- 22 Nisan 2019
- 792
- 1.110
- 28
- 35
Selam arkadaşlar
Şu hayatta gerçekten zor günler geçiriyorum. işsizlik, parasızlık, psikolojik çöküntü ve ailem. Biz dört kardeşiz, üç kız bir erkek. En büyükleri benim. ne diğer kardeşlerimle ne de açık söyleyeyim dünyadaki herhangi bir insanla (dört yıllık ilişki üzerine ayrıldığım eski nişanlım da dahil) böyle sorun yaşamadım. hatta diğer kardeşlerime kuzenlerime sorsanız iyi bir ablasın derler.
Neden diyeceksiniz? kendisi benden 6 hatta 7 yaş küçük. kendimi bildim bileli bana abla muamelesi yapmaz, saygısız davranır, küçümser, tehdit eder, azarlar, üstünlük taslar, ev ile ilgili bir karar aldığımızda önceliğin onun olmasını, onun lafının dinlenmesi ister ve daha sayamayacağım bir sür şey. Nişanlımdan ayrıldım diye, çevrem geniş değil yalnız bir insanım diye kücümser beni.
Niye abla yerine koymaz diyeceksiniz. Ona göre abla para veren, işi düştüğünde yapan biridir, "abla değil misin yapacaksın" der, sonra da adam yerine koymaz. Ben ona yumuşak davranayım bir adım yaklaşayım dediğimde o hepten kendini haklı görür, şimarır. Fakat Allah biliyor ben ona iyi davranmak istedim, alttan aldım, hoşgörülü olayım dedim. Ağır laflar ettiğinde görmezden geldim, araya mesafe koydum. Allah biliyor.
Temel neden birbirimize zerre benzemememiz. Öncelikleri her zaman yemek ve güzelliktir. Güzel diye kendini her zaman üstün görür, her şeyin en iyisine layık olduğunu düşünür, akrabalara ona buna onlardan (ben ve diğer kız kardeşimi kastediyor) güzelim diye hava atar. Eve alınan bir şeyin her zaman en iyisini kendine alır. Önceliği her zaman kendidir kısaca. Ömrü hayatında bir kere özür dilemeye tenezül etmemiş bir insandır, çünkü haklıyım der. ( Bunu cidden söyler, şakayla yazmıyorum.) Kimse yanlış anlamasın ama ben hayatımda kimseye kötü konuşmamaya özen gösteririm, en azından normal davrandım insanlara, ama buna gelince kafamın tası atıyor, kendimi tanıyamıyorum. Bunun altında da geçmişin birikimi var. Kimse onu anca kötülemişsin burada demesin, herkes kendi açısıyla bakar olaya.
Kısaca durum bu, son olanlardan sonra bununla kesin olarak aynı evde yaşayamayacağımı anladım. Taşınsam ailem sorun etmez, bu durumdan onlarda rahatsız. Hatta babam evden git diye birkaç defa söyledi onunla kavgalarımız yüzünden. Fakat maddi gücüm buna yetmiyor? İş bulduğumda gideceğim, bundan önce de ayrı yaşıyordum çalıştığım bir dönem. İş bulamıyorum, nasıl olur da onunla aynı evde yaşamayı sürdürürüm bilmiyorum.
Ekleme gereği duydum, çalışırken birkaç bin lira vermiştim bir arkadaşa. Geri ödedi, onunla evden ayrılmayı düşünüyorum. Ama para çok az iki ay bile yetmez. Çıksam evden o parayla, Allah yardım eder mi ? bilmiyorum.
Şu hayatta gerçekten zor günler geçiriyorum. işsizlik, parasızlık, psikolojik çöküntü ve ailem. Biz dört kardeşiz, üç kız bir erkek. En büyükleri benim. ne diğer kardeşlerimle ne de açık söyleyeyim dünyadaki herhangi bir insanla (dört yıllık ilişki üzerine ayrıldığım eski nişanlım da dahil) böyle sorun yaşamadım. hatta diğer kardeşlerime kuzenlerime sorsanız iyi bir ablasın derler.
Neden diyeceksiniz? kendisi benden 6 hatta 7 yaş küçük. kendimi bildim bileli bana abla muamelesi yapmaz, saygısız davranır, küçümser, tehdit eder, azarlar, üstünlük taslar, ev ile ilgili bir karar aldığımızda önceliğin onun olmasını, onun lafının dinlenmesi ister ve daha sayamayacağım bir sür şey. Nişanlımdan ayrıldım diye, çevrem geniş değil yalnız bir insanım diye kücümser beni.
Niye abla yerine koymaz diyeceksiniz. Ona göre abla para veren, işi düştüğünde yapan biridir, "abla değil misin yapacaksın" der, sonra da adam yerine koymaz. Ben ona yumuşak davranayım bir adım yaklaşayım dediğimde o hepten kendini haklı görür, şimarır. Fakat Allah biliyor ben ona iyi davranmak istedim, alttan aldım, hoşgörülü olayım dedim. Ağır laflar ettiğinde görmezden geldim, araya mesafe koydum. Allah biliyor.
Temel neden birbirimize zerre benzemememiz. Öncelikleri her zaman yemek ve güzelliktir. Güzel diye kendini her zaman üstün görür, her şeyin en iyisine layık olduğunu düşünür, akrabalara ona buna onlardan (ben ve diğer kız kardeşimi kastediyor) güzelim diye hava atar. Eve alınan bir şeyin her zaman en iyisini kendine alır. Önceliği her zaman kendidir kısaca. Ömrü hayatında bir kere özür dilemeye tenezül etmemiş bir insandır, çünkü haklıyım der. ( Bunu cidden söyler, şakayla yazmıyorum.) Kimse yanlış anlamasın ama ben hayatımda kimseye kötü konuşmamaya özen gösteririm, en azından normal davrandım insanlara, ama buna gelince kafamın tası atıyor, kendimi tanıyamıyorum. Bunun altında da geçmişin birikimi var. Kimse onu anca kötülemişsin burada demesin, herkes kendi açısıyla bakar olaya.
Kısaca durum bu, son olanlardan sonra bununla kesin olarak aynı evde yaşayamayacağımı anladım. Taşınsam ailem sorun etmez, bu durumdan onlarda rahatsız. Hatta babam evden git diye birkaç defa söyledi onunla kavgalarımız yüzünden. Fakat maddi gücüm buna yetmiyor? İş bulduğumda gideceğim, bundan önce de ayrı yaşıyordum çalıştığım bir dönem. İş bulamıyorum, nasıl olur da onunla aynı evde yaşamayı sürdürürüm bilmiyorum.
Ekleme gereği duydum, çalışırken birkaç bin lira vermiştim bir arkadaşa. Geri ödedi, onunla evden ayrılmayı düşünüyorum. Ama para çok az iki ay bile yetmez. Çıksam evden o parayla, Allah yardım eder mi ? bilmiyorum.
Son düzenleme: