Konuyu acmak icin cok dusundum.Daha dogrusu en dogru sekilde anlatmak icin kivrandim cunku ne oylesine yazilmis birsey ne de kolay olmayacak.
7 senelik evliyim nisanlilik doneminden itibaren de ogretmenim.suan bir bebegim daha olunca evde kalip kendimi daha iyi dinledim isimi birakmaya karar verdim.ogretmenlik hayalimdeki meslekti hala cok seviyorum.ama calisma ortami,idare,veli,ogrenci kiskacindasin.calisma saatlerin ne kadar yogun gorunmese de gunu en dolu dolu gecen mesleklerden biri.neyse benim sıkıntım daha once aklimdan cok gecirip cesaret edemedigim bu isi birakmak.aileme karsi mahcup olmamak icin vs. birakamiyordum ama ise hep ayaklarim geri geri gittim.kac sene oldu ise giderken hic mutlu uyanamadim.2.cocugum olduktan sonra da farkettim ki ömür geciyor.giden zaman geri gelmiyor.yasla birlikte enerjimiz de kalmiyor.aldigin para bunu karsilamiyor bile.gelsin saglik sorunlari gitsin hastaliklar.artik emekliligi bekle dur.peki ya sonra?
Elalem ne der felsefesini hayatinin tam merkezine almis,kizlarini psikolojik baskiyla buyutmus,evlenince "kocanla gezersin",evlenip coluk cocuga karisinca da "nereye gezeceksin,cocugun var" diyen bir aileye sahibim.her zaman sukrediyorum maddi acidan hic bunaltmadilar beni.ama bi yandan ozgur ruhlu olmamam icin onume hep bir tas koydular.kolumu kanadimi bilerek yada bilmeyerek kirdilar.simdi hadi uc diyorlar ve bunu yapmam icin kanatlara ihtiyacim oldugunu bilmiyorlar.Yani ben kendime guvenmiyorum.Asosyalim.Kimseyi de bu vakitten sonra suclayamam.Zaten birsey de degismiyor.Yas da yolu yarilayinca insan daha fazla sorgulamaya basliyor.Hayatta tatli bir ani biriktiremedikten sonra yillarca ailemi memnun etmek,eve fazladan bes kurus daha fazla getirmek icin buna katlanmaya deger mi bilmiyorum.Maddi durumum evimde yardimcilarim olacak kadar tabi ki cok iyi degil ama Allaha sukur esim de iyi bir ise sahip.Babam bana maddi acidan destek olacaktir bunu biliyorum.Ben isi birakip biraz ozgur ruhunu elime almak biraz yasayamadiklarimi yasamak,gidip gormedigim yerleri gormek,agiz dolusu kahkahalara bogulmak,biraz evimin kadini olmak,cocuklarimla ilgilenmek,arkadaslar edinmek,biraz nefes almak istiyorum.Daha beklersem bunun icin de gec kalmaktan korkuyorum.
Suan bebegim biraz buyuyene kadar ucretsiz izin alip bunu denemek istiyorum.Bu dusunceyi kafama koyunca da birdaha o ise yeniden donmek zulum gibi geliyor.Ne dersiniz?Biraz fikir almak istedim sizden de.ama lutfen yargilamayi dusunen olursa once hic kendi hayatini yasayamamis birini dusunsun.yine bu hayata devam mi ederdi.yoksa hayallerinin pesinden mi giderdi.Bu gidisle hem kendi hayatim,hem esim,hem cocuklarim avuclarimin arasindan kayip gidecek.Cunku mutlu kadin mutlu aile demek.
7 senelik evliyim nisanlilik doneminden itibaren de ogretmenim.suan bir bebegim daha olunca evde kalip kendimi daha iyi dinledim isimi birakmaya karar verdim.ogretmenlik hayalimdeki meslekti hala cok seviyorum.ama calisma ortami,idare,veli,ogrenci kiskacindasin.calisma saatlerin ne kadar yogun gorunmese de gunu en dolu dolu gecen mesleklerden biri.neyse benim sıkıntım daha once aklimdan cok gecirip cesaret edemedigim bu isi birakmak.aileme karsi mahcup olmamak icin vs. birakamiyordum ama ise hep ayaklarim geri geri gittim.kac sene oldu ise giderken hic mutlu uyanamadim.2.cocugum olduktan sonra da farkettim ki ömür geciyor.giden zaman geri gelmiyor.yasla birlikte enerjimiz de kalmiyor.aldigin para bunu karsilamiyor bile.gelsin saglik sorunlari gitsin hastaliklar.artik emekliligi bekle dur.peki ya sonra?
Elalem ne der felsefesini hayatinin tam merkezine almis,kizlarini psikolojik baskiyla buyutmus,evlenince "kocanla gezersin",evlenip coluk cocuga karisinca da "nereye gezeceksin,cocugun var" diyen bir aileye sahibim.her zaman sukrediyorum maddi acidan hic bunaltmadilar beni.ama bi yandan ozgur ruhlu olmamam icin onume hep bir tas koydular.kolumu kanadimi bilerek yada bilmeyerek kirdilar.simdi hadi uc diyorlar ve bunu yapmam icin kanatlara ihtiyacim oldugunu bilmiyorlar.Yani ben kendime guvenmiyorum.Asosyalim.Kimseyi de bu vakitten sonra suclayamam.Zaten birsey de degismiyor.Yas da yolu yarilayinca insan daha fazla sorgulamaya basliyor.Hayatta tatli bir ani biriktiremedikten sonra yillarca ailemi memnun etmek,eve fazladan bes kurus daha fazla getirmek icin buna katlanmaya deger mi bilmiyorum.Maddi durumum evimde yardimcilarim olacak kadar tabi ki cok iyi degil ama Allaha sukur esim de iyi bir ise sahip.Babam bana maddi acidan destek olacaktir bunu biliyorum.Ben isi birakip biraz ozgur ruhunu elime almak biraz yasayamadiklarimi yasamak,gidip gormedigim yerleri gormek,agiz dolusu kahkahalara bogulmak,biraz evimin kadini olmak,cocuklarimla ilgilenmek,arkadaslar edinmek,biraz nefes almak istiyorum.Daha beklersem bunun icin de gec kalmaktan korkuyorum.
Suan bebegim biraz buyuyene kadar ucretsiz izin alip bunu denemek istiyorum.Bu dusunceyi kafama koyunca da birdaha o ise yeniden donmek zulum gibi geliyor.Ne dersiniz?Biraz fikir almak istedim sizden de.ama lutfen yargilamayi dusunen olursa once hic kendi hayatini yasayamamis birini dusunsun.yine bu hayata devam mi ederdi.yoksa hayallerinin pesinden mi giderdi.Bu gidisle hem kendi hayatim,hem esim,hem cocuklarim avuclarimin arasindan kayip gidecek.Cunku mutlu kadin mutlu aile demek.