- Konu Sahibi butterfly811
- #21
evet ya çok doğru teşekkür ederimmm
o sabır var ya işte gösterebilmek çokk zor
Sabır dedim çünkü sevgi bir yere kadar. İnsan o çocuğu sevebilir,merhamet edebilir,koruyup kollayabilir ancak kendi evladı kadar sevemez. Kendi penceremden bakıyorum yapabilir miyim, sanmam. Asla incitmem ama kendi doğurduğum evlat gibi sevemem, onunda beni anne olarak sevmesi imkansız, ancak bir abla-kardeş diyaloğu kurulabilir. Baba zaten hassastır, en ufak bir problemi bile dile getirirken çok düşünmek lazım, normalde kendi annesi çocuğa bir şey dese babanın gıkı çıkmaz ama sen deyince , benim evladım diye atar ortaya kendini.
Bu şekilde evlenip çok güzel ilişkiler kuran insanlarda var, örnekleri çok umutsuzluğa kapılmanı da istemem. Benim hayatımda da biri var şu an, önceki evliliğinden iki çocuğu var, evlenir miyiz bilemem ama çok dikkatli hareket ediyorum, çocukları ile ilgili kararlara olabildiğince yorum yapmıyorum. Ama yukarıda yazdığım şeyleri kendisine en başta söyledim, buna göre şekillendir bazı şeyleri dedim ama sonunda ne olur bilemiyorum. Bende boşanmış bir çiftin çocuğuyum, boşanmış iki kız kardeşim var, çocukları evimizde büyüdü, ne tür sorunlar olabileceğini yaşayarak, içimizde gördüm. Ve dengenin en önemli ayağı babaları bunu öğrendim. Yani senden çocuğa karşı vicdanlı davranmanı beklerken önce kendisi sana karşı vicdanlı davranabilecek, senin tarafından da olaya bakabilecek.
Ha bir de işin fedakarlık tarafı var; sonuçta o çocuklu bir adam, evlilik olursa, sen hayata ortasından başlamış olacaksın. Başbaşa olmak, birlikte vakit geçirmek, iki kişilik planlar yapmak gibi özgürlükler olmayacak. Yeri gelecek evde bile rahat edemeyeceksin, bunlara sonradan itiraz şansın yok, o yüzden çok iyi düşünmelisin. Allah yardımcımız olsun
Son düzenleme: