirdim..Dini anlamda daha bir doluydum ruhen..O imanı içimde hissediyordum..Ama nasıl ki o insanlardan koptum (Hala görüşüyoruz tabi ama aynı evdeki gibi olur mu hiç?) ben gerilemeye başladım..Çok saldım kendimi çook :/ Yani şuan öyle büyük bir eksiklik var ki içimde..Yani işin kötüsü ruhen eksildim, çok bocalıyorum..Bir şeylere yeniden başlamak istiyorum ama sürekli bir şey bana engel oluyor..Ben yapılan ibadetlerden önce iman gücünün önemine inanıyorum..Aslında ikisi birbiriyle bağlantılı; ibadetler imanı kuvvetlendiriyor, kuvvetli iman da insanı ibadete yöneltiyor..Ama şöyle de bir şey var insanı takvaya yöneltenin biraz da etrafındaki insanların etkisinin olduğunu düşünüyorum..Çünkü yapılan sohbetler ve yaşam tarzı ona göre oluyor..Ve haliyle insan bu güzelliklerden etkileniyor, dolayısıyla imanı kuvvetleniyor, zincirleme olarak ta ibadetlerine yansıyor bu durum..O zaman okulumun zorluğundan sıkıntılı olsam da ruhum çok ferahtı..Ama şimdi bir gün iyiysem bir gün kötü..Yeni evlendim, yeni bir şehirdeyim..Henüz bir çevre edinemedim..Eşimle de malesef bu konuda aynı durumdayız..O yüzden dini anlamda birbirimizi dürtemiyoruz, çünkü kendimize faydamız yok henüz..Ama belki birimiz bir başlangıç yapsak bir etkilenme olacak..Bu konuda kendimi daha iyi görüyorum.. Aslında erkeğin bu anlamda bayana öncü olması kanaatindeyim ama işte herkes malesef dört dörtlük olmuyor..Çok iyi bir eşe sahip olmanın yanında böyle bir eksik var yalnızca..Ah bunu bir giderebilsek.. Bazen bir an bir hissiyat oluşuyor ve hep ölüymüşüm de sanki canlanıyorum..Kendimce başlıyorum bir yerden..Namazlarımı beş vakit kılmaya çalışıyorum, ama bir kaç kez aksadı mı bir daha kopuyorum ve sil baştan.. :/ Ama şöyle bir şey ki Rabbim günah yazmasın o eski şevkle olmuyor..O yüzden kopuyorum belki de..Önceden namaz kıldığımda resmen huzurla dolardım, hissederdim o maneviyatı ama şimdi öyle olmuyor..Ahhh nefsim ahh..İleri adım atacağına hep geri gidiyor..
İşte iç huzursuzluğumu buna bağlıyorum ben..Kendimi çözmüş durumdayım, ama bir türlü harekete geçemiyorum..Sanki biri ruhumu kilitlemiş, kımıldayamıyorum bir türlü..Neden böyle?
Bundan iki yıl önce öğrenciydim..Ve beş yıl boyunca harika iki arkadaşımla birlikte aynı evde yaşadık..Maneviyatı bana göre yüksek insanlar..O zamanlar daha iyiydim..Manevi açıdan da..Namazlarıma dikkat ederdim..Duayla haşır neşirdim..Dini anlamda daha bir doluydum ruhen..O imanı içimde hissediyordum..Ama nasıl ki o insanlardan koptum (Hala görüşüyoruz tabi ama aynı evdeki gibi olur mu hiç?) ben gerilemeye başladım..Çok saldım kendimi çook :/ Yani şuan öyle büyük bir eksiklik var ki içimde..Yani işin kötüsü ruhen eksildim, çok bocalıyorum..Bir şeylere yeniden başlamak istiyorum ama sürekli bir şey bana engel oluyor..Ben yapılan ibadetlerden önce iman gücünün önemine inanıyorum..Aslında ikisi birbiriyle bağlantılı; ibadetler imanı kuvvetlendiriyor, kuvvetli iman da insanı ibadete yöneltiyor..Ama şöyle de bir şey var insanı takvaya yöneltenin biraz da etrafındaki insanların etkisinin olduğunu düşünüyorum..Çünkü yapılan sohbetler ve yaşam tarzı ona göre oluyor..Ve haliyle insan bu güzelliklerden etkileniyor, dolayısıyla imanı kuvvetleniyor, zincirleme olarak ta ibadetlerine yansıyor bu durum..O zaman okulumun zorluğundan sıkıntılı olsam da ruhum çok ferahtı..Ama şimdi bir gün iyiysem bir gün kötü..Yeni evlendim, yeni bir şehirdeyim..Henüz bir çevre edinemedim..Eşimle de malesef bu konuda aynı durumdayız..O yüzden dini anlamda birbirimizi dürtemiyoruz, çünkü kendimize faydamız yok henüz..Ama belki birimiz bir başlangıç yapsak bir etkilenme olacak..Bu konuda kendimi daha iyi görüyorum.. Aslında erkeğin bu anlamda bayana öncü olması kanaatindeyim ama işte herkes malesef dört dörtlük olmuyor..Çok iyi bir eşe sahip olmanın yanında böyle bir eksik var yalnızca..Ah bunu bir giderebilsek.. Bazen bir an bir hissiyat oluşuyor ve hep ölüymüşüm de sanki canlanıyorum..Kendimce başlıyorum bir yerden..Namazlarımı beş vakit kılmaya çalışıyorum, ama bir kaç kez aksadı mı bir daha kopuyorum ve sil baştan.. :/ Ama şöyle bir şey ki Rabbim günah yazmasın o eski şevkle olmuyor..O yüzden kopuyorum belki de..Önceden namaz kıldığımda resmen huzurla dolardım, hissederdim o maneviyatı ama şimdi öyle olmuyor..Ahhh nefsim ahh..İleri adım atacağına hep geri gidiyor..
İşte iç huzursuzluğumu buna bağlıyorum ben..Kendimi çözmüş durumdayım, ama bir türlü harekete geçemiyorum..Sanki biri ruhumu kilitlemiş, kımıldayamıyorum bir türlü..Neden böyle?