Herkese merhabalar. İşin açığı biraz içimi dökmek istedim, uzun olacak.
Ben 23 yaşındayım. İnterfilite hastalığımdan dolayı çocuğumun olmayacağı söylenmişti uzun seneler önceki bir kontrolde. O yüzden hiç evlenmeyi düşünmedim. Hiç sevgilim de olmadı, fazla kırılgan olduğum için.
Bir de amcamın oğlu vardı. Babamlar iki kardeş, aile şirketi var ikisin orta ölçekli. Amcamın da tek çocuğu var, 18,5 yaşında. O da yaşadığı testis kanserinden dolayı çocuk sahibi olamayacağı söylenmişti. O da evlenmeyi düşünmüyorum diyordu, sevgilisi olmamıştı. Normal kız arkadaşı bile yoktu çekinden birisi zaten.
Neyse, liseden sonra okumak istemedi. Zaten maddi problem yok, şirkete düşündüler babamla amcam. Ve amcam, ikimizin evlenmesi için bana söylemişti. O da bana fikrimi sordu, ben aradaki yaş farkından önce soğuk baktım. O ise, olursa sadece Nisa olsun demişti.
Annem de babamda çok sever, onlar da isteyince ben de kabul ettim. Evlendik 5 ay kadar önce. Düğün yapmadık. Resmi nikahımızı kıydık üç beş tanıdıkla beraber.
Beni eleştirenler oldu işte daha çocuk, arada kaç yaş var vs. diye.
Beni en çok bu karara iten şey, o içindeki kocaman merhameti. Bir gram kötülük görmedim kimseye. Tek kötü söz konuşmaz mı kimse hakkında. İnsan hayvan herkese yardım etmeye çalışır. Ha dışı da güzel mi, güzel dürüst olmak gerekirse. Ama karakteri, yaşından kat kat olgunluğu. Yanındakine sahip çıkması vs. işte. Zaten ortaokul sonuncu sınıfta annesi de vefaat etmişti. Amcam biraz da o yüzden acele etti işte, çok içine kapandı o günden sonra.
Maddi konudan sıkıntı yok. İşi zaten aile şirketimizde.
Anlaşma konusunda sıkıntı yok, zaten ikimiz de kimseyi kıran insanlar değiliz.
Cinsel konuda sıkıntımız yok, ayıptır söylemesi haftada 3 - 4 kez filan birlikteliğimiz oluyor.
Ama yaş farkı takılıyor işte kafama. İleride sorun olur mu diye. Fikirleri görüşleri değişir mi diye. İyi tanıyorum onu, yüzünün ifadesinden bile anlarım üzgün mü yorgun mu hasta mı. Ama ilerisi kafamı karıştırıyor. Bir de etrafın tepkisi.
Belki burdan da tepki gösterenler olabilir ama, sonuçta aile rızaları ve kişisel rızalarla, resmi olarak evlendik ben bir ayıp göremiyorum. Ve dediğim gibi, yalnızlık zor. Ve onu çok iyi tanıdığım için, o güzel yüreğinden ötürü böyle bir karar almıştım. Şu an için sorun yok ama işte ilerisi..
. Bundan 5 yıl sonra ben hayatımı hiç yaşamadım derse ne yapacaksınız?
İnsan nasıl kabul eder, valla aklım almadı. 18 yaş ergenlik çağları yahu. Amca çocuğu da kardeştir bizde. Kardeş gibi büyümedik de diyemezsin ki, babalarınız ortak iş güç sahibi. İleride oluşabilecek sorunlar yaş farkından değil, karakterlerinizdeki farklardan, hayattan beklentilerinizin farklı olmasından, duygusal boşluktan olabilir olacaksa. Zira öyle yaşlarda evlenmişsiniz ki, ne kişilikler oturmuş, ne olgunlaşılmış, ne kendi ayaklarınızın üzerinde duruyorsunuz, ne hayatta nereye gideceğiniz belli. 18 yaşında nasıl bir geliri, nasıl bir donanımı var mesela bu kocanın ya da senin? Nasıl geçiniyorsunuz? Aileler mi bakıyor size? Yani resmen aile büyükleri tarafından evcilik oyununun içine sürüklenmiş çocuklar gibisiniz. Ne desek boş bir de, olan da olmuş. Şimdi sen de dert etsen ne değişecek? Yaşayıp göreceksin nihayetinde. Ama cidden çok üzüldüm. Öz anne, babalar kendi evlatlarına bunu nasıl yapar?
