- 7 Kasım 2013
- 14.758
- 36.006
- 598
- Konu Sahibi meredithgrey
-
- #1
Günaydınlar herkese...Kafam çok dolu olduğu için nasıl başlayacağımı bilemedim direkt olarak anlatmaya başlıyorum.
Güzel bir çocukluğun ardından çok kötü ve problemli bir genç kızlık dönemi geçirdim. Sebebi babamdı. Annem psikolog ancak bu ailede bir tek yapıcı davranışı maalesef bulunmadı, bulunamadı... Disiplin bir yana babamın sürekli hakarete varan eleştirileri, evdeki huzursuz ortam ve bu mutsuzluktan beslenmesi beni çok yaraladı. Hepimiz gençlikte odamıza çekilmeyi sevmişizdir şimdi kardeşleriniz, çocuklarınız da öyledir. Ben de odamda müzik dinlemeyi çok severdim ve babam sürekli şöyle derdi " gene mağarasına çekildi" Ayı derdi yani bana... Ya da kazara bir kapıyı sertçe çeksem " ayıya bak kırıcak şimdi" Ve ben bunları duyardım. Annem de pasif kalır bir şey yapmazdı. Üniversiteyi şehir dışında okudum, o sırada bir erkek arkadaşım oldu 20 yaşımdaydım. Bu sırada evde huzursuzluk ve kavgalar tavan yapmıştı. Sevgilimi sığınılacak liman gibi gördüm, büyük yanılmışım. Sorumsuz, sevgisiz, annesine bağımlı, karaktersiz birisiymiş boğuştuğum onca dert arasında anlayamadım. Biz dört seneye yakın ( askerlik de dahil) flört , nişan söz vs. süresinden sonra evlendik. Nişanlıyken beni sevmediğine ve evlenince çok mutsuz olacağıma dair onlarca sinyali görmedim, görmek istemedim.
Balayında yapacak bir şey bulamayıp sıkılan ve erken bitirip dönen bir çifttik biz. Eşim çalışmayı sevmeyen, kendi başına ikametgah senedi bile alamaz, bir sene işsiz kalıp iş beğenmeyen, hasta olduğumda düştüğüm yerden kaldırmayan bir adamdı.... O dönem aldığım aşırı kilolarla sürekli alay eden, bana dokununca iğrendiğini söyleyen, seks hayatı internetteki porno sitelerden ibret bir adamcık.... Üç sene beni ezen, aşağılayan ama bu arada ailemin parasını da çatır çutur yiyen...Önce sanalda başlayan sonra telefona şifre koymakla devam eden, msn konuşmalarını yakaladığım ve biz ayrıldıktan 6 ay sonra hazır olan sevgilisiyle evlenen zavallı birisi...
27 yaşımda eşimden boşandım ve hayatımın en büyük hatasını yaparak ailemle yaşamaya başladım. Ben ayrıldığımda sağlık ve ruhen bitmiş durumdaydım ancak bunu telafi edecek hiçbir şey yapmadım yapamadım.. Çıkacağımız kısa bir tatil, hayatımızdaki bir değişiklik belki de doktor yardımı belki bu kötülükleri bugüne dek getirmemi engelleyecekti ama hiçbirini yapmadık ailecek. Babamın nefreti ve baskısı daha da arttı, servis şoförümüze yol tarif edince onunla beni yakıştıracak kadar nefret etti benden güvenmedi...Hayatıma olumsuz müdahelesi nikahıma dek sürdü nikahtan önce eşime çok kötü davranınca ben resti çektim babam yoktu nikahımda... Ameliyatımda aradı ve barıştık ben narkoz etkisiyle duygusal davrandım ve çok pişmanım çünkü hep mutsuz etti beni hep.... Annem de izledi bu tabloyu çaresizce...
Çok uzattım affedin. Kaygılarım yüzünden yazdım bunları buraya. İki aylık evliyim, iki senedir çok aşığım. Bana şükretmeyi öğreten bir adam var hayatımda. Ama elbette her evlilikteki gibi bizde de tartışmalar oluyor ve ben hep geçmişte olanları hatırlıyorum. Sanki eski evliliğime evrilecek ve o şekilde kabusu yaşayacağım zannediyorum. İşin kötüsü eşime de bahsediyorum bundan... Eşim bir anda eski eşime dönüşecek diye korkuyorum. Bazen sinirlendiğimde "hoşgeldin xxxx" diyorum. Akıllı mantıklı bir kadınım saçma sapan davranışlar yapmamakla övünürüm ama mutsuz olacağım korkusundan kurtulamıyorum.
Güzel bir çocukluğun ardından çok kötü ve problemli bir genç kızlık dönemi geçirdim. Sebebi babamdı. Annem psikolog ancak bu ailede bir tek yapıcı davranışı maalesef bulunmadı, bulunamadı... Disiplin bir yana babamın sürekli hakarete varan eleştirileri, evdeki huzursuz ortam ve bu mutsuzluktan beslenmesi beni çok yaraladı. Hepimiz gençlikte odamıza çekilmeyi sevmişizdir şimdi kardeşleriniz, çocuklarınız da öyledir. Ben de odamda müzik dinlemeyi çok severdim ve babam sürekli şöyle derdi " gene mağarasına çekildi" Ayı derdi yani bana... Ya da kazara bir kapıyı sertçe çeksem " ayıya bak kırıcak şimdi" Ve ben bunları duyardım. Annem de pasif kalır bir şey yapmazdı. Üniversiteyi şehir dışında okudum, o sırada bir erkek arkadaşım oldu 20 yaşımdaydım. Bu sırada evde huzursuzluk ve kavgalar tavan yapmıştı. Sevgilimi sığınılacak liman gibi gördüm, büyük yanılmışım. Sorumsuz, sevgisiz, annesine bağımlı, karaktersiz birisiymiş boğuştuğum onca dert arasında anlayamadım. Biz dört seneye yakın ( askerlik de dahil) flört , nişan söz vs. süresinden sonra evlendik. Nişanlıyken beni sevmediğine ve evlenince çok mutsuz olacağıma dair onlarca sinyali görmedim, görmek istemedim.
Balayında yapacak bir şey bulamayıp sıkılan ve erken bitirip dönen bir çifttik biz. Eşim çalışmayı sevmeyen, kendi başına ikametgah senedi bile alamaz, bir sene işsiz kalıp iş beğenmeyen, hasta olduğumda düştüğüm yerden kaldırmayan bir adamdı.... O dönem aldığım aşırı kilolarla sürekli alay eden, bana dokununca iğrendiğini söyleyen, seks hayatı internetteki porno sitelerden ibret bir adamcık.... Üç sene beni ezen, aşağılayan ama bu arada ailemin parasını da çatır çutur yiyen...Önce sanalda başlayan sonra telefona şifre koymakla devam eden, msn konuşmalarını yakaladığım ve biz ayrıldıktan 6 ay sonra hazır olan sevgilisiyle evlenen zavallı birisi...
27 yaşımda eşimden boşandım ve hayatımın en büyük hatasını yaparak ailemle yaşamaya başladım. Ben ayrıldığımda sağlık ve ruhen bitmiş durumdaydım ancak bunu telafi edecek hiçbir şey yapmadım yapamadım.. Çıkacağımız kısa bir tatil, hayatımızdaki bir değişiklik belki de doktor yardımı belki bu kötülükleri bugüne dek getirmemi engelleyecekti ama hiçbirini yapmadık ailecek. Babamın nefreti ve baskısı daha da arttı, servis şoförümüze yol tarif edince onunla beni yakıştıracak kadar nefret etti benden güvenmedi...Hayatıma olumsuz müdahelesi nikahıma dek sürdü nikahtan önce eşime çok kötü davranınca ben resti çektim babam yoktu nikahımda... Ameliyatımda aradı ve barıştık ben narkoz etkisiyle duygusal davrandım ve çok pişmanım çünkü hep mutsuz etti beni hep.... Annem de izledi bu tabloyu çaresizce...
Çok uzattım affedin. Kaygılarım yüzünden yazdım bunları buraya. İki aylık evliyim, iki senedir çok aşığım. Bana şükretmeyi öğreten bir adam var hayatımda. Ama elbette her evlilikteki gibi bizde de tartışmalar oluyor ve ben hep geçmişte olanları hatırlıyorum. Sanki eski evliliğime evrilecek ve o şekilde kabusu yaşayacağım zannediyorum. İşin kötüsü eşime de bahsediyorum bundan... Eşim bir anda eski eşime dönüşecek diye korkuyorum. Bazen sinirlendiğimde "hoşgeldin xxxx" diyorum. Akıllı mantıklı bir kadınım saçma sapan davranışlar yapmamakla övünürüm ama mutsuz olacağım korkusundan kurtulamıyorum.