Büyük bir sehirde yasıyorsanız hayat cok pahalı zaten. Hele bir de ev araba gbi bir borca girdiyseniz sistem sizi zaten içine cekmiştir de cekmiştir. Benim de sizin gbi hayallerim var aslında ama sistemi terk etmeyince sanki daha cok içine cekiyor bizi =) karamsarlıgımı af buyurun okuyunca yazmak istedim sadecebende sorgular oldum çalışmak için mi geldim bu dünya ya diye,
işim çok ama çok stresli acaba bugün ne yaşıcam şeklinde geçiyor günlerim, aynı meslekte 11. yılım,
doğum iznim harici ara vermedim hiç, yıllık izinlerimi bile yıl içerisinde bitiremiyorum, 5 gün izin bile burnumdan geliyor sorunlar birikiyor, ki 5 istesem 3 güne izin verildiğinde minnet eder hale geldim maalesef...
daha bugün hayalini kurdum, tüm borçlarım bitmiş, bahçesini ekip keyfinin sürebileceğim bir evim var birikimim var, bir taraftan da bir şeyler üretip işe yarıyorum yok ya diyorum rahat bir işimde olsun diyorum, işsizliği de düşünemiyorum ama bu çalışma hayatı beni çok yordu,
ücretsiz izin gibi bir şansınız var ve bu süreçte kendinizi iyi dinlemelisiniz,
hayatta mutluluklar diliyorum,
bende tam tersıne çocuk olunca atanmaya karar verdımKonuyu acmak icin cok dusundum.Daha dogrusu en dogru sekilde anlatmak icin kivrandim cunku ne oylesine yazilmis birsey ne de kolay olmayacak.
7 senelik evliyim nisanlilik doneminden itibaren de ogretmenim.suan bir bebegim daha olunca evde kalip kendimi daha iyi dinledim isimi birakmaya karar verdim.ogretmenlik hayalimdeki meslekti hala cok seviyorum.ama calisma ortami,idare,veli,ogrenci kiskacindasin.calisma saatlerin ne kadar yogun gorunmese de gunu en dolu dolu gecen mesleklerden biri.neyse benim sıkıntım daha once aklimdan cok gecirip cesaret edemedigim bu isi birakmak.aileme karsi mahcup olmamak icin vs. birakamiyordum ama ise hep ayaklarim geri geri gittim.kac sene oldu ise giderken hic mutlu uyanamadim.2.cocugum olduktan sonra da farkettim ki ömür geciyor.giden zaman geri gelmiyor.yasla birlikte enerjimiz de kalmiyor.aldigin para bunu karsilamiyor bile.gelsin saglik sorunlari gitsin hastaliklar.artik emekliligi bekle dur.peki ya sonra?
Elalem ne der felsefesini hayatinin tam merkezine almis,kizlarini psikolojik baskiyla buyutmus,evlenince "kocanla gezersin",evlenip coluk cocuga karisinca da "nereye gezeceksin,cocugun var" diyen bir aileye sahibim.her zaman sukrediyorum maddi acidan hic bunaltmadilar beni.ama bi yandan ozgur ruhlu olmamam icin onume hep bir tas koydular.kolumu kanadimi bilerek yada bilmeyerek kirdilar.simdi hadi uc diyorlar ve bunu yapmam icin kanatlara ihtiyacim oldugunu bilmiyorlar.Yani ben kendime guvenmiyorum.Asosyalim.Kimseyi de bu vakitten sonra suclayamam.Zaten birsey de degismiyor.Yas da yolu yarilayinca insan daha fazla sorgulamaya basliyor.Hayatta tatli bir ani biriktiremedikten sonra yillarca ailemi memnun etmek,eve fazladan bes kurus daha fazla getirmek icin buna katlanmaya deger mi bilmiyorum.Maddi durumum evimde yardimcilarim olacak kadar tabi ki cok iyi degil ama Allaha sukur esim de iyi bir ise sahip.Babam bana maddi acidan destek olacaktir bunu biliyorum.Ben isi birakip biraz ozgur ruhunu elime almak biraz yasayamadiklarimi yasamak,gidip gormedigim yerleri gormek,agiz dolusu kahkahalara bogulmak,biraz evimin kadini olmak,cocuklarimla ilgilenmek,arkadaslar edinmek,biraz nefes almak istiyorum.Daha beklersem bunun icin de gec kalmaktan korkuyorum.
Suan bebegim biraz buyuyene kadar ucretsiz izin alip bunu denemek istiyorum.Bu dusunceyi kafama koyunca da birdaha o ise yeniden donmek zulum gibi geliyor.Ne dersiniz?Biraz fikir almak istedim sizden de.ama lutfen yargilamayi dusunen olursa once hic kendi hayatini yasayamamis birini dusunsun.yine bu hayata devam mi ederdi.yoksa hayallerinin pesinden mi giderdi.Bu gidisle hem kendi hayatim,hem esim,hem cocuklarim avuclarimin arasindan kayip gidecek.Cunku mutlu kadin mutlu aile demek.
aynen öyle. asıl tek kaldığımız gün geldiğindeKararinizi vermissiniz hayirli ugurlu olsun ne diyelim ki?
Benzer hikaye sorarsaniz bende yok. Annem 30 yil devlette ogretmenlik yapti. Kafasini kessek birakmazdi isini. Cunku anasi babasi onunla beraber yasamadilar,dunyaya veda ettiler. Babam da öldü. Ölmeseydi de annemle ayrilma planlari vardi zaten. Velhasili,annem de tek basina ayakta durmak zorundaydi,tipki hepimiz gibi. Simdi yasamayan bilemez belki,saniyoruz ki o kocalar omur boyu basucumuzda olacak,o evlatlar biz yaslaninca bize bakacak,anamiz babamiz hic ölmeyecek. Oyle bir sey yok. Her koyun kendi bacagindan misali gunun birinde yalniziz. İste para da,sosyal guvence de,meslek de mesleki sayginlik da o zaman lazim olacak. Su ana gore degerlendirme yapmayin,30 yil sonrasini da gorun derim. İyi sanslar
Maddi olarak bir sıkıntıya düşmeyecekseniz, hayalleriniz peşinden gidin tabi ki.Konuyu acmak icin cok dusundum.Daha dogrusu en dogru sekilde anlatmak icin kivrandim cunku ne oylesine yazilmis birsey ne de kolay olmayacak.
7 senelik evliyim nisanlilik doneminden itibaren de ogretmenim.suan bir bebegim daha olunca evde kalip kendimi daha iyi dinledim isimi birakmaya karar verdim.ogretmenlik hayalimdeki meslekti hala cok seviyorum.ama calisma ortami,idare,veli,ogrenci kiskacindasin.calisma saatlerin ne kadar yogun gorunmese de gunu en dolu dolu gecen mesleklerden biri.neyse benim sıkıntım daha once aklimdan cok gecirip cesaret edemedigim bu isi birakmak.aileme karsi mahcup olmamak icin vs. birakamiyordum ama ise hep ayaklarim geri geri gittim.kac sene oldu ise giderken hic mutlu uyanamadim.2.cocugum olduktan sonra da farkettim ki ömür geciyor.giden zaman geri gelmiyor.yasla birlikte enerjimiz de kalmiyor.aldigin para bunu karsilamiyor bile.gelsin saglik sorunlari gitsin hastaliklar.artik emekliligi bekle dur.peki ya sonra?
Elalem ne der felsefesini hayatinin tam merkezine almis,kizlarini psikolojik baskiyla buyutmus,evlenince "kocanla gezersin",evlenip coluk cocuga karisinca da "nereye gezeceksin,cocugun var" diyen bir aileye sahibim.her zaman sukrediyorum maddi acidan hic bunaltmadilar beni.ama bi yandan ozgur ruhlu olmamam icin onume hep bir tas koydular.kolumu kanadimi bilerek yada bilmeyerek kirdilar.simdi hadi uc diyorlar ve bunu yapmam icin kanatlara ihtiyacim oldugunu bilmiyorlar.Yani ben kendime guvenmiyorum.Asosyalim.Kimseyi de bu vakitten sonra suclayamam.Zaten birsey de degismiyor.Yas da yolu yarilayinca insan daha fazla sorgulamaya basliyor.Hayatta tatli bir ani biriktiremedikten sonra yillarca ailemi memnun etmek,eve fazladan bes kurus daha fazla getirmek icin buna katlanmaya deger mi bilmiyorum.Maddi durumum evimde yardimcilarim olacak kadar tabi ki cok iyi degil ama Allaha sukur esim de iyi bir ise sahip.Babam bana maddi acidan destek olacaktir bunu biliyorum.Ben isi birakip biraz ozgur ruhunu elime almak biraz yasayamadiklarimi yasamak,gidip gormedigim yerleri gormek,agiz dolusu kahkahalara bogulmak,biraz evimin kadini olmak,cocuklarimla ilgilenmek,arkadaslar edinmek,biraz nefes almak istiyorum.Daha beklersem bunun icin de gec kalmaktan korkuyorum.
Suan bebegim biraz buyuyene kadar ucretsiz izin alip bunu denemek istiyorum.Bu dusunceyi kafama koyunca da birdaha o ise yeniden donmek zulum gibi geliyor.Ne dersiniz?Biraz fikir almak istedim sizden de.ama lutfen yargilamayi dusunen olursa once hic kendi hayatini yasayamamis birini dusunsun.yine bu hayata devam mi ederdi.yoksa hayallerinin pesinden mi giderdi.Bu gidisle hem kendi hayatim,hem esim,hem cocuklarim avuclarimin arasindan kayip gidecek.Cunku mutlu kadin mutlu aile demek.
Bu bakış açısını dikkate almak lazım.Kararinizi vermissiniz hayirli ugurlu olsun ne diyelim ki?
Benzer hikaye sorarsaniz bende yok. Annem 30 yil devlette ogretmenlik yapti. Kafasini kessek birakmazdi isini. Cunku anasi babasi onunla beraber yasamadilar,dunyaya veda ettiler. Babam da öldü. Ölmeseydi de annemle ayrilma planlari vardi zaten. Velhasili,annem de tek basina ayakta durmak zorundaydi,tipki hepimiz gibi. Simdi yasamayan bilemez belki,saniyoruz ki o kocalar omur boyu basucumuzda olacak,o evlatlar biz yaslaninca bize bakacak,anamiz babamiz hic ölmeyecek. Oyle bir sey yok. Her koyun kendi bacagindan misali gunun birinde yalniziz. İste para da,sosyal guvence de,meslek de mesleki sayginlik da o zaman lazim olacak. Su ana gore degerlendirme yapmayin,30 yil sonrasini da gorun derim. İyi sanslar
Esas ben tesekkur ederim,uzman bir kisinin yorumumu takdir etmesi benim icin harika bir sey.Bu bakış açısını dikkate almak lazım.
Kendi adıma çok faydalandım,teşekkür ederim.
Tebrik ederim sizi isteklerinizi çok net anlamışsınız. Sizin yerinizdeolsam maddi kaygım yoksa çekerdim herşeye resti. Bence geç kalmış değilsiniz ama bu kararlılığa rağmen şuan adım atmazsanız hayatınız boyunca olduğunuz yerde kalırsınız. Özgğrce göklerde uçmanız ve ağız dolu kahkahalar atıp gözünüzden yaş geldiği g0nleri yaşamanız dileği ile...Konuyu acmak icin cok dusundum.Daha dogrusu en dogru sekilde anlatmak icin kivrandim cunku ne oylesine yazilmis birsey ne de kolay olmayacak.
7 senelik evliyim nisanlilik doneminden itibaren de ogretmenim.suan bir bebegim daha olunca evde kalip kendimi daha iyi dinledim isimi birakmaya karar verdim.ogretmenlik hayalimdeki meslekti hala cok seviyorum.ama calisma ortami,idare,veli,ogrenci kiskacindasin.calisma saatlerin ne kadar yogun gorunmese de gunu en dolu dolu gecen mesleklerden biri.neyse benim sıkıntım daha once aklimdan cok gecirip cesaret edemedigim bu isi birakmak.aileme karsi mahcup olmamak icin vs. birakamiyordum ama ise hep ayaklarim geri geri gittim.kac sene oldu ise giderken hic mutlu uyanamadim.2.cocugum olduktan sonra da farkettim ki ömür geciyor.giden zaman geri gelmiyor.yasla birlikte enerjimiz de kalmiyor.aldigin para bunu karsilamiyor bile.gelsin saglik sorunlari gitsin hastaliklar.artik emekliligi bekle dur.peki ya sonra?
Elalem ne der felsefesini hayatinin tam merkezine almis,kizlarini psikolojik baskiyla buyutmus,evlenince "kocanla gezersin",evlenip coluk cocuga karisinca da "nereye gezeceksin,cocugun var" diyen bir aileye sahibim.her zaman sukrediyorum maddi acidan hic bunaltmadilar beni.ama bi yandan ozgur ruhlu olmamam icin onume hep bir tas koydular.kolumu kanadimi bilerek yada bilmeyerek kirdilar.simdi hadi uc diyorlar ve bunu yapmam icin kanatlara ihtiyacim oldugunu bilmiyorlar.Yani ben kendime guvenmiyorum.Asosyalim.Kimseyi de bu vakitten sonra suclayamam.Zaten birsey de degismiyor.Yas da yolu yarilayinca insan daha fazla sorgulamaya basliyor.Hayatta tatli bir ani biriktiremedikten sonra yillarca ailemi memnun etmek,eve fazladan bes kurus daha fazla getirmek icin buna katlanmaya deger mi bilmiyorum.Maddi durumum evimde yardimcilarim olacak kadar tabi ki cok iyi degil ama Allaha sukur esim de iyi bir ise sahip.Babam bana maddi acidan destek olacaktir bunu biliyorum.Ben isi birakip biraz ozgur ruhunu elime almak biraz yasayamadiklarimi yasamak,gidip gormedigim yerleri gormek,agiz dolusu kahkahalara bogulmak,biraz evimin kadini olmak,cocuklarimla ilgilenmek,arkadaslar edinmek,biraz nefes almak istiyorum.Daha beklersem bunun icin de gec kalmaktan korkuyorum.
Suan bebegim biraz buyuyene kadar ucretsiz izin alip bunu denemek istiyorum.Bu dusunceyi kafama koyunca da birdaha o ise yeniden donmek zulum gibi geliyor.Ne dersiniz?Biraz fikir almak istedim sizden de.ama lutfen yargilamayi dusunen olursa once hic kendi hayatini yasayamamis birini dusunsun.yine bu hayata devam mi ederdi.yoksa hayallerinin pesinden mi giderdi.Bu gidisle hem kendi hayatim,hem esim,hem cocuklarim avuclarimin arasindan kayip gidecek.Cunku mutlu kadin mutlu aile demek.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?