- 23 Mayıs 2018
- 62
- 26
- 3
Merhabalar arkadaşlar. 6 haziranda sezaryen ile doğum yaptım. Fakat rahmim ile ilgili bir sıkıntı yaşanmasından dolayı ameliyatta çok kanamam olmuş ve uzun süren bir ameliyat olmuş. Bu yüzden hastanede daha uzun süre kaldım ve kan takviyesi yapıldı. Daha önceki konumda yazmıştım, annemin omurilik ve bel fıtığı tahatsızlıklarından dolayı ameliyat oldu, bu yüzden bana pek destek olamadı doğum sonrası. Ona ben bakacaktım ama hastanede uzun süre kalmamdan dolayı o da olmadı.
Şimdi gelelim sorunuma: bıkkınlık. Gebeliğimin son haftası kayınvalide ile ikinci kez tartıştık( evime geldiğinde ağırlamamdan memnun değilmiş, bir de son aylarda yani hamileyken eve onun eş dostunu çağırıp ağırlamamışım diye), bu tartışma bahanesi oldu ve içinde ne varsa kustu. İşten yprgun geliyordum hamile iken bir de gergün kvnin bize gelip gece uyuyana kadar oturması hoşuma gitmiyordu benim de suratım düşüyordu. Oğlunun eviymiş, canı isterse burda kalırmış, ben ağırlamak zorundaymışım. Ben de soğumaktan öte epey nefret ettim kendisinden. Kendi anneme teyzem bakıyor şuan memlekette, annem gittiğinden beri kv her gün bizde. Ben yemek yapıyorum o yiyor. Ben çay demliyorum o içiyor. Çocuğu emziriyorum kalktığımda bakıyorum evin düzenini değişmiş kafasına göre. Uyarıyorum, o orda olmaz burda daha güzel diyor. Benim evimi kendi evi gibi görüyor, misafir çağırıp misafir kabul ediyor. 4 gün çalışıyor kendisi, her gün iş çıkışı burda, tam yemek saatine gelip güzelce karnını doyurup bana ve kızıma övgüler atıyor. Ama bana samimi gelmiyor, torununu düşünse gebeliğimin son haftası sinir krizi geçirtmezdi bana hem de elalem için. Yapmacık geliyor yani, eşim varken farklı o yokken daha farklı.
Eşim annem gelince yüzün çok düşüyor diyor, her gün aynı insanı görmek, evimin hanımı sanması kendisini, ve sürekli akıl vermesi “şu şöyle olcak ben öyle istiyorum” diye evrivakiler yapması rahatsız ediyor diyorum. Yine de benden güler yüz bekleniyor.
Ama yapamıyorum, kadın samimi gelmiyor. Birde haftanın 4 günü akşam 6dan gece 10-11’e, diğer üç günse 7-8 saat ben de oturması ve misafir buyur edip kendi evi gibi davranması rahatsız ediyor. Bir de millete bumaramı verip görüntülü aratıyor bebeği görsünler diye. Kendi de arıyor müsait değilim diyorum yarım saat konuşuyor gene de.
Hamilelikte de aynı şekildeydi, her gün gelir karnını doyurur, saatlerce oturur düşünmezdi dünlenmeye mi ihriyaçları var vs diye. Bu yüzden gebeliğimde fazlaca tartıştım eşimle zaten. Şuan ne tartışasım ne konuşasım var. Kızımı alıp memlekete gitmek istiyorum bir süreliğine. Evimden nefret eder oldum, her gün gelcek acaba kaçta gelcek diye beklemekten nefret eder oldum. Memlekete gittim peki gelince ne olacak? Of, bilemiyorum.
Ne bu nefreti yenebiliyorum, ne başka birşey yapabiliyorum.
Bana bir çözüm sunun lütfen
Şimdi gelelim sorunuma: bıkkınlık. Gebeliğimin son haftası kayınvalide ile ikinci kez tartıştık( evime geldiğinde ağırlamamdan memnun değilmiş, bir de son aylarda yani hamileyken eve onun eş dostunu çağırıp ağırlamamışım diye), bu tartışma bahanesi oldu ve içinde ne varsa kustu. İşten yprgun geliyordum hamile iken bir de gergün kvnin bize gelip gece uyuyana kadar oturması hoşuma gitmiyordu benim de suratım düşüyordu. Oğlunun eviymiş, canı isterse burda kalırmış, ben ağırlamak zorundaymışım. Ben de soğumaktan öte epey nefret ettim kendisinden. Kendi anneme teyzem bakıyor şuan memlekette, annem gittiğinden beri kv her gün bizde. Ben yemek yapıyorum o yiyor. Ben çay demliyorum o içiyor. Çocuğu emziriyorum kalktığımda bakıyorum evin düzenini değişmiş kafasına göre. Uyarıyorum, o orda olmaz burda daha güzel diyor. Benim evimi kendi evi gibi görüyor, misafir çağırıp misafir kabul ediyor. 4 gün çalışıyor kendisi, her gün iş çıkışı burda, tam yemek saatine gelip güzelce karnını doyurup bana ve kızıma övgüler atıyor. Ama bana samimi gelmiyor, torununu düşünse gebeliğimin son haftası sinir krizi geçirtmezdi bana hem de elalem için. Yapmacık geliyor yani, eşim varken farklı o yokken daha farklı.
Eşim annem gelince yüzün çok düşüyor diyor, her gün aynı insanı görmek, evimin hanımı sanması kendisini, ve sürekli akıl vermesi “şu şöyle olcak ben öyle istiyorum” diye evrivakiler yapması rahatsız ediyor diyorum. Yine de benden güler yüz bekleniyor.
Ama yapamıyorum, kadın samimi gelmiyor. Birde haftanın 4 günü akşam 6dan gece 10-11’e, diğer üç günse 7-8 saat ben de oturması ve misafir buyur edip kendi evi gibi davranması rahatsız ediyor. Bir de millete bumaramı verip görüntülü aratıyor bebeği görsünler diye. Kendi de arıyor müsait değilim diyorum yarım saat konuşuyor gene de.
Hamilelikte de aynı şekildeydi, her gün gelir karnını doyurur, saatlerce oturur düşünmezdi dünlenmeye mi ihriyaçları var vs diye. Bu yüzden gebeliğimde fazlaca tartıştım eşimle zaten. Şuan ne tartışasım ne konuşasım var. Kızımı alıp memlekete gitmek istiyorum bir süreliğine. Evimden nefret eder oldum, her gün gelcek acaba kaçta gelcek diye beklemekten nefret eder oldum. Memlekete gittim peki gelince ne olacak? Of, bilemiyorum.
Ne bu nefreti yenebiliyorum, ne başka birşey yapabiliyorum.
Bana bir çözüm sunun lütfen