Kayınvalidem Hastalığını Kullanarak Baskı Kuruyor Hiç Huzurumuz Kalmadı Böyle Nereye Kadar ?

Eminim bir senedir bu şekilde yaşamanız zordur ama ben belli bir yaştaki insanları hastanelerde tek başına koştururken görünce çok üzülüyorum. Ben çocuklarımı karnı ağrısa, başı ağrısa hemen hastaneye götürürüm. İster önemli birsey olsun ister olmasın. Ki olmasın zaten. Rabbım korusun. Yıllar geçip roller değiştiğinde bu işlerin evlada zor gelmesi, benim özel hayatım yok diye hayıflanması ne üzücü. Elbette 4 kardeşten yalnızca birinin bu işlere yetişmeye çalışması çok zor ama benim 10 kardeşim olsa ve onlar sırt çevirse ben anamı babamı atamam ki. Onlar bakmıyorsa bende bakmam diyemem. Herkes kendi vicdanıyla hareket eder. İnsanlar yaşlandıkça çocuklaşıyor. Basit seyleri abartıyorlar. Bu normal bir süreç aslında. Bence 73 yaşındaki bir insan için hastane işleri zorlayıcıdır. Tabiki yakınında kim varsa o ilgilensin diye beklerler. Benim eşim tek çocuk. Kayınvalidem 78 yaşında. Her işine yetişmeye çalışırız. Ben eşime isterse bizimle de yaşayabileceğini söyledim ama eşim istemedi. Tabi ki sağlık problemleri yaşaması durumunda yanımızda olmasını isterim. Rabbım anne babalarımızın duasını almayı nasip etsin. Burada sorun sizinde desteksiz kalmanız. Diğer kardeşlerinde anne babalarının yaşını düşünerek bir yol çizmesi lazım. Bu tabi benim hayata bakışım. Benim gibi düşünmeyenler de var.
Rabbım zor işlerinizi kolaylaştırsın. Eğer bu süreci değiştiremiyorsanız kendinizi strese sokmak yerine yaptığınız fedakarlığın manevi yönünden huzur bulmaya bakın
 
Gerçekten hastaysa neyse de , ama değilde psikolojik ise psikiyatriste gitmeli mutlaka. Benim kvalidenin psikolojik sorunları var. 5 günlüğüne tatile gittik, hergün hastayım diye aradı. Hastaneye git dedik istemedi, birini bulayım götürteyim dedi istemedi. İlaç getirtelim dedik istemedi. Biz geldik iyi oldu çağırıyor bu gün

Eşime psikiyatriste götür tekrar konuşun diyeceğim, bu aralar farklı.

Kvalidenin eşimden başka alternatifi yok eşim tek kaldı .

Mutlaka psikiyatriste de gitsin.
 
 
Ah bacım resmen kendimi gördüm. Kafamıza tüküreyim aynı şehire tasınmayı biz istedik gurbette ne kadar huzurluymusuz.. Eşim kendini biraz agırdan alsa kaynana nasıl aglıyor anlatamam. Artık yüzünü bile göresim yok aylardır ne oraya giderim ne tefonla ararım. Bu kadar sogumusken yüzüne gülmem mümkün degil çünkü. Tabii umurlarında degil zaten işleri esimle beni seven yok..
 
Yük her zaman bir cocugun ustune bıner. Bızde babamdı bu kısı. Sevgılımın aılesınde de sevgılım. Dığer kardeşlerı karsınıza alıp sert konuşmak lazım. Bıraz da tamamen elı ayağı cekmeden kendı baslarına bırakmak
 
Eşiniz bir daha çağırdıklarında "anne bir serumla iyileşeceğin şeylere çağırma artık" diyecek başka çaresi yok. Annesinin artık numaralara kanmadığınızı öğrenmesi lazım.
 
Çok haklısınız artı olarak hastanedeki görevliler basit bir tansiyona şekere mesai harcıyorlar. Hele bir de devlet hastanesiyse nefes alacak vakti kalmıyor doktorların hemşirelerin...
 
diğer çocuklarla konuşuldu bir çözüm yok ne yazı ki şu an bakıma muhtaç değil sadece bu hastane olayı var onu da başka şehirden gelip götüremeyecekleri için.
İyiki uzaktayız diye konuşuyorlardır kesin. Olan size oluyor. Kusura bakmayın ama çok bencil insanlar hem anne hem baba aynı yani düşüncesizler
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…