9 aylik bebegim var, 8.ay hayatimin en korkunc donemiydi. Bebegim hep uysal, aksam 20.00 gibi yatip sabah kalkan bir bebekti. Tatillerde de, disarida da hic sorun yasamamistim. O donemleri yasayan anneler icin konusmasi cok kolay. Son 1 ay bebegim tamamen degistiz ne uyku bildi, ne istah, surekli ciglik cigliga yerinde duramiyor. Bana zaten ekstra bagimli hale geldi. Tuvalete bile gitmeye imkanim olmuyor. Esim 2 aydir rahatsizligi nedeniyle tedavi goruyor, okadar tek kaldim ki. Insanin elinde degil bunaldigim, tahammul seviyemin tukendigi zamanlar cok oldu. Benimde sesimi yukselttim zamanlar oldu. Bazen oyle bir isiriyor ki canimin acisina anlik refleks bagiriyorum. Bunun beni kotu bir anne yapmadiginin farkindayim. Insaniz, duygularimiz var, anneyiz diye sonsuz sabir icinde olacak degiliz. Keske olsak. Gereksiz yorumlari ciddiye alip caninizi daha cok sıkmayin. Benimkide bebek arabasinda artik durmuyor ama yine de bir sekilde hergun cikartmaya calisiyorum. Emzik benim en buyuk kurtaricim. Eger daha kotuya gittigini dusunuyorsaniz psikolojik bir destekte alabilirsiniz ama cozum bu degil. Sizin nefes almaya, kendinize alan acmaya ihtiyaciniz var. Esinizde bitiyor is malesef. Onunla bir cozum bulmaniz gerekecek.