Bence ikisi de pasif. Ben olsam kocamın beni savunmasını beklemem. Benim ebeveynim falan değil, ben de çocuk değilim. Ağzım var dilim var. Ben gidiyorum der pılımı pırtımı toplar giderdim. İster gel ister kal derdim. Yani biz kendimize değer vermezsek koca ve koca ailesi de böyle ezer. Koca dediginiz gibi davranmalı ama haksızlığa uğrayan kişinin kendisi de bu kadar sessiz kalmamalı.Kocası tabii ki pasif olan. Kocasi duruma müdahale etse, eşime bunu yapamazsınız dese, çıkıp gitseler el öpmek mecburiyetinde mi kalır?
Adam hasta ama. Ben susmasının nedenini o sebepten diye algıladım. Sağlıklı bir adamın yaptığı şey degil. Bir de kocasi babasina hayranmış. 13 saatlik mesafede olup tek seferde 2,5 ay kalıyorlar. Bu konular bana böyle hissettirdi.Bence ikisi de pasif. Ben olsam kocamın beni savunmasını beklemem. Benim ebeveynim falan değil, ben de çocuk değilim. Ağzım var dilim var. Ben gidiyorum der pılımı pırtımı toplar giderdim. İster gel ister kal derdim. Yani biz kendimize değer vermezsek koca ve koca ailesi de böyle ezer. Koca dediginiz gibi davranmalı ama haksızlığa uğrayan kişinin kendisi de bu kadar sessiz kalmamalı.
tüm aile normalleştirmiş adamın bu nevi davranışlarını. Ben zor tuttum kendimi, cevap verseydim o evden cenaze çıkardı çünkü adam sinir hastası.o iki haftada sessizce oturduysaniz sorun olmadığını kabul etmiş sayılırsınız benim gözümde.
o yüzden eşinizin sizi anlayıp tamam sen gelme diyeceğini de sanmıyorum. madem normal bisey değil niye normallestirdiniz el birliğiyle???
evet evdeydi. Ben balkona çıktım, eşim yanıma geldi. "Babam yanlış anladı" diyo sakin sakin.Eşin yok muydu siz evdrn kovulurken
Hakli oldugunuz ve hakarete ugradiginiz bir konuda susup sorun cikmasin diye cabalamanin ruhunuza nasil bir yarari olacağını terapistinize sorsaydiniz keske.Merhaba sevgili dostlarım,
Detaya girmek istemiyorum, hem deşifre olmamak için hem de anlatması çok zor, hatırladıkça elim ayağım titriyor. Daha önce kayınpederimle ilgili bir konu açmıştım (bu forumdaki ilk konum). Orada bazılarınız kayınpederimle ilgili olarak biraz ağır yorumlarda bulunmuştu. Meğer haklı yorumlarmış. Bu seferki ona benzer bir şey değil.
Kayın ailem bizden kara yolu ile 13 saat uzakta bir ilde yaşıyor. Kp’min Obsesif Kompulsıf Kişilik Bozukluğu var. Hayatı çevresine dar ediyor, ancak gerek eşim, gerek annesi ve tüm ailesi KP’in bu davranışlarını normalize etmiş haldeler. Üstelik eşim babasına hayrandır ve ailesine de çok düşkündür. Daha önce de başka bir konumda anlatmıştım. Evler uzak olunca bir araya gelindiğinde en az bir ay, bazen 2,5 ay bile kalındığı oluyor (genelde biz gidiyoruz) Tüm düzenim altüst oluyor, tam kendime geleceğim tekrar gidiyoruz. Ayrıca KP nedeniyle evde (sanırım sadece benim algıladığım, çünkü herkes alışmış) sürekli bir gerginlik ve mobbing havası var. Ayrıca adam çok asabi.
Hastalandığı için gittik (özetle sanırım covid geçirdi, ama test yaptırmadığı için bilmiyor). 6 hafta kaldık. Biz de covid olduk, atlattık. Sonra bir gün (detaya girmek istemiyorum) benim söylediğim bir şeyi “yanlış anlaması” sonucunda beni iftiralar ve hakaretler eşliğinde evden kovdu. Kendimi zor tuttum. Neticede Kv ona yanlış anladığını anlattı, tüm haksızlığına rağmen elini öptüm o da “özür diledi” ama hala kendini haklı görüyor.
Ben yarım asırlık hayatımda böyle bir haksızlığa ve rezilliğe maruz kalmadım. Kesinlikle hak etmediğimi düşünüyorum. Affedebileceğim bir şey değil. Sürekli o gerginlik ve mobbing havasını da bir daha solumak istemiyorum. Yani ben bir daha asla kayınpederimin evine gitmek istemiyorum. Telefonda konuşurum, bayramını, babalar gününü vs kutlarım ama bir daha evine gitmem. O da gelemez zaten sadece biz gidersek görebiliyoruz ama ben bir daha onu görmek istemiyorum.
Sorunum şu: Şu anda (bu olaydan 2hafta sonra kendi evimize döndük) sanki hiçbir şey olmamış gibi ortalık. Eşimle de bu konuyu bir daha konuşmadık (evimize dönmeyi bekledim). Terapistime sordum. Terapistim de şok oldu bu duruma, ve “bir daha gitme ama eşine de bir şey söyleme, tadınız kaçmasın. Gidileceği zaman sen başka program yaparsın, eşin tek başına gider gelir” dedi. Eşim benim tüm hayatımı ve programlarımı vb bilir, yani böyle bir bahaneyi yemez, hem biz şimdiye kadar hep beraber gittik onların evine. Şimdi, sessiz kalmak ve eşime hiçbir şey belli etmemek iyi bir fikir mi? Bu bana, eşime karşı, iki yüzlülük gibi geliyor. İçimde olanı biteni bilmeli mi? diye düşünüyorum. Yoksa bu “iki yüzlülüğe” devam mı etmeliyim, yani terapisitimin dediği gibi mi yapmalıyım?
ben orada öyle davranmasaydım o evden cenaze çıkardı çünkü adam sinir hastası üstelik kalp hastası. Hasır aştı ettim, eve dönmeyi bekledim.Pasif olan eş mi kadının kendisi mi? Kadının gıkı çıkmamış ki. Kabahatli gibi el öpüp eve dönüşlerini beklemiş kocasına da rahatsızlığını dile getirmemiş bile :)
Şu yorumu yapmaya gelmiştimHayriye hanıma mı gitti naptı terapstr diye gklgfklgf
Ben bu kadına covid korkum nedeniyle başlamıştım. EMDR yapıyor. Covid ile ilgili kaygılarım konusunda epey iyi geldi, olumlu sonuç aldım ama sonra devam ettik başka sorunlar nedeniyle... Size katılıyorum, eğitimi kısıtlı olabilir.Ama insan terapi alırken terapistin eğitimini incelemez mi?
Gül cahil bir kadın değil, dikkat etmiştir diye düşündüm ama bilemiyorum.
tüm aile normalleştirmiş adamın bu nevi davranışlarını. Ben zor tuttum kendimi, cevap verseydim o evden cenaze çıkardı çünkü adam sinir hastası.
Eşiniz sizi zorlarsa gerekn açıklamayı yapın ve gitmeyin , sizi zorlama hakkı yok..Merhaba sevgili dostlarım,
Detaya girmek istemiyorum, hem deşifre olmamak için hem de anlatması çok zor, hatırladıkça elim ayağım titriyor. Daha önce kayınpederimle ilgili bir konu açmıştım (bu forumdaki ilk konum). Orada bazılarınız kayınpederimle ilgili olarak biraz ağır yorumlarda bulunmuştu. Meğer haklı yorumlarmış. Bu seferki ona benzer bir şey değil.
Kayın ailem bizden kara yolu ile 13 saat uzakta bir ilde yaşıyor. Kp’min Obsesif Kompulsıf Kişilik Bozukluğu var. Hayatı çevresine dar ediyor, ancak gerek eşim, gerek annesi ve tüm ailesi KP’in bu davranışlarını normalize etmiş haldeler. Üstelik eşim babasına hayrandır ve ailesine de çok düşkündür. Daha önce de başka bir konumda anlatmıştım. Evler uzak olunca bir araya gelindiğinde en az bir ay, bazen 2,5 ay bile kalındığı oluyor (genelde biz gidiyoruz) Tüm düzenim altüst oluyor, tam kendime geleceğim tekrar gidiyoruz. Ayrıca KP nedeniyle evde (sanırım sadece benim algıladığım, çünkü herkes alışmış) sürekli bir gerginlik ve mobbing havası var. Ayrıca adam çok asabi.
Hastalandığı için gittik (özetle sanırım covid geçirdi, ama test yaptırmadığı için bilmiyor). 6 hafta kaldık. Biz de covid olduk, atlattık. Sonra bir gün (detaya girmek istemiyorum) benim söylediğim bir şeyi “yanlış anlaması” sonucunda beni iftiralar ve hakaretler eşliğinde evden kovdu. Kendimi zor tuttum. Neticede Kv ona yanlış anladığını anlattı, tüm haksızlığına rağmen elini öptüm o da “özür diledi” ama hala kendini haklı görüyor.
Ben yarım asırlık hayatımda böyle bir haksızlığa ve rezilliğe maruz kalmadım. Kesinlikle hak etmediğimi düşünüyorum. Affedebileceğim bir şey değil. Sürekli o gerginlik ve mobbing havasını da bir daha solumak istemiyorum. Yani ben bir daha asla kayınpederimin evine gitmek istemiyorum. Telefonda konuşurum, bayramını, babalar gününü vs kutlarım ama bir daha evine gitmem. O da gelemez zaten sadece biz gidersek görebiliyoruz ama ben bir daha onu görmek istemiyorum.
Sorunum şu: Şu anda (bu olaydan 2hafta sonra kendi evimize döndük) sanki hiçbir şey olmamış gibi ortalık. Eşimle de bu konuyu bir daha konuşmadık (evimize dönmeyi bekledim). Terapistime sordum. Terapistim de şok oldu bu duruma, ve “bir daha gitme ama eşine de bir şey söyleme, tadınız kaçmasın. Gidileceği zaman sen başka program yaparsın, eşin tek başına gider gelir” dedi. Eşim benim tüm hayatımı ve programlarımı vb bilir, yani böyle bir bahaneyi yemez, hem biz şimdiye kadar hep beraber gittik onların evine. Şimdi, sessiz kalmak ve eşime hiçbir şey belli etmemek iyi bir fikir mi? Bu bana, eşime karşı, iki yüzlülük gibi geliyor. İçimde olanı biteni bilmeli mi? diye düşünüyorum. Yoksa bu “iki yüzlülüğe” devam mı etmeliyim, yani terapisitimin dediği gibi mi yapmalıyım?
Vala ne olursa olsun. Siz bu adama 2.5 ay katlanmak zorunda mısınız? Siz hasır altı ederseniz eşiniz de sizi hasır altı eder. Çünkü sanırım sizin fikrinizi hiç sormuyor. O gidilecek diyor gidiliyor, kalınacak diyor kalınıyorben orada öyle davranmasaydım o evden cenaze çıkardı çünkü adam sinir hastası üstelik kalp hastası. Hasır aştı ettim, eve dönmeyi bekledim.
Terapistler için bunlar normal galiba. En son terapide benim doktor bana hakaret eden eş ailesinin evine gidip bir şeyleri düzeltmek için adım atmami söyledi. Özür dilemeyen kimsenin evine gitmem deyince de bu EGOdur dedi.Hakli oldugunuz ve hakarete ugradiginiz bir konuda susup sorun cikmasin diye cabalamanin ruhunuza nasil bir yarari olacağını terapistinize sorsaydiniz keske.
Size yapilan terbiyesizligi tabi ki kabul etmeyin etmenizi bekleyini isteyeni de kabul etmeyin.
Esiniz babasinin terbiyesizliklerine alistiysa bu onun sorunu. Babasina hayransa da bu onun sorunu. Sizin babaniz degil. Adamin yanlislarini ve saygisizliklarini gormezden gelip alttan almak zorunda degilsiniz.
Esinize rahatsizliginizi ve yasadiginiz uzuntuyu acik acik soyleyin. Artik gitmeyeceginizi bilsin. Kovuldugunuz evde ne isiniz var? Bir de ustune ozur dilemissiniz.
Sizi çok iyi anlıyorum. Eşim babasının davranışlarını çok normalleştirmiş. Bana bunu yapan eşime gençliğinde neler yapmıştır. Görümcem pskolojik tedavi gördü. "babamız bize çok baskı yaptı" hatta bir ara "babamın baskısından kurtulmak için evlendim" demişti eşim ona çok kızdı "ne yaptı ki babam?" dedi. Velhassıl bana da "o bizim babamız" diyo (olur öyle şeyler aile arasında) gibisinden. İyi de benim babam değil. Ben kimse kusura bakmasın oraya bir daha gitmem. Eşim gidiyorsa kendi gider.Benim kp de benzer sekilde bir adam. Narsist oldugunu dusunuyorum hatta. Ama artik is cigrindan cikti. Haftada bir evine gidiyoruz, yuzumuze bakmiyor, tek kelime etmiyor. Anlayamadigim sacma sacma tavirlar. Son 4-5 senedir esime ve bana psikolojik siddet uyguluyor resmen. Esimin dedigine gore hep boyle bir adammis. Sanirim artik benden de cekinmiyor ki bu yuzunu bana da gostermeye basladi. Esimin hatri icin sabrettim gittim. Ama gecen hafta esime artik adim atmayacagimi sinirimi daha fazla bozup hasta olmal istemedigimi soyledim. Cunku her gidisimiz ve davranislarini kabullenisimiz adama cesaret veriyor.
Bence esinize acik acik soyleyin. Babasini en iyi o tanir. Adil ve mantikli biriyse adamin davranislarini savunacagini sanmiyorum.
tüm aile normalleştirmiş adamın bu nevi davranışlarını. Ben zor tuttum kendimi, cevap verseydim o evden cenaze çıkardı çünkü adam sinir hastası.
Terapistler için bunlar normal galiba. En son terapide benim doktor bana hakaret eden eş ailesinin evine gidip bir şeyleri düzeltmek için adım atmami söyledi. Özür dilemeyen kimsenin evine gitmem deyince de bu EGOdur dedi.
-Egoyla alakası yok, bunlari hosgordukce aynı şeyleri yapıyorlar, evlerine gitsem daha beterini yapacaklar dedim.
-bu ego işte dedi.
-doktor bey ne egosu, bu insanlar yaptılar ettiler, kaç kişi huzursuz şu an onların yüzünden. Ama onlar hiçbir şey olmamış gibi benim malımin üzerinde yaşıyorlar, gitmiyorlar. İstemiyorum dediğim halde hala oradalar. Üstelik bu insanlar yatağımın yorganimin içine bal mumu koymuşlar, eve arapça kağıtlar getirdiler dedim.
-belki eşinle aranızı düzeltmek için yapmışlardir dedi.
Ben artık uzmanlara (!) guvenmiyorum
Sizi çok iyi anlıyorum. Eşim babasının davranışlarını çok normalleştirmiş. Bana bunu yapan eşime gençliğinde neler yapmıştır. Görümcem pskolojik tedavi gördü. "babamız bize çok baskı yaptı" hatta bir ara "babamın baskısından kurtulmak için evlendim" demişti eşim ona çok kızdı "ne yaptı ki babam?" dedi. Velhassıl bana da "o bizim babamız" diyo (olur öyle şeyler aile arasında) gibisinden. İyi de benim babam değil. Ben kimse kusura bakmasın oraya bir daha gitmem. Eşim gidiyorsa kendi gider.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?