- 24 Mayıs 2017
- 7.408
- 14.339
- 33
Cook yerinde bi karar vermissiniz. Asla geri adim atmayin. Nisanliyken 1 yapan evlenince 5 yapiyo emin olun. Ask sevgi araya mesafe girince gecicek. Gecen zamana da uzulmeyin kurtardiginiz yillari dusunup sevinin
Cook yerinde bi karar vermissiniz. Asla geri adim atmayin. Nisanliyken 1 yapan evlenince 5 yapiyo emin olun. Ask sevgi araya mesafe girince gecicek. Gecen zamana da uzulmeyin kurtardiginiz yillari dusunup sevininÖncelikle uzun bir yazı yazacağım belirtmek isterim.
4 yıldır birlikte olduğum uzun mesafeli ilişkim vardı ve son 1 yıldır nişanlıydım. Bu yıl bir yandan üniversiteden mezun olmak için çabalarken bir yandan da düğün hazırlığı sürecindeydim. Ağustosta düğünümüz vardı. Aramızdaki mesafe 3-4 saat kadardı ve elimden geldiğince sık sık nişanlım ve ailesiyle vakit geçirmeye çabaladım. Nişanlımın babası uzun yıllardır yurtdışında çalıştığı için anne ve kardeşleri ile yaşamaktalar. Görümcemle aynı yaştayız kendisi de 23 yaşında. Fakat sebebini anlamadığım bir şekilde bana ara sıra yersiz laf sokmaları vardı. Saçımı tarıyorum “Saç taramanın sırası mı” diye çıkışıp birden yanımdan gidiyor donup kalıyorum, cevap veremiyorum. Nişanlıma durumdan söz ettiğimde sadece sana karşı öyle değil, bizede birdenbire çıkışır cevabını verirdi. Anlamadığım gerçek ben o aileden biri “henüz” değildim. Bana böyle nedensiz yere laf sokması beni huzursuz ediyordu. Fırsat yakalayıp konuştuğumuzda başka bir şeye moralinin bozulduğunu ve anlık öyle cevaplar verdiğini söylerdi, samimiyetine güvenerek tamam der geçerdim. Bu 1 değil 2 değil konuşuyoruz tamam diyorum tekrar başka bir laf çarpması. Nişanlıma kız kardeşiyle konuşması gerektiğini söyleyip daha sonra ispiyoncu olduğumu düşünür gerekçesiyle “ ya da boşver” diyordum.
Mobilya seçiyorum, kız kardeşi “of hadi 2 saat, pahalı olan bir şey seçip bizi zora sokma” gibi şeyler söylüyor. Asla ama asla anlamlandıramıyorum. Bu kız yüzünden kendimi iki yüzlü hissetmeye başladım. Bir bakıyorum bir gün iyi davranıyor, bir bakıyorum ertesi gün beni huzursuz edecek bir cümle kuruyor. Ben nasıl davranacağımı anlayamaz oldum bu nedenle samimiyetim elbette sarsıldı.
Kayınvalidemle hiçbir sorunum yokken onunlada şöyle bir gerginlik yaşadık. Nişanlımla akşam dışarı bir şeyler içmeye çıkacakken 7 yaşındaki erkek kardeşi peşimize gelmek için ağlıyordu ve bana “Annem dışarı çıkmanıza izin vermiyor” diye bir cümle kurdu. Ben kayınvalidemin böyle bir şey demeyeceğini bildiğim için çok önemsemedim karşılık olarak “Annenden izin almadık ki” diye bir yanıt verdim. O esnada nişanlımda yüzüme baktı bende gülümsedim, şaka yaptığımı anlar diyerekten. Biz nişanlımla dışarıda birkaç saat vakit geçirip eve geldikten sonra evde büyük bir sessizlik vardı. Kayınvalidem bedenini nişanlıma dönerek. “Oğlum, nişanlın annenden izin almadık ki diye bir laf etmiş çok kırgınım” diyip ağlıyor. Ben o lafın buralara geleceğini düşünmemiştim bu nedenle kendisine o cümleyi kötü bir niyetle söylemediğimi belirttim. Buna rağmen “Senden bunu beklemezdim, çok kırgınım” diye ağlamaya devam edince bende dayanamayıp ağlayarak diğer odaya geçtim. Çünkü kendimi ifade etsemde sadece kırıldım diyip duruyor, samimiyetime inanmadığını düşündüm. Hatta kayınvalidem “Hırsımı çocuktan aldım gittiğinizden beri” diye söylemlerde bulundu.
Bu olayın ardından böyle ufak büyütülmeyecek birtakım sorunlarda yaşandı ve görümcem olacak kız üstüme saldırmaya kalkıştı. Kayınvalidem yakamdan tutup itti. O esnada hiçbirine tek bir geri cevap bile vermedim. Kayınvalidem bu olayı aileme anlatırsam iki aileninde düşman olacaklarını söyledi. Bir süre kimseye anlatamadım. Biraz vakit geçtikten sonra paylaştığım ilk insan annem oldu. Annem içine huzursuzluk düştüğünü henüz nişanlılık sürecinde bile böyle davranmalarının evliliğim için çok daha kötü olduğunu söyledi. Ben ise tabiki seviyorum diye devam ettim. Annem dayanamayıp kayınvalideme olayları sormak için aradığında kadın o olaylar hiç yaşanmamış gibi “Kızınız şöyle, kızınız böyle, telefonla oynuyor, suratı gülmüyor” gibi üstüne beni kötüledi. Annemde kendi kızımı bana kötülüyor nasıl iş diye şaşırdı kaldı haliyle. Yinede benim için yapıcı olmaya çalıştı. Tüm bu olaylar arasında nişanlıma ailemle konuşması için ricada bulundum. Ailemin yanlış düşüncelere sapması ilişkimizi sarsacak bir neden olacaktı fakat kendisi hiçbir iletişime girmedi. Olayların ardından 1 ay geçti ve konuyu babam duydu. Binevi fiziksel şiddetin yaşanması babamı huzursuz etse dahi bana alacağım karar ne olursa olsun arkamda durduğunu söyledi. Ben düğünüme 1 ay kala bu kadar huzursuzluğa dayanamadım ve ayrılma kararı aldım. Sizce yanlış bir karar mı aldım? Kendileri beni her şeyi uzatıp, büyütmemle suçluyor. Kin tutuyormuşum. Neden babama konuyu detaylı anlatıyormuşum vs. Fikirlerinize ihtiyacım var.
Hiç üzülme bence çok iyi olmuş zararın neresinden dönersen kar şiddet varsa yol yakınken döneceksin. Nişanlın bu olaylarda bu kadar sessiz kaldıysa ilerde daha çok ezilirdin canım kimse yerini bilmemiş daha aileye girmeden bunlar olmuş. Allah sizi korumuş. Ailemde arkanda hiç üzülme bile.Öncelikle uzun bir yazı yazacağım belirtmek isterim.
4 yıldır birlikte olduğum uzun mesafeli ilişkim vardı ve son 1 yıldır nişanlıydım. Bu yıl bir yandan üniversiteden mezun olmak için çabalarken bir yandan da düğün hazırlığı sürecindeydim. Ağustosta düğünümüz vardı. Aramızdaki mesafe 3-4 saat kadardı ve elimden geldiğince sık sık nişanlım ve ailesiyle vakit geçirmeye çabaladım. Nişanlımın babası uzun yıllardır yurtdışında çalıştığı için anne ve kardeşleri ile yaşamaktalar. Görümcemle aynı yaştayız kendisi de 23 yaşında. Fakat sebebini anlamadığım bir şekilde bana ara sıra yersiz laf sokmaları vardı. Saçımı tarıyorum “Saç taramanın sırası mı” diye çıkışıp birden yanımdan gidiyor donup kalıyorum, cevap veremiyorum. Nişanlıma durumdan söz ettiğimde sadece sana karşı öyle değil, bizede birdenbire çıkışır cevabını verirdi. Anlamadığım gerçek ben o aileden biri “henüz” değildim. Bana böyle nedensiz yere laf sokması beni huzursuz ediyordu. Fırsat yakalayıp konuştuğumuzda başka bir şeye moralinin bozulduğunu ve anlık öyle cevaplar verdiğini söylerdi, samimiyetine güvenerek tamam der geçerdim. Bu 1 değil 2 değil konuşuyoruz tamam diyorum tekrar başka bir laf çarpması. Nişanlıma kız kardeşiyle konuşması gerektiğini söyleyip daha sonra ispiyoncu olduğumu düşünür gerekçesiyle “ ya da boşver” diyordum.
Mobilya seçiyorum, kız kardeşi “of hadi 2 saat, pahalı olan bir şey seçip bizi zora sokma” gibi şeyler söylüyor. Asla ama asla anlamlandıramıyorum. Bu kız yüzünden kendimi iki yüzlü hissetmeye başladım. Bir bakıyorum bir gün iyi davranıyor, bir bakıyorum ertesi gün beni huzursuz edecek bir cümle kuruyor. Ben nasıl davranacağımı anlayamaz oldum bu nedenle samimiyetim elbette sarsıldı.
Kayınvalidemle hiçbir sorunum yokken onunlada şöyle bir gerginlik yaşadık. Nişanlımla akşam dışarı bir şeyler içmeye çıkacakken 7 yaşındaki erkek kardeşi peşimize gelmek için ağlıyordu ve bana “Annem dışarı çıkmanıza izin vermiyor” diye bir cümle kurdu. Ben kayınvalidemin böyle bir şey demeyeceğini bildiğim için çok önemsemedim karşılık olarak “Annenden izin almadık ki” diye bir yanıt verdim. O esnada nişanlımda yüzüme baktı bende gülümsedim, şaka yaptığımı anlar diyerekten. Biz nişanlımla dışarıda birkaç saat vakit geçirip eve geldikten sonra evde büyük bir sessizlik vardı. Kayınvalidem bedenini nişanlıma dönerek. “Oğlum, nişanlın annenden izin almadık ki diye bir laf etmiş çok kırgınım” diyip ağlıyor. Ben o lafın buralara geleceğini düşünmemiştim bu nedenle kendisine o cümleyi kötü bir niyetle söylemediğimi belirttim. Buna rağmen “Senden bunu beklemezdim, çok kırgınım” diye ağlamaya devam edince bende dayanamayıp ağlayarak diğer odaya geçtim. Çünkü kendimi ifade etsemde sadece kırıldım diyip duruyor, samimiyetime inanmadığını düşündüm. Hatta kayınvalidem “Hırsımı çocuktan aldım gittiğinizden beri” diye söylemlerde bulundu.
Bu olayın ardından böyle ufak büyütülmeyecek birtakım sorunlarda yaşandı ve görümcem olacak kız üstüme saldırmaya kalkıştı. Kayınvalidem yakamdan tutup itti. O esnada hiçbirine tek bir geri cevap bile vermedim. Kayınvalidem bu olayı aileme anlatırsam iki aileninde düşman olacaklarını söyledi. Bir süre kimseye anlatamadım. Biraz vakit geçtikten sonra paylaştığım ilk insan annem oldu. Annem içine huzursuzluk düştüğünü henüz nişanlılık sürecinde bile böyle davranmalarının evliliğim için çok daha kötü olduğunu söyledi. Ben ise tabiki seviyorum diye devam ettim. Annem dayanamayıp kayınvalideme olayları sormak için aradığında kadın o olaylar hiç yaşanmamış gibi “Kızınız şöyle, kızınız böyle, telefonla oynuyor, suratı gülmüyor” gibi üstüne beni kötüledi. Annemde kendi kızımı bana kötülüyor nasıl iş diye şaşırdı kaldı haliyle. Yinede benim için yapıcı olmaya çalıştı. Tüm bu olaylar arasında nişanlıma ailemle konuşması için ricada bulundum. Ailemin yanlış düşüncelere sapması ilişkimizi sarsacak bir neden olacaktı fakat kendisi hiçbir iletişime girmedi. Olayların ardından 1 ay geçti ve konuyu babam duydu. Binevi fiziksel şiddetin yaşanması babamı huzursuz etse dahi bana alacağım karar ne olursa olsun arkamda durduğunu söyledi. Ben düğünüme 1 ay kala bu kadar huzursuzluğa dayanamadım ve ayrılma kararı aldım. Sizce yanlış bir karar mı aldım? Kendileri beni her şeyi uzatıp, büyütmemle suçluyor. Kin tutuyormuşum. Neden babama konuyu detaylı anlatıyormuşum vs. Fikirlerinize ihtiyacım var.
Çok iyi yaptınız, bunlar demek ki size istediklerini yapacaklar sonra da aman ailen duymasın, kimseye anlatma moduma girecekler.Öncelikle uzun bir yazı yazacağım belirtmek isterim.
4 yıldır birlikte olduğum uzun mesafeli ilişkim vardı ve son 1 yıldır nişanlıydım. Bu yıl bir yandan üniversiteden mezun olmak için çabalarken bir yandan da düğün hazırlığı sürecindeydim. Ağustosta düğünümüz vardı. Aramızdaki mesafe 3-4 saat kadardı ve elimden geldiğince sık sık nişanlım ve ailesiyle vakit geçirmeye çabaladım. Nişanlımın babası uzun yıllardır yurtdışında çalıştığı için anne ve kardeşleri ile yaşamaktalar. Görümcemle aynı yaştayız kendisi de 23 yaşında. Fakat sebebini anlamadığım bir şekilde bana ara sıra yersiz laf sokmaları vardı. Saçımı tarıyorum “Saç taramanın sırası mı” diye çıkışıp birden yanımdan gidiyor donup kalıyorum, cevap veremiyorum. Nişanlıma durumdan söz ettiğimde sadece sana karşı öyle değil, bizede birdenbire çıkışır cevabını verirdi. Anlamadığım gerçek ben o aileden biri “henüz” değildim. Bana böyle nedensiz yere laf sokması beni huzursuz ediyordu. Fırsat yakalayıp konuştuğumuzda başka bir şeye moralinin bozulduğunu ve anlık öyle cevaplar verdiğini söylerdi, samimiyetine güvenerek tamam der geçerdim. Bu 1 değil 2 değil konuşuyoruz tamam diyorum tekrar başka bir laf çarpması. Nişanlıma kız kardeşiyle konuşması gerektiğini söyleyip daha sonra ispiyoncu olduğumu düşünür gerekçesiyle “ ya da boşver” diyordum.
Mobilya seçiyorum, kız kardeşi “of hadi 2 saat, pahalı olan bir şey seçip bizi zora sokma” gibi şeyler söylüyor. Asla ama asla anlamlandıramıyorum. Bu kız yüzünden kendimi iki yüzlü hissetmeye başladım. Bir bakıyorum bir gün iyi davranıyor, bir bakıyorum ertesi gün beni huzursuz edecek bir cümle kuruyor. Ben nasıl davranacağımı anlayamaz oldum bu nedenle samimiyetim elbette sarsıldı.
Kayınvalidemle hiçbir sorunum yokken onunlada şöyle bir gerginlik yaşadık. Nişanlımla akşam dışarı bir şeyler içmeye çıkacakken 7 yaşındaki erkek kardeşi peşimize gelmek için ağlıyordu ve bana “Annem dışarı çıkmanıza izin vermiyor” diye bir cümle kurdu. Ben kayınvalidemin böyle bir şey demeyeceğini bildiğim için çok önemsemedim karşılık olarak “Annenden izin almadık ki” diye bir yanıt verdim. O esnada nişanlımda yüzüme baktı bende gülümsedim, şaka yaptığımı anlar diyerekten. Biz nişanlımla dışarıda birkaç saat vakit geçirip eve geldikten sonra evde büyük bir sessizlik vardı. Kayınvalidem bedenini nişanlıma dönerek. “Oğlum, nişanlın annenden izin almadık ki diye bir laf etmiş çok kırgınım” diyip ağlıyor. Ben o lafın buralara geleceğini düşünmemiştim bu nedenle kendisine o cümleyi kötü bir niyetle söylemediğimi belirttim. Buna rağmen “Senden bunu beklemezdim, çok kırgınım” diye ağlamaya devam edince bende dayanamayıp ağlayarak diğer odaya geçtim. Çünkü kendimi ifade etsemde sadece kırıldım diyip duruyor, samimiyetime inanmadığını düşündüm. Hatta kayınvalidem “Hırsımı çocuktan aldım gittiğinizden beri” diye söylemlerde bulundu.
Bu olayın ardından böyle ufak büyütülmeyecek birtakım sorunlarda yaşandı ve görümcem olacak kız üstüme saldırmaya kalkıştı. Kayınvalidem yakamdan tutup itti. O esnada hiçbirine tek bir geri cevap bile vermedim. Kayınvalidem bu olayı aileme anlatırsam iki aileninde düşman olacaklarını söyledi. Bir süre kimseye anlatamadım. Biraz vakit geçtikten sonra paylaştığım ilk insan annem oldu. Annem içine huzursuzluk düştüğünü henüz nişanlılık sürecinde bile böyle davranmalarının evliliğim için çok daha kötü olduğunu söyledi. Ben ise tabiki seviyorum diye devam ettim. Annem dayanamayıp kayınvalideme olayları sormak için aradığında kadın o olaylar hiç yaşanmamış gibi “Kızınız şöyle, kızınız böyle, telefonla oynuyor, suratı gülmüyor” gibi üstüne beni kötüledi. Annemde kendi kızımı bana kötülüyor nasıl iş diye şaşırdı kaldı haliyle. Yinede benim için yapıcı olmaya çalıştı. Tüm bu olaylar arasında nişanlıma ailemle konuşması için ricada bulundum. Ailemin yanlış düşüncelere sapması ilişkimizi sarsacak bir neden olacaktı fakat kendisi hiçbir iletişime girmedi. Olayların ardından 1 ay geçti ve konuyu babam duydu. Binevi fiziksel şiddetin yaşanması babamı huzursuz etse dahi bana alacağım karar ne olursa olsun arkamda durduğunu söyledi. Ben düğünüme 1 ay kala bu kadar huzursuzluğa dayanamadım ve ayrılma kararı aldım. Sizce yanlış bir karar mı aldım? Kendileri beni her şeyi uzatıp, büyütmemle suçluyor. Kin tutuyormuşum. Neden babama konuyu detaylı anlatıyormuşum vs. Fikirlerinize ihtiyacım var.
"Kayınvalidem bu olayı aileme anlatırsam iki aileninde düşman olacaklarını söyledi" bu cümleden yaptıklarının nasıl kötü bir şey olduğunu bildiklerini ve bunu gizlemeni istemeleri gelecektede aynı olayları yaşayacağını düşündürttü bana. Olaylar olurken nişanlının bir şey yapmaması zaten doğru bir karar verdiğinin kanıtı. Nişanlılık döneminde gelinler el üstünde tutulur alttan alınır stresli bir dönemdir bu aile seni önemsemeyip bu kadar hırpaladıysa zaten fazla değerin yokmuş bence doğru karar vermişsin.Öncelikle uzun bir yazı yazacağım belirtmek isterim.
4 yıldır birlikte olduğum uzun mesafeli ilişkim vardı ve son 1 yıldır nişanlıydım. Bu yıl bir yandan üniversiteden mezun olmak için çabalarken bir yandan da düğün hazırlığı sürecindeydim. Ağustosta düğünümüz vardı. Aramızdaki mesafe 3-4 saat kadardı ve elimden geldiğince sık sık nişanlım ve ailesiyle vakit geçirmeye çabaladım. Nişanlımın babası uzun yıllardır yurtdışında çalıştığı için anne ve kardeşleri ile yaşamaktalar. Görümcemle aynı yaştayız kendisi de 23 yaşında. Fakat sebebini anlamadığım bir şekilde bana ara sıra yersiz laf sokmaları vardı. Saçımı tarıyorum “Saç taramanın sırası mı” diye çıkışıp birden yanımdan gidiyor donup kalıyorum, cevap veremiyorum. Nişanlıma durumdan söz ettiğimde sadece sana karşı öyle değil, bizede birdenbire çıkışır cevabını verirdi. Anlamadığım gerçek ben o aileden biri “henüz” değildim. Bana böyle nedensiz yere laf sokması beni huzursuz ediyordu. Fırsat yakalayıp konuştuğumuzda başka bir şeye moralinin bozulduğunu ve anlık öyle cevaplar verdiğini söylerdi, samimiyetine güvenerek tamam der geçerdim. Bu 1 değil 2 değil konuşuyoruz tamam diyorum tekrar başka bir laf çarpması. Nişanlıma kız kardeşiyle konuşması gerektiğini söyleyip daha sonra ispiyoncu olduğumu düşünür gerekçesiyle “ ya da boşver” diyordum.
Mobilya seçiyorum, kız kardeşi “of hadi 2 saat, pahalı olan bir şey seçip bizi zora sokma” gibi şeyler söylüyor. Asla ama asla anlamlandıramıyorum. Bu kız yüzünden kendimi iki yüzlü hissetmeye başladım. Bir bakıyorum bir gün iyi davranıyor, bir bakıyorum ertesi gün beni huzursuz edecek bir cümle kuruyor. Ben nasıl davranacağımı anlayamaz oldum bu nedenle samimiyetim elbette sarsıldı.
Kayınvalidemle hiçbir sorunum yokken onunlada şöyle bir gerginlik yaşadık. Nişanlımla akşam dışarı bir şeyler içmeye çıkacakken 7 yaşındaki erkek kardeşi peşimize gelmek için ağlıyordu ve bana “Annem dışarı çıkmanıza izin vermiyor” diye bir cümle kurdu. Ben kayınvalidemin böyle bir şey demeyeceğini bildiğim için çok önemsemedim karşılık olarak “Annenden izin almadık ki” diye bir yanıt verdim. O esnada nişanlımda yüzüme baktı bende gülümsedim, şaka yaptığımı anlar diyerekten. Biz nişanlımla dışarıda birkaç saat vakit geçirip eve geldikten sonra evde büyük bir sessizlik vardı. Kayınvalidem bedenini nişanlıma dönerek. “Oğlum, nişanlın annenden izin almadık ki diye bir laf etmiş çok kırgınım” diyip ağlıyor. Ben o lafın buralara geleceğini düşünmemiştim bu nedenle kendisine o cümleyi kötü bir niyetle söylemediğimi belirttim. Buna rağmen “Senden bunu beklemezdim, çok kırgınım” diye ağlamaya devam edince bende dayanamayıp ağlayarak diğer odaya geçtim. Çünkü kendimi ifade etsemde sadece kırıldım diyip duruyor, samimiyetime inanmadığını düşündüm. Hatta kayınvalidem “Hırsımı çocuktan aldım gittiğinizden beri” diye söylemlerde bulundu.
Bu olayın ardından böyle ufak büyütülmeyecek birtakım sorunlarda yaşandı ve görümcem olacak kız üstüme saldırmaya kalkıştı. Kayınvalidem yakamdan tutup itti. O esnada hiçbirine tek bir geri cevap bile vermedim. Kayınvalidem bu olayı aileme anlatırsam iki aileninde düşman olacaklarını söyledi. Bir süre kimseye anlatamadım. Biraz vakit geçtikten sonra paylaştığım ilk insan annem oldu. Annem içine huzursuzluk düştüğünü henüz nişanlılık sürecinde bile böyle davranmalarının evliliğim için çok daha kötü olduğunu söyledi. Ben ise tabiki seviyorum diye devam ettim. Annem dayanamayıp kayınvalideme olayları sormak için aradığında kadın o olaylar hiç yaşanmamış gibi “Kızınız şöyle, kızınız böyle, telefonla oynuyor, suratı gülmüyor” gibi üstüne beni kötüledi. Annemde kendi kızımı bana kötülüyor nasıl iş diye şaşırdı kaldı haliyle. Yinede benim için yapıcı olmaya çalıştı. Tüm bu olaylar arasında nişanlıma ailemle konuşması için ricada bulundum. Ailemin yanlış düşüncelere sapması ilişkimizi sarsacak bir neden olacaktı fakat kendisi hiçbir iletişime girmedi. Olayların ardından 1 ay geçti ve konuyu babam duydu. Binevi fiziksel şiddetin yaşanması babamı huzursuz etse dahi bana alacağım karar ne olursa olsun arkamda durduğunu söyledi. Ben düğünüme 1 ay kala bu kadar huzursuzluğa dayanamadım ve ayrılma kararı aldım. Sizce yanlış bir karar mı aldım? Kendileri beni her şeyi uzatıp, büyütmemle suçluyor. Kin tutuyormuşum. Neden babama konuyu detaylı anlatıyormuşum vs. Fikirlerinize ihtiyacım var.
Nısanlın tam dugunde bırakılacak koca.Boyle ılk dans derlerken bırakcan gıtcen kalcak oyle kakalak gıbı!Öncelikle uzun bir yazı yazacağım belirtmek isterim.
4 yıldır birlikte olduğum uzun mesafeli ilişkim vardı ve son 1 yıldır nişanlıydım. Bu yıl bir yandan üniversiteden mezun olmak için çabalarken bir yandan da düğün hazırlığı sürecindeydim. Ağustosta düğünümüz vardı. Aramızdaki mesafe 3-4 saat kadardı ve elimden geldiğince sık sık nişanlım ve ailesiyle vakit geçirmeye çabaladım. Nişanlımın babası uzun yıllardır yurtdışında çalıştığı için anne ve kardeşleri ile yaşamaktalar. Görümcemle aynı yaştayız kendisi de 23 yaşında. Fakat sebebini anlamadığım bir şekilde bana ara sıra yersiz laf sokmaları vardı. Saçımı tarıyorum “Saç taramanın sırası mı” diye çıkışıp birden yanımdan gidiyor donup kalıyorum, cevap veremiyorum. Nişanlıma durumdan söz ettiğimde sadece sana karşı öyle değil, bizede birdenbire çıkışır cevabını verirdi. Anlamadığım gerçek ben o aileden biri “henüz” değildim. Bana böyle nedensiz yere laf sokması beni huzursuz ediyordu. Fırsat yakalayıp konuştuğumuzda başka bir şeye moralinin bozulduğunu ve anlık öyle cevaplar verdiğini söylerdi, samimiyetine güvenerek tamam der geçerdim. Bu 1 değil 2 değil konuşuyoruz tamam diyorum tekrar başka bir laf çarpması. Nişanlıma kız kardeşiyle konuşması gerektiğini söyleyip daha sonra ispiyoncu olduğumu düşünür gerekçesiyle “ ya da boşver” diyordum.
Mobilya seçiyorum, kız kardeşi “of hadi 2 saat, pahalı olan bir şey seçip bizi zora sokma” gibi şeyler söylüyor. Asla ama asla anlamlandıramıyorum. Bu kız yüzünden kendimi iki yüzlü hissetmeye başladım. Bir bakıyorum bir gün iyi davranıyor, bir bakıyorum ertesi gün beni huzursuz edecek bir cümle kuruyor. Ben nasıl davranacağımı anlayamaz oldum bu nedenle samimiyetim elbette sarsıldı.
Kayınvalidemle hiçbir sorunum yokken onunlada şöyle bir gerginlik yaşadık. Nişanlımla akşam dışarı bir şeyler içmeye çıkacakken 7 yaşındaki erkek kardeşi peşimize gelmek için ağlıyordu ve bana “Annem dışarı çıkmanıza izin vermiyor” diye bir cümle kurdu. Ben kayınvalidemin böyle bir şey demeyeceğini bildiğim için çok önemsemedim karşılık olarak “Annenden izin almadık ki” diye bir yanıt verdim. O esnada nişanlımda yüzüme baktı bende gülümsedim, şaka yaptığımı anlar diyerekten. Biz nişanlımla dışarıda birkaç saat vakit geçirip eve geldikten sonra evde büyük bir sessizlik vardı. Kayınvalidem bedenini nişanlıma dönerek. “Oğlum, nişanlın annenden izin almadık ki diye bir laf etmiş çok kırgınım” diyip ağlıyor. Ben o lafın buralara geleceğini düşünmemiştim bu nedenle kendisine o cümleyi kötü bir niyetle söylemediğimi belirttim. Buna rağmen “Senden bunu beklemezdim, çok kırgınım” diye ağlamaya devam edince bende dayanamayıp ağlayarak diğer odaya geçtim. Çünkü kendimi ifade etsemde sadece kırıldım diyip duruyor, samimiyetime inanmadığını düşündüm. Hatta kayınvalidem “Hırsımı çocuktan aldım gittiğinizden beri” diye söylemlerde bulundu.
Bu olayın ardından böyle ufak büyütülmeyecek birtakım sorunlarda yaşandı ve görümcem olacak kız üstüme saldırmaya kalkıştı. Kayınvalidem yakamdan tutup itti. O esnada hiçbirine tek bir geri cevap bile vermedim. Kayınvalidem bu olayı aileme anlatırsam iki aileninde düşman olacaklarını söyledi. Bir süre kimseye anlatamadım. Biraz vakit geçtikten sonra paylaştığım ilk insan annem oldu. Annem içine huzursuzluk düştüğünü henüz nişanlılık sürecinde bile böyle davranmalarının evliliğim için çok daha kötü olduğunu söyledi. Ben ise tabiki seviyorum diye devam ettim. Annem dayanamayıp kayınvalideme olayları sormak için aradığında kadın o olaylar hiç yaşanmamış gibi “Kızınız şöyle, kızınız böyle, telefonla oynuyor, suratı gülmüyor” gibi üstüne beni kötüledi. Annemde kendi kızımı bana kötülüyor nasıl iş diye şaşırdı kaldı haliyle. Yinede benim için yapıcı olmaya çalıştı. Tüm bu olaylar arasında nişanlıma ailemle konuşması için ricada bulundum. Ailemin yanlış düşüncelere sapması ilişkimizi sarsacak bir neden olacaktı fakat kendisi hiçbir iletişime girmedi. Olayların ardından 1 ay geçti ve konuyu babam duydu. Binevi fiziksel şiddetin yaşanması babamı huzursuz etse dahi bana alacağım karar ne olursa olsun arkamda durduğunu söyledi. Ben düğünüme 1 ay kala bu kadar huzursuzluğa dayanamadım ve ayrılma kararı aldım. Sizce yanlış bir karar mı aldım? Kendileri beni her şeyi uzatıp, büyütmemle suçluyor. Kin tutuyormuşum. Neden babama konuyu detaylı anlatıyormuşum vs. Fikirlerinize ihtiyacım var.
Inanıyorum ne psikolojik tedavi si siz bence kurtuldum değil sadaka verinNişanlım başta sessizliğini korudu fakat kız kardeşinin üstüme geldiği sırada yakasından tutup kardeşini savurdu. Bu nedenle kız kardeşi sinir krizi geçirdi. Elinde ne varsa fırlatmaya başladı. O kızı öldürücem, geberticem diye sürekli bana bağırıyordu. Sinir krizi geçirdiği sırada elleri kasıldı, bacakları kasıldı. Yardımcı olmaya çalışıyordum su falan döküp, ellerini kolonyaladım fakat kayınvalidem her şey senin yüzünden oldu diyerek tişörtümün arkasından tutup beni itince nişanlım beni başka odaya aldı.