Kendime yediremiyorum artık neden böyleler (eşimin ailesi)

Camgulu .!.:

k.çlarindan uydurmasınlar. Kızım 3.5 yaşında kan kanseri oldu. Neye üzüldüde oldu? Hastanede bir sürü çocuk vardı. Üzülecek neleri vardı da kanser oldu yavrular. Evladını satarken üzülmemişte, adam reddedince kanser olmuşmuş. Sizde küsün, telefon numaralarınızı değiştirin, iletişimi kesin. Kendinizi salak yerine koydurmayın.

Genişletmek için tıkla...

byebyeblackbird .!.:

Bir de gerçekten kan bağı yok, kendi evladın değil ama yıllarca para ve emek harcayıp büyütüyorsun bu çok büyük bir şey bence. Evlatlık alanlar da bir yerden sonra bıkıyor ya da vazgeçiyor ama bu kadın gerçekten iyiymiş. Bir de doğuran kadının düğündeki cingeneliklerine bile sessiz kalmış.

Genişletmek için tıkla...

Gonuldagii .!.:

Yok almayacak, 30 yaşına gelmiş alsa ne olacak zaten çok komik yani

Genişletmek için tıkla...

Gonuldagii .!.:

Evet birşey demedi, eşim düğünden sonra benim annem o sen benim annem değilsin, benim anneme kimse birşey demeyecek deyince sinir krizi geçirmiş kendisi. Kanser bu yüzden olmuş üzüntüden. Bu olayda bile ben suçlu oldum bir de neden ben eşimi susturmamışım o an

Genişletmek için tıkla...

byebyeblackbird .!.:

İşte sen asıl onlara benim dugunumu mahvettiniz huzurumuzu bozdunuz diye üste çıkacaktın. Sen sessiz kaldıkça bunlar üste çıkıyor. Büyüten anneyi bi yemeğe götürün de fotoğraf atın :)

Genişletmek için tıkla...

uzumbugusu .!.:

Bu memur maaşı da nasıl bir şey anlamadım.

Ben tek kendime harcadığım, kira yiyecek vs. Hiçbişey almadığım, ödemediğim halde bana yetmiyor.

Siz biraz da kendi kendinize dert arıyorsunuz gibi geldi. Görüşmek zorunda değilsiniz.

Genişletmek için tıkla...

-Rosa- .!.:

Lütfen artık karı koca gerçekleri görüp ona göre davranın.
Aha hamilesiniz, annesiniz siz de. Çocuk başkasına verilecek bir şey mi? Ya hu ben çantamı başkasına emanet edemiyorum. Adamlar çocuğu vermiş. Olayın saçma sapanlığını netleştirmek için yazıyorum.
Bizim sülalede de olmuş, çocuğu olmuyor diye vermişler eskiden olmuş tabi ben duydum sadece görmedim. Kaynının çocuğu olmuyor diye güya istemedikleri bir çocuğu kurban seçip vermişler. Sonrası tam bir yaprak dökümü. Bence o çocuğun ahıydı olanlar.
Çocuğu olmuyor diye çocuk bağışlanmaz, ödünç verilecek bir şey değil bu insan bu insan. Çocuğu olmayan gitsin tedavi olsun, daha da olmuyorsa evlatlık alsın. Yuvalar ailesiz çocuklarla dolu, onlar çocuk değil mi?

Genişletmek için tıkla...

Gonuldagii .!.:

Dediğim gibi doğumumu bekliyorum, hiç birşey demeye vicdan yaptırmaya hakları kalmasın istiyorum. Direkt numaramı değiştireceğim

Genişletmek için tıkla...

Gonuldagii .!.:

Nereden başlasam bilemiyorum. Eşimi öz ailesi bir akrabalarına evlatlık olarak vermişler bebekken, sebebi de kayınvalidem eşime hamileyken aldırmak istemiş, bir akrabalarının da çocuğu olmuyormuş, onlar da biz büyütelim kıyma çocuğa falan demişler, kayınvalidem ve kayınpederim de kabul etmiş bunu, eşim doğduktan bir süre sonra da akrabalarına vermişler. Bu arada eşimin öz kardeşleri var 6 kardeşler, eşimin iki abisi var, eşim doğduktan ve evlatlık verildikten sonra da 3 çocuk daha yapılıyor, onların hepsine kayınvalidemler bakıyor, sadece eşimi veriyorlar yani. Neyse eşim 17-18 yaşında öğreniyor ve yıkılıyor haliyle. Yıllarca niye ben diye üzülüyor, tabiki öz annesini ve kardeşlerini de tanıyor akraba oldukları için büyüten aileyle, evleri de çok yakın yani birlikte büyümüşler aslında kuzen olarak ama kardeşler aslında. Eşim yıllar sonra memur olmuş , öz anne babası da eşimi kendi soyadlarına geçirmek isteyip ısrar etmişler hep eşim de istememiş, benim soyadım var zaten diye. Eşim memur olunca eşimin parasını yemişler de yemişler, ona telefon buna kolye, şuna ev eşyası. Abisi evlenirken eşimden yardım istemişler, eşim de yardım etmiş borca girerek. Biz evlenirken herşeyini eşim tek başına yaptı, ellerinden geldikçe büyüten aile destek olmaya çalıştı ama öz aileden hiçbirşey görmedi eşim. Böyle olunca da uzaklaşmaya başladı onlardan. Bizim düğünde de öz annesi hep ön plana çıkıp büyüten anneyi geri plana atmaya ve ezmeye çalıştı. Herkese diyor benim oğlum benim oğlum. Eşimi büyüten kayınvalidem de yaşlı bir kadın sesi çıkmıyor garibim, diğeri de herkese diyor benim oğlum, ben doğurdum, o doğurmadı. Tüm bu olaylar üst üste gelince eşim iyice uzaklaştı soğudu. Annesini ezdirmek istemedi, benim annem o dedi. Eşim uzaklaşınca suçu direkt bende buldular, gelin uzaklaştırıyor seni diye. Oysaki ben hiç ailesini kötülememiştim bile eşime, bazı kırgınlıklarım olmuştu onları dile getirmiştim tabi ama gidip de ailene mesafe koy falan asla demedim demem de. Eşimin abisi mesaj atmış bir gün, o okumadan ben okudum “kimsenin dolduruşuna gelme, kardeşin anne babanın yerini kimse tutamaz, eş bulunur ama onlar bulunmaz” gibisinden. Okuyunca Okadar üzüldüm ki anlatamam, çok ağladım eşime de demedim okuduğumu. Eşim konuşmayı kesti zaten abisiyle bu olay üstüne, anladım bu konuşma yüzünden olduğunu. Çok büyük günahımı aldılar ozaman, çok yıpranmıştım düşünmekten. Büyüten kayınvalidem bize geliyordu kalmaya, öz annesi deliriyordu, kıskanıyordu bana laf yolluyordu. Sürekli diğer oğullarının fotoğraflarını paylaşıyordu eşime inat gibi canım oğullarım falan diye. Bir zaman geçti, öz anneyle öz kayınpederimin arası bozuldu, kötü şeyler yaşadılar, kayınpederim de kayınvalidemle görümcemi evden kovmuş, bunlar da kadın sığınma evine gitmişler. Halbuki dibinde diğer gelini oturuyor, bize gelin falan dememişler hiç. Ben de bunu duyunca eşime dedim, gelip bir süre bizde kalsınlar orda kalmasınlar. Geldiler bize aylarca kaldılar, bir an bile misafir olduklarını hissettirmedim, surat asmadım, çok iyi davrandım. O sıralar da KPSS çalışıyorum, sabah 5te kalkıyorum 10 a kadar çalışıyorum, günde üç öğün yemek hazırlıyorum, ev işlerine koşturuyorum bir yandan, bir şeye ellerini sürmediler aylarca ne görümcem ne kayınvalidem. Ben hizmetçi gibi bir oraya bir buraya koşturdum, akşam yemek yeniyor, bir eline sağlık bile demeden kalkıyorlar masadan ben saatlerce mutfak temizliyorum, çay yapıyorum önlerine koyuyorum, çok yorulmuştum yine de birşey demedim, hissettirmedim. Eşimde nöbetçi çalışıyordu, yardım edemiyordu, yoksa hep yardım eder her işte bana. Bunlar sonra evlerine döndüler, giderken de dediler senin bu iyiliğini unutmayacağız. Bir süre sonra kayınvalidemin kanser hastası olduğunu öğrendik. O sıralar sık sık izne çıktık biz farklı ama yakın bir şehirdeydik. Tüm izin boyunca hastaneye taşıdık, masrafları üstlendik, gece hastalandı gittik acile sabahlara kadar bekledik. Ben onu yıkadım bile hali yoktu, uğraştım evini temizledim. Bir izin tam 80 bin tl harcamış eşim, onun için. Tabi eşim orda olunca kimse elini cebine atmadı. Bunlar olurken bizden iyisi yoktu tabi. Biz de biraz zor duruma girdik o zamanlar maddi olarak, hala da tam düzelmiş değiliz. Eşimin tayini çıktı bu sırada baya uzak bir şehre taşındık. Biraz masrafımız oldu haliyle taşınma işleri falan. Arayıp para istediler eşim de sıkışığım dedi göndermedi, birkaç kez üst üste oldu bu eşim gönderemedi. Bir anda uzaklaşmalar başladı. Bizi 5 yıldır çocuğumuz olmuyordu, ben bazı tedaviler sonucunda hamile kaldım. Çok mutlu olduk, eşim de dayanamadı, ilk büyüten anneyi aradı, kadın havalara uçtu sevinçten, hemen beni istedi telefona kızım çok mutlu oldum hayırlı olsun falan konuştuk, benim ailem de aşırı sevindi. Sonra öz kayınvalidemi aradı eşim hoparlör de açık, haberi verdi resmen kadının sesi düştü, belki ben öyle anladım günahını almak istemem ama eşim de noldu sevinmedin galiba dedi, o da sevindim falan dedi, ne bir hayırlı olsun ne birşey, ne gelinimi ver konuşayım hayırlı olsun diyeyim hiçbir şey demedi. Görümceme söyledi eşim o da hııı iyi falan dedi. Biz şok olduk tabi bu duruma böyle bisey beklemediğimiz için. Şuan 8 aylık hamileyim ve riskli bir gebelik geçiyorum. Bunu bilmesine rağmen bir kez bile beni arayıp sormadı, beni geçtim torununu merak etmez mi insan? Bir anda değiştiler. Eşimi de çok aramıyorlar artık. Maddi olarak sıkışık olduğumuzu bilmelerine ve bebek için masraf yaptığımızı bilmelerine rağmen eşimin abisi 55 bin tl para istemiş geçen gün, annemin masrafları bukadar tutuyor demiş, eşim de artık sinirlenmiş beni enayi yerine kpyuyorsunuz, bana bakmamasına rağmen ben elimden geleni yaptım onun için, şimdi bu parayı vermek zorunda değilim diğerlerinden iste demiş. Abisi küstü hiç konuşmuyor artık. Beni hiç aramamasına rağmen hasta olduğu için defalarca aradım, hastaneye yatmış fenalaşmış aradım sordum geçmiş olsun dedim. Eşim demiş hiç aramıyor beni de eşimi de niye böyle yapıyor diye. Ee hasta kadın falan diyorlarmış. Hasta ama herkesi arıyor, annemi aramış geçen gün ağzını aramış bazı konular hakkında, bunu yapabiliyor da bir torununa oğluna gelinine mi hasta? Şimdi sürekli story paylaşıyor bana bunu yaşatanlar gün yüzü görmesin, yaşattığını yaşamadan ölmesin gibi şeyler. Eşimle fotoğraf paylaşıyorum, hemen bi söz paylaşıyor bana bunu yaşatanlar bilmem ne. Büyüten kayınvalideme takmış kafayı, o yalnız kalsın, biz ona bakmayalım, onu silelim, oğlu ona dönsün istiyor tamamen ama ben büyüten kayınvalidemi asla yalnız bırakmam, eşim için emek veren o çünkü, sadece doğurmakla anne olunmuyor. Yaptığımız onca iyiliğe karşılık bunları görmek yaşamak beni çok üzüyor artık, yediremiyorum kendime. Üstelik hamileyim, riskli gebe olduğum için doktorum stres üzüntü kesinlikle yapmayacaksın diyor ama nerde her gün yeni birsey çıkıyor. Eşime de diyemiyorum çünkü Okadar çabalıyor ki bizim için, yoğun çalışıyor eve geliyor bana bebek gibi bakıyor bir de. Üzülsün hiç istemiyorum artık. Şimdiye kadar rahatsızlandığında falan hep aradım ama artık aramak içimden gelmiyor, doğumda da arayıp hayırlı olsun geçmiş olsun falan demezse artık iletişimimi tamamen kesmeyi düşünüyorum. Eşim isterse götürüp göstersin çocuğu buna karşı çıkmam ama evlerine bile gitmeyi düşünmüyorum eğer aramazlarsa. Şimdi böyle yapsam eminim yine ben suçlu olucam, hastayım aramadı diye. Eşim beni biliyor, ben kendimi biliyorum ama hormonlardan mı bilmiyorum çok kafama takıyorum, üzülüyorum, hamileliğim zehir oldu. Bir de iyi davranıyorum ya emirler vermeye başladı, emrivakiler yapmaya başladı iyice canım sıkıldı, eşim de kızdı seninle böyle konuşmasına neden izin veriyorsun, kendini savunabilirsin, bana ayıp olacak birşey yok, senin yanlış konuşmayacağını biliyorum ben dedi. İyice soğudum, evet hasta ama üzülemiyorum bile artık, aramak içimden hiç gelmiyor

Genişletmek için tıkla...

Gonuldagii .!.:

Eşim kendini sevdirme peşinde değil, yabancı biri olsa bile eşim bu yardımı yapardım eminim. Kendisi defalarca mesafe koydu konuşmadı, ben ısrar ettim küs kalma diye. Şimdi diyor ben ne güzel tamamen kesmiştim ilişkimi sen dedin görüş diye keşke tekrar barışmasaydık diyor.

Genişletmek için tıkla...

Gonuldagii .!.:

Bir de arayınca öyle tatlı konuşuyor ki eşimin yanında olduğumu biliyor, o benim de torunum, benim canım o canım diyor

Genişletmek için tıkla...

Gonuldagii .!.:

Nereden başlasam bilemiyorum. Eşimi öz ailesi bir akrabalarına evlatlık olarak vermişler bebekken, sebebi de kayınvalidem eşime hamileyken aldırmak istemiş, bir akrabalarının da çocuğu olmuyormuş, onlar da biz büyütelim kıyma çocuğa falan demişler, kayınvalidem ve kayınpederim de kabul etmiş bunu, eşim doğduktan bir süre sonra da akrabalarına vermişler. Bu arada eşimin öz kardeşleri var 6 kardeşler, eşimin iki abisi var, eşim doğduktan ve evlatlık verildikten sonra da 3 çocuk daha yapılıyor, onların hepsine kayınvalidemler bakıyor, sadece eşimi veriyorlar yani. Neyse eşim 17-18 yaşında öğreniyor ve yıkılıyor haliyle. Yıllarca niye ben diye üzülüyor, tabiki öz annesini ve kardeşlerini de tanıyor akraba oldukları için büyüten aileyle, evleri de çok yakın yani birlikte büyümüşler aslında kuzen olarak ama kardeşler aslında. Eşim yıllar sonra memur olmuş , öz anne babası da eşimi kendi soyadlarına geçirmek isteyip ısrar etmişler hep eşim de istememiş, benim soyadım var zaten diye. Eşim memur olunca eşimin parasını yemişler de yemişler, ona telefon buna kolye, şuna ev eşyası. Abisi evlenirken eşimden yardım istemişler, eşim de yardım etmiş borca girerek. Biz evlenirken herşeyini eşim tek başına yaptı, ellerinden geldikçe büyüten aile destek olmaya çalıştı ama öz aileden hiçbirşey görmedi eşim. Böyle olunca da uzaklaşmaya başladı onlardan. Bizim düğünde de öz annesi hep ön plana çıkıp büyüten anneyi geri plana atmaya ve ezmeye çalıştı. Herkese diyor benim oğlum benim oğlum. Eşimi büyüten kayınvalidem de yaşlı bir kadın sesi çıkmıyor garibim, diğeri de herkese diyor benim oğlum, ben doğurdum, o doğurmadı. Tüm bu olaylar üst üste gelince eşim iyice uzaklaştı soğudu. Annesini ezdirmek istemedi, benim annem o dedi. Eşim uzaklaşınca suçu direkt bende buldular, gelin uzaklaştırıyor seni diye. Oysaki ben hiç ailesini kötülememiştim bile eşime, bazı kırgınlıklarım olmuştu onları dile getirmiştim tabi ama gidip de ailene mesafe koy falan asla demedim demem de. Eşimin abisi mesaj atmış bir gün, o okumadan ben okudum “kimsenin dolduruşuna gelme, kardeşin anne babanın yerini kimse tutamaz, eş bulunur ama onlar bulunmaz” gibisinden. Okuyunca Okadar üzüldüm ki anlatamam, çok ağladım eşime de demedim okuduğumu. Eşim konuşmayı kesti zaten abisiyle bu olay üstüne, anladım bu konuşma yüzünden olduğunu. Çok büyük günahımı aldılar ozaman, çok yıpranmıştım düşünmekten. Büyüten kayınvalidem bize geliyordu kalmaya, öz annesi deliriyordu, kıskanıyordu bana laf yolluyordu. Sürekli diğer oğullarının fotoğraflarını paylaşıyordu eşime inat gibi canım oğullarım falan diye. Bir zaman geçti, öz anneyle öz kayınpederimin arası bozuldu, kötü şeyler yaşadılar, kayınpederim de kayınvalidemle görümcemi evden kovmuş, bunlar da kadın sığınma evine gitmişler. Halbuki dibinde diğer gelini oturuyor, bize gelin falan dememişler hiç. Ben de bunu duyunca eşime dedim, gelip bir süre bizde kalsınlar orda kalmasınlar. Geldiler bize aylarca kaldılar, bir an bile misafir olduklarını hissettirmedim, surat asmadım, çok iyi davrandım. O sıralar da KPSS çalışıyorum, sabah 5te kalkıyorum 10 a kadar çalışıyorum, günde üç öğün yemek hazırlıyorum, ev işlerine koşturuyorum bir yandan, bir şeye ellerini sürmediler aylarca ne görümcem ne kayınvalidem. Ben hizmetçi gibi bir oraya bir buraya koşturdum, akşam yemek yeniyor, bir eline sağlık bile demeden kalkıyorlar masadan ben saatlerce mutfak temizliyorum, çay yapıyorum önlerine koyuyorum, çok yorulmuştum yine de birşey demedim, hissettirmedim. Eşimde nöbetçi çalışıyordu, yardım edemiyordu, yoksa hep yardım eder her işte bana. Bunlar sonra evlerine döndüler, giderken de dediler senin bu iyiliğini unutmayacağız. Bir süre sonra kayınvalidemin kanser hastası olduğunu öğrendik. O sıralar sık sık izne çıktık biz farklı ama yakın bir şehirdeydik. Tüm izin boyunca hastaneye taşıdık, masrafları üstlendik, gece hastalandı gittik acile sabahlara kadar bekledik. Ben onu yıkadım bile hali yoktu, uğraştım evini temizledim. Bir izin tam 80 bin tl harcamış eşim, onun için. Tabi eşim orda olunca kimse elini cebine atmadı. Bunlar olurken bizden iyisi yoktu tabi. Biz de biraz zor duruma girdik o zamanlar maddi olarak, hala da tam düzelmiş değiliz. Eşimin tayini çıktı bu sırada baya uzak bir şehre taşındık. Biraz masrafımız oldu haliyle taşınma işleri falan. Arayıp para istediler eşim de sıkışığım dedi göndermedi, birkaç kez üst üste oldu bu eşim gönderemedi. Bir anda uzaklaşmalar başladı. Bizi 5 yıldır çocuğumuz olmuyordu, ben bazı tedaviler sonucunda hamile kaldım. Çok mutlu olduk, eşim de dayanamadı, ilk büyüten anneyi aradı, kadın havalara uçtu sevinçten, hemen beni istedi telefona kızım çok mutlu oldum hayırlı olsun falan konuştuk, benim ailem de aşırı sevindi. Sonra öz kayınvalidemi aradı eşim hoparlör de açık, haberi verdi resmen kadının sesi düştü, belki ben öyle anladım günahını almak istemem ama eşim de noldu sevinmedin galiba dedi, o da sevindim falan dedi, ne bir hayırlı olsun ne birşey, ne gelinimi ver konuşayım hayırlı olsun diyeyim hiçbir şey demedi. Görümceme söyledi eşim o da hııı iyi falan dedi. Biz şok olduk tabi bu duruma böyle bisey beklemediğimiz için. Şuan 8 aylık hamileyim ve riskli bir gebelik geçiyorum. Bunu bilmesine rağmen bir kez bile beni arayıp sormadı, beni geçtim torununu merak etmez mi insan? Bir anda değiştiler. Eşimi de çok aramıyorlar artık. Maddi olarak sıkışık olduğumuzu bilmelerine ve bebek için masraf yaptığımızı bilmelerine rağmen eşimin abisi 55 bin tl para istemiş geçen gün, annemin masrafları bukadar tutuyor demiş, eşim de artık sinirlenmiş beni enayi yerine kpyuyorsunuz, bana bakmamasına rağmen ben elimden geleni yaptım onun için, şimdi bu parayı vermek zorunda değilim diğerlerinden iste demiş. Abisi küstü hiç konuşmuyor artık. Beni hiç aramamasına rağmen hasta olduğu için defalarca aradım, hastaneye yatmış fenalaşmış aradım sordum geçmiş olsun dedim. Eşim demiş hiç aramıyor beni de eşimi de niye böyle yapıyor diye. Ee hasta kadın falan diyorlarmış. Hasta ama herkesi arıyor, annemi aramış geçen gün ağzını aramış bazı konular hakkında, bunu yapabiliyor da bir torununa oğluna gelinine mi hasta? Şimdi sürekli story paylaşıyor bana bunu yaşatanlar gün yüzü görmesin, yaşattığını yaşamadan ölmesin gibi şeyler. Eşimle fotoğraf paylaşıyorum, hemen bi söz paylaşıyor bana bunu yaşatanlar bilmem ne. Büyüten kayınvalideme takmış kafayı, o yalnız kalsın, biz ona bakmayalım, onu silelim, oğlu ona dönsün istiyor tamamen ama ben büyüten kayınvalidemi asla yalnız bırakmam, eşim için emek veren o çünkü, sadece doğurmakla anne olunmuyor. Yaptığımız onca iyiliğe karşılık bunları görmek yaşamak beni çok üzüyor artık, yediremiyorum kendime. Üstelik hamileyim, riskli gebe olduğum için doktorum stres üzüntü kesinlikle yapmayacaksın diyor ama nerde her gün yeni birsey çıkıyor. Eşime de diyemiyorum çünkü Okadar çabalıyor ki bizim için, yoğun çalışıyor eve geliyor bana bebek gibi bakıyor bir de. Üzülsün hiç istemiyorum artık. Şimdiye kadar rahatsızlandığında falan hep aradım ama artık aramak içimden gelmiyor, doğumda da arayıp hayırlı olsun geçmiş olsun falan demezse artık iletişimimi tamamen kesmeyi düşünüyorum. Eşim isterse götürüp göstersin çocuğu buna karşı çıkmam ama evlerine bile gitmeyi düşünmüyorum eğer aramazlarsa. Şimdi böyle yapsam eminim yine ben suçlu olucam, hastayım aramadı diye. Eşim beni biliyor, ben kendimi biliyorum ama hormonlardan mı bilmiyorum çok kafama takıyorum, üzülüyorum, hamileliğim zehir oldu. Bir de iyi davranıyorum ya emirler vermeye başladı, emrivakiler yapmaya başladı iyice canım sıkıldı, eşim de kızdı seninle böyle konuşmasına neden izin veriyorsun, kendini savunabilirsin, bana ayıp olacak birşey yok, senin yanlış konuşmayacağını biliyorum ben dedi. İyice soğudum, evet hasta ama üzülemiyorum bile artık, aramak içimden hiç gelmiyor

Genişletmek için tıkla...

Gonuldagii .!.:

Eşim kendini sevdirme peşinde değil, yabancı biri olsa bile eşim bu yardımı yapardım eminim. Kendisi defalarca mesafe koydu konuşmadı, ben ısrar ettim küs kalma diye. Şimdi diyor ben ne güzel tamamen kesmiştim ilişkimi sen dedin görüş diye keşke tekrar barışmasaydık diyor.

Genişletmek için tıkla...

Siyah Palto .!.:

Eşinizde sizde iyi insanlarsınız demek ki . bi lokma ekmek vermem şöylesine . Evıme gelecek yerleşecek yiyecek içecek elini hıc bişeye sürmeyecek kocam tedavisi için rızkımızı ona harcayacak - üstüne bide çıkacak beni kötü ilan edecek . Keşke bi Allah razı olsun deseydı en azından sizde elhamdülillah zaten Rabbimin rızası için yaptık derdiniz

Genişletmek için tıkla...

Gonuldagii .!.:

Normalde bu kadar iyilik yapmazdım ama son evre kanser hastası o yüzden vicdan yapıyorum aptalca gelebilir ama zaten ölecek diye, kırmak dökmek istemiyorum

Genişletmek için tıkla...

Gonuldagii .!.:

Nereden başlasam bilemiyorum. Eşimi öz ailesi bir akrabalarına evlatlık olarak vermişler bebekken, sebebi de kayınvalidem eşime hamileyken aldırmak istemiş, bir akrabalarının da çocuğu olmuyormuş, onlar da biz büyütelim kıyma çocuğa falan demişler, kayınvalidem ve kayınpederim de kabul etmiş bunu, eşim doğduktan bir süre sonra da akrabalarına vermişler. Bu arada eşimin öz kardeşleri var 6 kardeşler, eşimin iki abisi var, eşim doğduktan ve evlatlık verildikten sonra da 3 çocuk daha yapılıyor, onların hepsine kayınvalidemler bakıyor, sadece eşimi veriyorlar yani. Neyse eşim 17-18 yaşında öğreniyor ve yıkılıyor haliyle. Yıllarca niye ben diye üzülüyor, tabiki öz annesini ve kardeşlerini de tanıyor akraba oldukları için büyüten aileyle, evleri de çok yakın yani birlikte büyümüşler aslında kuzen olarak ama kardeşler aslında. Eşim yıllar sonra memur olmuş , öz anne babası da eşimi kendi soyadlarına geçirmek isteyip ısrar etmişler hep eşim de istememiş, benim soyadım var zaten diye. Eşim memur olunca eşimin parasını yemişler de yemişler, ona telefon buna kolye, şuna ev eşyası. Abisi evlenirken eşimden yardım istemişler, eşim de yardım etmiş borca girerek. Biz evlenirken herşeyini eşim tek başına yaptı, ellerinden geldikçe büyüten aile destek olmaya çalıştı ama öz aileden hiçbirşey görmedi eşim. Böyle olunca da uzaklaşmaya başladı onlardan. Bizim düğünde de öz annesi hep ön plana çıkıp büyüten anneyi geri plana atmaya ve ezmeye çalıştı. Herkese diyor benim oğlum benim oğlum. Eşimi büyüten kayınvalidem de yaşlı bir kadın sesi çıkmıyor garibim, diğeri de herkese diyor benim oğlum, ben doğurdum, o doğurmadı. Tüm bu olaylar üst üste gelince eşim iyice uzaklaştı soğudu. Annesini ezdirmek istemedi, benim annem o dedi. Eşim uzaklaşınca suçu direkt bende buldular, gelin uzaklaştırıyor seni diye. Oysaki ben hiç ailesini kötülememiştim bile eşime, bazı kırgınlıklarım olmuştu onları dile getirmiştim tabi ama gidip de ailene mesafe koy falan asla demedim demem de. Eşimin abisi mesaj atmış bir gün, o okumadan ben okudum “kimsenin dolduruşuna gelme, kardeşin anne babanın yerini kimse tutamaz, eş bulunur ama onlar bulunmaz” gibisinden. Okuyunca Okadar üzüldüm ki anlatamam, çok ağladım eşime de demedim okuduğumu. Eşim konuşmayı kesti zaten abisiyle bu olay üstüne, anladım bu konuşma yüzünden olduğunu. Çok büyük günahımı aldılar ozaman, çok yıpranmıştım düşünmekten. Büyüten kayınvalidem bize geliyordu kalmaya, öz annesi deliriyordu, kıskanıyordu bana laf yolluyordu. Sürekli diğer oğullarının fotoğraflarını paylaşıyordu eşime inat gibi canım oğullarım falan diye. Bir zaman geçti, öz anneyle öz kayınpederimin arası bozuldu, kötü şeyler yaşadılar, kayınpederim de kayınvalidemle görümcemi evden kovmuş, bunlar da kadın sığınma evine gitmişler. Halbuki dibinde diğer gelini oturuyor, bize gelin falan dememişler hiç. Ben de bunu duyunca eşime dedim, gelip bir süre bizde kalsınlar orda kalmasınlar. Geldiler bize aylarca kaldılar, bir an bile misafir olduklarını hissettirmedim, surat asmadım, çok iyi davrandım. O sıralar da KPSS çalışıyorum, sabah 5te kalkıyorum 10 a kadar çalışıyorum, günde üç öğün yemek hazırlıyorum, ev işlerine koşturuyorum bir yandan, bir şeye ellerini sürmediler aylarca ne görümcem ne kayınvalidem. Ben hizmetçi gibi bir oraya bir buraya koşturdum, akşam yemek yeniyor, bir eline sağlık bile demeden kalkıyorlar masadan ben saatlerce mutfak temizliyorum, çay yapıyorum önlerine koyuyorum, çok yorulmuştum yine de birşey demedim, hissettirmedim. Eşimde nöbetçi çalışıyordu, yardım edemiyordu, yoksa hep yardım eder her işte bana. Bunlar sonra evlerine döndüler, giderken de dediler senin bu iyiliğini unutmayacağız. Bir süre sonra kayınvalidemin kanser hastası olduğunu öğrendik. O sıralar sık sık izne çıktık biz farklı ama yakın bir şehirdeydik. Tüm izin boyunca hastaneye taşıdık, masrafları üstlendik, gece hastalandı gittik acile sabahlara kadar bekledik. Ben onu yıkadım bile hali yoktu, uğraştım evini temizledim. Bir izin tam 80 bin tl harcamış eşim, onun için. Tabi eşim orda olunca kimse elini cebine atmadı. Bunlar olurken bizden iyisi yoktu tabi. Biz de biraz zor duruma girdik o zamanlar maddi olarak, hala da tam düzelmiş değiliz. Eşimin tayini çıktı bu sırada baya uzak bir şehre taşındık. Biraz masrafımız oldu haliyle taşınma işleri falan. Arayıp para istediler eşim de sıkışığım dedi göndermedi, birkaç kez üst üste oldu bu eşim gönderemedi. Bir anda uzaklaşmalar başladı. Bizi 5 yıldır çocuğumuz olmuyordu, ben bazı tedaviler sonucunda hamile kaldım. Çok mutlu olduk, eşim de dayanamadı, ilk büyüten anneyi aradı, kadın havalara uçtu sevinçten, hemen beni istedi telefona kızım çok mutlu oldum hayırlı olsun falan konuştuk, benim ailem de aşırı sevindi. Sonra öz kayınvalidemi aradı eşim hoparlör de açık, haberi verdi resmen kadının sesi düştü, belki ben öyle anladım günahını almak istemem ama eşim de noldu sevinmedin galiba dedi, o da sevindim falan dedi, ne bir hayırlı olsun ne birşey, ne gelinimi ver konuşayım hayırlı olsun diyeyim hiçbir şey demedi. Görümceme söyledi eşim o da hııı iyi falan dedi. Biz şok olduk tabi bu duruma böyle bisey beklemediğimiz için. Şuan 8 aylık hamileyim ve riskli bir gebelik geçiyorum. Bunu bilmesine rağmen bir kez bile beni arayıp sormadı, beni geçtim torununu merak etmez mi insan? Bir anda değiştiler. Eşimi de çok aramıyorlar artık. Maddi olarak sıkışık olduğumuzu bilmelerine ve bebek için masraf yaptığımızı bilmelerine rağmen eşimin abisi 55 bin tl para istemiş geçen gün, annemin masrafları bukadar tutuyor demiş, eşim de artık sinirlenmiş beni enayi yerine kpyuyorsunuz, bana bakmamasına rağmen ben elimden geleni yaptım onun için, şimdi bu parayı vermek zorunda değilim diğerlerinden iste demiş. Abisi küstü hiç konuşmuyor artık. Beni hiç aramamasına rağmen hasta olduğu için defalarca aradım, hastaneye yatmış fenalaşmış aradım sordum geçmiş olsun dedim. Eşim demiş hiç aramıyor beni de eşimi de niye böyle yapıyor diye. Ee hasta kadın falan diyorlarmış. Hasta ama herkesi arıyor, annemi aramış geçen gün ağzını aramış bazı konular hakkında, bunu yapabiliyor da bir torununa oğluna gelinine mi hasta? Şimdi sürekli story paylaşıyor bana bunu yaşatanlar gün yüzü görmesin, yaşattığını yaşamadan ölmesin gibi şeyler. Eşimle fotoğraf paylaşıyorum, hemen bi söz paylaşıyor bana bunu yaşatanlar bilmem ne. Büyüten kayınvalideme takmış kafayı, o yalnız kalsın, biz ona bakmayalım, onu silelim, oğlu ona dönsün istiyor tamamen ama ben büyüten kayınvalidemi asla yalnız bırakmam, eşim için emek veren o çünkü, sadece doğurmakla anne olunmuyor. Yaptığımız onca iyiliğe karşılık bunları görmek yaşamak beni çok üzüyor artık, yediremiyorum kendime. Üstelik hamileyim, riskli gebe olduğum için doktorum stres üzüntü kesinlikle yapmayacaksın diyor ama nerde her gün yeni birsey çıkıyor. Eşime de diyemiyorum çünkü Okadar çabalıyor ki bizim için, yoğun çalışıyor eve geliyor bana bebek gibi bakıyor bir de. Üzülsün hiç istemiyorum artık. Şimdiye kadar rahatsızlandığında falan hep aradım ama artık aramak içimden gelmiyor, doğumda da arayıp hayırlı olsun geçmiş olsun falan demezse artık iletişimimi tamamen kesmeyi düşünüyorum. Eşim isterse götürüp göstersin çocuğu buna karşı çıkmam ama evlerine bile gitmeyi düşünmüyorum eğer aramazlarsa. Şimdi böyle yapsam eminim yine ben suçlu olucam, hastayım aramadı diye. Eşim beni biliyor, ben kendimi biliyorum ama hormonlardan mı bilmiyorum çok kafama takıyorum, üzülüyorum, hamileliğim zehir oldu. Bir de iyi davranıyorum ya emirler vermeye başladı, emrivakiler yapmaya başladı iyice canım sıkıldı, eşim de kızdı seninle böyle konuşmasına neden izin veriyorsun, kendini savunabilirsin, bana ayıp olacak birşey yok, senin yanlış konuşmayacağını biliyorum ben dedi. İyice soğudum, evet hasta ama üzülemiyorum bile artık, aramak içimden hiç gelmiyor

Genişletmek için tıkla...

ellerimlekazidim .!.:

Bu konunun aynısını okumadık mı ? Dejavu gibi.

Genişletmek için tıkla...