- 22 Eylül 2018
- 1.117
- 885
- 123
- Konu Sahibi 1111010001
-
- #1
Merhaba Canlar,
Ben, insan ilişkileri konusunda ciddi anlamda sorunluyum. Küçükken bıcır bıcır bi kızmışım. Ben özellikle çocukken evimizde çok kavga,huzursuzluk vardı.Büyüdükçe çekingen olmaya başladım. Sonra bu çekingenliğim ünv. birdeyken tam geçecek gibi oldu ama bu sefer de annemin saçma sapan baskıları sonucu çevremdeki daha yeni yeni oluşan arkadaşlıklara veda etmem gerekti derken akabinde bir depresyona girdim. En güzeli majör olanından hem de. Ben iyice içe kapandım, iyice çekingen oldum. İnsanlarla genelde (ilk elektriği iyi alırsam) iletişimi ben başlatırım ama iletişim biraz ilerlediğinde sıkılıyorum ve kendimi yavaş yavaş geri çekiyorum, uzaklaşıyorum. Ya da iletişimi ben bi yerlere taşıyamıyorum, sohbet tıkanıyor.
Bu durumu sorun etmiyordum. Ta ki şimdiye kadar. ''Arkadaşım olmasa da olur, hayatımda kimseyi istemiyorum'' diyordum hep ama istiyorum. Hayatımı paylaşabileceğim kadın ya da erkek bir arkadaşım/dostum olsun istiyorum. Evliliği hiç düşünmezdim ama biriyle tanıştım ve onun gibi birisini hayatımda isteyebileceğime karar verdim.Ama insanlardan kaçıyorum. Kendimi saklıyorum, görünmez olmak istiyorum çoğu zaman. Ben uzun uzun konuşmaktan da sıkılıyorum. Ben susayım karşımdaki beni anlasın istiyorum çoğu zaman. Ben bile kendimi çekemezken bir başkası beni nasıl çeksin diyorum.
Sizi her halinizle, olduğunuz gibi kabul eden insanları nasıl buluyorsunuz? Sanki benim bu hallerimi çekebilecek kimse yokmuş gibi geliyor. Hadi arkadaşla her zaman görüşmüyorsun ama eşinle? Sürekli susan biriyle kim evli kalmak ister ki? Ya da insan frekansını tutturduğu kişiyi bulunca kuş gibi cıvıldar mı?
Eklemeler/düzenlemeler yapabilirim. Bir anlık yazdım. Kontrol etmedim.
Ben, insan ilişkileri konusunda ciddi anlamda sorunluyum. Küçükken bıcır bıcır bi kızmışım. Ben özellikle çocukken evimizde çok kavga,huzursuzluk vardı.Büyüdükçe çekingen olmaya başladım. Sonra bu çekingenliğim ünv. birdeyken tam geçecek gibi oldu ama bu sefer de annemin saçma sapan baskıları sonucu çevremdeki daha yeni yeni oluşan arkadaşlıklara veda etmem gerekti derken akabinde bir depresyona girdim. En güzeli majör olanından hem de. Ben iyice içe kapandım, iyice çekingen oldum. İnsanlarla genelde (ilk elektriği iyi alırsam) iletişimi ben başlatırım ama iletişim biraz ilerlediğinde sıkılıyorum ve kendimi yavaş yavaş geri çekiyorum, uzaklaşıyorum. Ya da iletişimi ben bi yerlere taşıyamıyorum, sohbet tıkanıyor.
Bu durumu sorun etmiyordum. Ta ki şimdiye kadar. ''Arkadaşım olmasa da olur, hayatımda kimseyi istemiyorum'' diyordum hep ama istiyorum. Hayatımı paylaşabileceğim kadın ya da erkek bir arkadaşım/dostum olsun istiyorum. Evliliği hiç düşünmezdim ama biriyle tanıştım ve onun gibi birisini hayatımda isteyebileceğime karar verdim.Ama insanlardan kaçıyorum. Kendimi saklıyorum, görünmez olmak istiyorum çoğu zaman. Ben uzun uzun konuşmaktan da sıkılıyorum. Ben susayım karşımdaki beni anlasın istiyorum çoğu zaman. Ben bile kendimi çekemezken bir başkası beni nasıl çeksin diyorum.
Sizi her halinizle, olduğunuz gibi kabul eden insanları nasıl buluyorsunuz? Sanki benim bu hallerimi çekebilecek kimse yokmuş gibi geliyor. Hadi arkadaşla her zaman görüşmüyorsun ama eşinle? Sürekli susan biriyle kim evli kalmak ister ki? Ya da insan frekansını tutturduğu kişiyi bulunca kuş gibi cıvıldar mı?
Eklemeler/düzenlemeler yapabilirim. Bir anlık yazdım. Kontrol etmedim.