Ben kendi adıma kendisinden nefret seviyesinde hoşlanmıyorum.
Sınır nedir bilmeyen, ağızdan çıkanı kulağı duymayan, beraber yaşamak isteyen, kaynanalık yapmayı isteyen, ısrarcı ve maalesef cahil bir insan.
Evlenmeden önce kk da kayınvalidelere neden yüklenildiğini bir türlü tam anlamıyordum. Çünkü babaannem gibi bir kadın bekledim.
Fakat hayatın gerçekleri tokat gibi yüzüme çarptı.
Eşimin dengeyi bulamaması boşanma aşamasına getirdi.
Tabi başlı başına sorun o değil eşiminde annesine mani olamaması üzerine tüy dikti. Çünkü gerçekten dur, yapma etmeden anlamıyor.
Neyse. Sonuç olarak aşırı inişli çıkışlı seviyemiz benim çok uzun zaman görüşmemem, aynı zamanda eşiminde bensiz gidip hesap vermekten çekinmesi vs durumlar nedeniyle ciddi mesafe koymam konusunda işe yaradı ve stabil hale geldi. Tabi sürekli ipleri sıkı tutmak şartıyla.
4 yıllık evliliğinin neredeyse 1 yılında en fazla 3,5 kere görüştüm.
Bugün ise kendisini asla aramam. Geçmişte emrivakileri nedeniyle aradığında açmıyordum. Bu nedenle kendiside artık aramıyor.
Evime "baskın basanındır" diye gelen kadın artık önceki akşamdan eşimi arayıp "xxx yarın evde mi biz geleceğiz" diyor. Bu aşamaya gelmemiz 4 yıl sürdü.
Tabi bunun asıl mimarı kayınvalidem değil kayınpederimdir.
Kendisini çok severim, koyduğum bu mesafeyi asla hak etmiyor ama sorunun karısı olduğunun farkında onu dizginliyor.
Bu kadının hiçbir iyiliği yok mu?
Elbette var. Çocuklarını torunlarını çok sever. Köyde ne yaparsa onlar içinde yapar. Dışarıya melektir. Kötü kısmı gelinlik müessesine kalıyor.
He şimdi diyebilirsiniz ki o kadar uğraşıyor sevmiyorsun bir de onun getirdiğini mi yiyorsun. Hayır yemiyorum. Kendim süper temizim demem ama onun kadar hijyen yoksunu değilim.
Burada örnek verip midenizi bulandırmak istemem.
Neyse kısacası diken üzerinde ama ipleri tamamen koparmadan yaşıyoruz.
Şimdilerde sessiz bir anlaşmayla mesafeli takılıyorum. Fakat kadın su gibi sürekli bir çatlak bulsam da girsem gibi takılıyor. Huylu huyundan vazgeçmez.