Kafam Karışık

muhtesemgatsby .!.:

Hepinize merhaba, bugün biraz üzgünüm o yüzden buraya yazmak istedim.

Hemen konuma geçeyim, okullar açılana kadar bir iki ay bile olsa çalışmak istiyordum. Çok ihtiyacım olduğundan değil ama evde oturmaktan sıkıldım ve tecrübe edinmek için bazı yerlere başvurdum. Sonrasında birkaç kafeyle görüştüm ve güzel geçti yani istersem hemen başlayabileceğimi söylediler. Aileme başvurmadan önce söylemeye çekindim çünkü zaten pek hoş karşılamayacaklarını biliyordum ama yine de tepkilerine baya kırıldım. Öncelikle annem 'sen beceremezsin ki zaten neden başvurdun' dedi. Evde bile hiçbir şey yapmıyormuşum, başkalarının hizmetini nasıl yapacakmışım. Bu arada ben gerçekten beceriksizim ve pek iş yapmıyorum. Beceriksizliğime kimseyi suçlamıyorum ama annem zaten evde temizliğe yardım etmeme izin vermiyor. Bu öğretilmesi gereken bir şey mi bilmiyorum ama hiç 'bak meyve-sebze şöyle soyulur' demişliği bile yok. Genelde sen otur ben yaparım der. Sonrasında babama söyledim onun da pek hoşuna gitmedi. Okuldan sonra zaten çalışacaksın, neden acele ediyorsun, şimdi hayatının tadını çıkar falan dedi. İngilizce çalışmamı söyledi ama zaten fena değilim yani dil konusunda. Zamanla tam oturur diye düşünüyorum. Onun dışında üzerinde çalıştığım bir şey var ama uzun vadeli bir iş ve bana maddi getirisinin ne zaman olacağı belli değil. Daha 19 yaşındayım ve kendimi çok yetersiz hissediyorum. Sanki dünyada işe yaramayan tek insan benmişim gibi geliyor bazen. Ailemin davranışları yüzünden sanırım. Çalışmakta acele mi ediyorum sizce? İnsanlar sadece maddi kaygıları olduğu zaman mı garsonluk gibi işlerde çalışmalı?

Genişletmek için tıkla...

muhtesemgatsby .!.:

Hepinize merhaba, bugün biraz üzgünüm o yüzden buraya yazmak istedim.

Hemen konuma geçeyim, okullar açılana kadar bir iki ay bile olsa çalışmak istiyordum. Çok ihtiyacım olduğundan değil ama evde oturmaktan sıkıldım ve tecrübe edinmek için bazı yerlere başvurdum. Sonrasında birkaç kafeyle görüştüm ve güzel geçti yani istersem hemen başlayabileceğimi söylediler. Aileme başvurmadan önce söylemeye çekindim çünkü zaten pek hoş karşılamayacaklarını biliyordum ama yine de tepkilerine baya kırıldım. Öncelikle annem 'sen beceremezsin ki zaten neden başvurdun' dedi. Evde bile hiçbir şey yapmıyormuşum, başkalarının hizmetini nasıl yapacakmışım. Bu arada ben gerçekten beceriksizim ve pek iş yapmıyorum. Beceriksizliğime kimseyi suçlamıyorum ama annem zaten evde temizliğe yardım etmeme izin vermiyor. Bu öğretilmesi gereken bir şey mi bilmiyorum ama hiç 'bak meyve-sebze şöyle soyulur' demişliği bile yok. Genelde sen otur ben yaparım der. Sonrasında babama söyledim onun da pek hoşuna gitmedi. Okuldan sonra zaten çalışacaksın, neden acele ediyorsun, şimdi hayatının tadını çıkar falan dedi. İngilizce çalışmamı söyledi ama zaten fena değilim yani dil konusunda. Zamanla tam oturur diye düşünüyorum. Onun dışında üzerinde çalıştığım bir şey var ama uzun vadeli bir iş ve bana maddi getirisinin ne zaman olacağı belli değil. Daha 19 yaşındayım ve kendimi çok yetersiz hissediyorum. Sanki dünyada işe yaramayan tek insan benmişim gibi geliyor bazen. Ailemin davranışları yüzünden sanırım. Çalışmakta acele mi ediyorum sizce? İnsanlar sadece maddi kaygıları olduğu zaman mı garsonluk gibi işlerde çalışmalı?

Genişletmek için tıkla...