- 8 Mart 2019
- 7.401
- 35.779
- 548
- 39
- Konu Sahibi Miss Salvatore
-
- #21
Minör depresyon geçiriyor olabilirsin kuzum. Kan değerlerinde d vitaminin düşük çıkmış mutlaka kullan.
Vitaminleri kullanmaya devam edeceğim bakalımMinör depresyon geçiriyor olabilirsin kuzum. Kan değerlerinde d vitaminin düşük çıkmış mutlaka kullan.
Evet ben de eskisi kadar hayata bağlı, umutlu hissetmiyorum.eskiden de çok mutlu biri değildim ama nasıl desem tam anlatılmıyor da.sanki ileride birşeyler olacak gibiydi.mutsuzdum ama yine de beklentili ve coşkuluydum diyeyim.üzüldüğüm oluyordu ama ağlayıp, zırlayip tekrar hayata bağlanıyordum.o kadar rahatlamış oluyordum ki.şu an o kadar tekdüze hissediyorum ki ne mutlu olabiliyorum, ne mutsuz.hani Albert camunun yabancı diye bir kitabı vardı ya onun gibi.ilgisizlik gibi.31 yaşındayım.ben de konusunu açmıştım ama arkadaşlar bu yaşta yaşlanılmaz sende sorun var dediler.cinsel isteğim de hiç eskisi gibi değil.eskiden adet döneminin sonundaki birkaç gün delirecek gibi olurdum cinsel istekten.vajinam aşırı istekten ağrıyordu.o bölgedeki sinir uçları kaşınırdı, ağrırdı. Şimdi herşey sütliman.ilişki sırasında bile doğru dürüst ıslanmıyorum.bir dönem düzelir gibi oluyor sonra yine aynı.eee diyorum mutsuz da değilim neden böyle oluyor? Birilerine anlatıyorum herkes diyor bu yaşta cinsel istek azalmaz, yaşlanma olmaz.benim dedem nine 80 yaşında hâlâ yapıyor falan diyorlar.eee neden böyleyim o zaman? Kaç haftadır canlı müziğe gideyim, şöyle güzel bir eğleneyim diyorum onu da canım istemiyor.tatile çıkayım diyorum hevesim yok.yolla bile uğraşmak istemiyorum.işin içinden ben de çıkamıyorum.ee yaşla alakalı değilse ne o zaman? Bu arada psikiyatri ilacı da kullanıyorum.birileri ya evet haklısın yaşlanıyoruz yapacak birşey yok dese rahatlayacağım ama o da yok.tam tersini söylüyor herkes.1 gün keyfim yerindeyse 5 gün diplerde hissediyorum hayattan tat alamıyorum eskisi kadar. Arkadaş ortamında konuşkan, güler yüzlü birisiyim normalde. Sabah yataktan kalkıyorum sırtım,belim , bacaklarım her yerim ağrıyor. Keyifsiz, mutsuz şekilde ve bir ton şeyi düşünerek kalkmaya çalışıyorum. Yine mi sabah oldu, ne zaman bitecek bu yolculuk diyorum kendime. Elimi , yüzümü yıkayıp kendime gelmeye çalışıyorum. Yürürken bile çok isteksiz yürüyorum. Yaşayan ölü gibi hissediyorum kendimi bazen. Allah'a inanıyorum ama çok dindar birisi değilim. Dua ederken kalbim ferahlıyor geçici süreliğine. Ben mi mutsuzluğa yapıştım yoksa mutsuzluk mu yakamdan düşmüyor bilemedim. Bir hobi edinsem bile kafamı dağıtamıyorum. Her şeyi çok kafaya takıyorum. Sağlığımın kıymetini bilmek için illa ağır şekilde hasta olmam mı gerekiyor ? Kendime şükret diyorum şükürsüz halime kızıyorum. Arkadaşımla konuşsam söylediği şeyleri düşünüyorum ya da bir şey söylesem acaba yanlış bir şey mi dedim beni yanlış anlamış mıdır diye kafamda kuruyorum. Kendimden yoruldum bıktım ,usandım, tükendim artık. Bu kadar negatif olmayı istemiyorum. Arkadaşlarımla arada bir görüşüyorum, yürüyüş yapıyorum, denize sahile gidiyorum, minnoş bir kedim var onunla ilgileniyorum, yeğenlerimle vakit geçiriyorum parka falan gidiyoruz , gökyüzünü izlemek bana iyi geliyor ama sonrasında içimde büyük bir boşluk oluşuyor. Çok uzun yıllar yaşamaktan korkuyorum bu yüzden Allah'a dua ederken kısa ve güzel bir ömür diliyorum. Yeni şeyler yapmayı deniyorum hemen canım sıkılıyor, hiçbir şey yapacak enerjim, takatim yok, saatlerce uyumak ve bir daha uyanmamak istiyorum sadece. Aklıma intihar düşüncesi geliyor bazen ama ahiret inancım olduğu için yapamıyorum bunu. Daha dün şarkı dinleyip dans ediyordum keyfim yerindeydi ama bir anda modum değişiyor,ruh halim çok değişken. Böyle bir konu açtığım için de hepinizden özür diliyorum. Bunaltıcı oldu yazım farkındayım. Ne yapacağımı bilemiyorum. Benim gibi hisseden var mı?
Sevgilin olmadığı için de olabilir.Köpek beslemenin sorumluluğu çok fazla zor gelir bana. Bir kedim var o bana iyi geliyor. İyi ki var masum dostlarımız
Ben de senin gibi çok hassas ve merhametli doğmuşum, doğmuşum diyorum çünkü sonradan büyük bir değişim yaşadım, üstelik benim bir tarafım böyleyken diğer tarafım ise çok gaddar acımasız ve duygusuz. Hal böyle olunca inanılmaz hızlı duygu değişimleri yaşıyordum senin gibi, 19 yaşında yaptığım evliliği 21 yaşında bitirdikten sonra başladı gelişim ve değişim sürecim, etrafıma bakıyorum hayat devam ediyor insanlar iyi kötü yaşadıklarını bir kenara bırakıp iyi olmanın bir yolunu buluyor, ben olduğum yere çakılmış gibi çaresiz hiç evim ailem bir hayatım olmamış hissediyorum ileri değil hep geri gidiyorum derken iyileşmeye karar verdim kendimle uzun tartışmalar, beyin fırtınaları ve bilimum hasbihal sonrasında kurban rolünden çıkıp eski eşim dahil herkesi affettim kendi içimde, kendimde eksik ve aşırı gördüğüm her şeyi psikolojik tedaviyle beraber üstüne giderek hatta tabiri caizse kanırtarak aştım ama ne var oluş sancıları ne yıkılıp ayağa kalkmalar anlatamam, hayatımın en zorlu süreciydi. Bu süreçte hayatıma birisi girdi çok tutkulu ama toksik bir ilişkiydi 27 yaşında onu da 30 saniyede bıçak gibi kesip atınca hayatımın 3. ama en konforlu dönemine giriş yaptım, dedim ki bunca şey yaşandı ölmedim daha beni hiç kimse hiç bir şey üzemez, öyle de oldu :) içinde bulunduğum her durumdan keyif almayı öğrendim sonra, bugün ölüp gidebilirim o yüzden her anı ne kadar keyifli hale getirebilirsem o kadar iyi mantığıyla ve kendimi listenin en başına koyarak. İnsanların ya da olayların ben önemsediğim sürece var olduğunun kafamı çevirdiğim anda kaybolacaklarının bilincindeyim mesela, o yüzden kim ne yapmış kim ne demiş umurumda bile değil, bazen sınırlarım çok zorlandığında şunu diyorum 1 yıl sonra bu olayı hatırlayacak mısın? tabi ki hayır, o zaman kendine gel, halen gelemiyorsam içimdeki her şeyi söyleyerek rahatlıyorum ve konuyu orada kapatıyorum, böylelikle negatifi bile pozitife çevirmenin bir yolunu buluyorum ve daha iyi hissediyorum :)Hayır hep böyle değildim ama kişilik olarak duygusal, hassas bir yapım var. Çocukken hep sessiz, içine kapanıktım. Lise zamanında daha sosyal oldum, arkadaşlarım oldu. Beni tetikleyen şeyler de oluyor bazen evet. "Kırmızı oda" diye bir dizi vardı yıllar önce onu izlerdim. Psikolojik diziler izlemeyi seviyorum. Orda "Alya" karakterine yakın hissederdim kendimi, onunla bir bağ kurmuştuk sanki. Hatta bir arkadaşım da "aynı Alya gibi davranıyorsun" demişti bana yıllar önce.
Alya'nın bir sözü vardı:
"Diğer doktorlar beni sevmedi, ama siz sevebilirsiniz. Sizin için değişebilirim.”
Bu sözü duyduğumda gözlerim dolmuştu. Alya'nın iyileştiği sahneleri izleyince çok mutlu olmuştum.
Sulugöz bir yapım var , izlediğim bir videoya ağlarım, dizide birisi öldüyse ona ağlarım, bir hayvana zarar gelse ağlarım. Yolda geçerken bir teyze yere düşmüş kafasını çarpmıştı hemen ambulansı aramıştım mesela. Hiç tanımadığım biri için üzülür ağlarım.
İlacı ne zamandır kullanıyorsun? Doktor hangi tanıyı verdi? İlacın sana bir faydası oldu mu sence ? Sana her kim bu yaşta yaşlanma olmaz demişse haklı bence. İnsanın ruhu yaşlansa da fiziksel olarak çok gençsin. Benim de libidom çok yüksektir antidepresan kullanınca isteğim azaldı bekar olduğum için bu durum işime geldi aslında. İlacı doktor kontrolünde bırakınca zamanla libido eski haline dönüyormuş. İlacım bitti yeniden randevu bakıyorum. Ya doz arttırılır ya da ilaç değişir belki. Sende de belki duygusal boşluk vardır. Hayata bağlanmak için bir sebebe ihtiyaç duyuyor insan.Evet ben de eskisi kadar hayata bağlı, umutlu hissetmiyorum.eskiden de çok mutlu biri değildim ama nasıl desem tam anlatılmıyor da.sanki ileride birşeyler olacak gibiydi.mutsuzdum ama yine de beklentili ve coşkuluydum diyeyim.üzüldüğüm oluyordu ama ağlayıp, zırlayip tekrar hayata bağlanıyordum.o kadar rahatlamış oluyordum ki.şu an o kadar tekdüze hissediyorum ki ne mutlu olabiliyorum, ne mutsuz.hani Albert camunun yabancı diye bir kitabı vardı ya onun gibi.ilgisizlik gibi.31 yaşındayım.ben de konusunu açmıştım ama arkadaşlar bu yaşta yaşlanılmaz sende sorun var dediler.cinsel isteğim de hiç eskisi gibi değil.eskiden adet döneminin sonundaki birkaç gün delirecek gibi olurdum cinsel istekten.vajinam aşırı istekten ağrıyordu.o bölgedeki sinir uçları kaşınırdı, ağrırdı. Şimdi herşey sütliman.ilişki sırasında bile doğru dürüst ıslanmıyorum.bir dönem düzelir gibi oluyor sonra yine aynı.eee diyorum mutsuz da değilim neden böyle oluyor? Birilerine anlatıyorum herkes diyor bu yaşta cinsel istek azalmaz, yaşlanma olmaz.benim dedem nine 80 yaşında hâlâ yapıyor falan diyorlar.eee neden böyleyim o zaman? Kaç haftadır canlı müziğe gideyim, şöyle güzel bir eğleneyim diyorum onu da canım istemiyor.tatile çıkayım diyorum hevesim yok.yolla bile uğraşmak istemiyorum.işin içinden ben de çıkamıyorum.ee yaşla alakalı değilse ne o zaman? Bu arada psikiyatri ilacı da kullanıyorum.birileri ya evet haklısın yaşlanıyoruz yapacak birşey yok dese rahatlayacağım ama o da yok.tam tersini söylüyor herkes.
Benim ergenlikten itibaren bu tarz sorunlarım vardı.arada bırakıp tekrar başlamalarla birlikte 15, 16 sene olmuştur.bir süre idare ediyordum sonra tekrar aynı sorunlar baş gösteriyordu.aynı senin dediğin gibi aşırı duygusallık.taa 10 seneki olay aklıma geliyorum ona bile duygulanıyordum.aşırı dayanıksızdım.dediğin gibi söyle böyle olmuştu arkadaşım, sevgilim beni yanlış anlar mı benden soğur mu? Beni terkederler mi? Bugün 1 saat geç aradı kimbilir ne düşünüyor benim hakkımda? Acaba hakkımda birşey öğrendi de beni hayatından çıkartacak mi? Geç cevap verdi beni eskisi gibi sevmiyor mu?.Bu tarz takıntılı, kaygılı davranışlar, sürekli endişe hâli.hayatı anlamsız bulma, iç sıkıntısı, mutsuzluk herşey vardı.ilaç tabi ki çok işime yaradı.cinsel isteği azaltıyor ama bir süre sonra normale dönüyordu.o yüzden şuan ilaçla ilgili olduğunu düşünmüyorum.hem bunun için ilaçları bırakamam ki dediğim gibi durup dururken ağlayacak gibi oluyordum.zaten ilacın dozu 1 kere artırılmıştı. Şu an istediğim şeylere sahibim ama bu sefer de kaybedersem diye korkuyorum.kaygilı bağlanma var gibi.İlacı ne zamandır kullanıyorsun? Doktor hangi tanıyı verdi? İlacın sana bir faydası oldu mu sence ? Sana her kim bu yaşta yaşlanma olmaz demişse haklı bence. İnsanın ruhu yaşlansa da fiziksel olarak çok gençsin. Benim de libidom çok yüksektir antidepresan kullanınca isteğim azaldı bekar olduğum için bu durum işime geldi aslında. İlacı doktor kontrolünde bırakınca zamanla libido eski haline dönüyormuş. İlacım bitti yeniden randevu bakıyorum. Ya doz arttırılır ya da ilaç değişir belki. Sende de belki duygusal boşluk vardır. Hayata bağlanmak için bir sebebe ihtiyaç duyuyor insan.
Yok hayır sevgili meselesi değil. Hayatımda birisi olsun diye diretmiyorum. Benim derdim kendimle. İstesem sevgilim olur ama kafa dengi pek kimse de yok zaten. O yüzden şuan tek kalmak daha iyi ruh halim düzelene kadar.Sevgilin olmadığı için de olabilir.
Çalışmayı düşünüyorum farklı bir bölüm okumak da istiyorum aslında ama şuan çalışmak için koşullar müsait değil. Annem hasta ev işlerine yetişemiyor, eve temizlikçi tutmak gibi bir düşüncemiz de yok. Bir yandan bizimle aynı apartmanda yaşayan kardeşimin 11 aylık kızıyla ilgilenip yardımcı oluyorum. Yengem bunalıma giriyor kendini tek hissediyor bebek sorumluluğu zor geliyor,uykusuz kalıyor. Bebekle 1 saat ilgilenip yardım etmeye çalışıyorum. O sırada kendisi duş alıyor, ev işlerini hallediyor ya da uyumaya çalışıyor. Nereye kadar böyle gider bilmiyorum. Ama kendi hayatımın içine ettiğimin farkındayım.Çalışmayı düşünmez misin?
Düşünüyorum evet çalışmak ve daha farklı şeyler yapmak istiyorum artık. Ben normalde küçük şeylerle çok mutlu olan çocuk ruhlu biriydim ama kendimi tanıyamıyorum bazen. 10 dk önce yürüyüş yapıp gökyüzüne bakıp ya da denizde suyun sesini dinlerken içim huzur doluyor. Sonra bir bakıyorum yine kendimle baş başa kalmış, düşünceler içinde boğuşuyorum hayatı kaçırmış olduğumu düşünüyorum. Duygularım, ruh halim çok çabuk değişiyor. Bazen sinirlenip hıncı kendimden çıkarmak istiyorum. Kendi saçımı başımı yolasım geliyor düşüncelerim beni sıkıştırdığı zaman. O an derin nefes alıyorum, iyi şeyler düşünmeye gayret ediyorum, beterin beteri var şükret diyorum kendimeBenimde ablam boyleydi en ufacik seye bile aglar duygulanirdi hic biseyden hosnut olmazdi kendine onem vermez sagligini dusunmezdi takii bir ise girip calisip sosyallesene kadar simdiyse yiyip icip geziyor benden 2 yas buyuk bir kere nisanlilik durumu oldu ayrildi evliligi dahi dusunmuyor yani cnm sana demek istedigim şu senin evden uzaklasman gerek bir seylerle ugrasip cabalaman gerek ben senin adina cok uzuluyorum birazda kendi hayatini dusunmelisin en azindan evine yakin bir yerde bir ise giremezmisin anneni dusunuyorsun biliyorum yakin mesafeli bir ise girip calissan hem annenede uzak olmazsin
Senin ergenlik çağından itibaren çok uzun sürmüş bu depresif ruh hali. Peki psikoterapi alıyor musun? Yoksa sadece ilaç mı kullanıyorsun?Benim ergenlikten itibaren bu tarz sorunlarım vardı.arada bırakıp tekrar başlamalarla birlikte 15, 16 sene olmuştur.bir süre idare ediyordum sonra tekrar aynı sorunlar baş gösteriyordu.aynı senin dediğin gibi aşırı duygusallık.taa 10 seneki olay aklıma geliyorum ona bile duygulanıyordum.aşırı dayanıksızdım.dediğin gibi söyle böyle olmuştu arkadaşım, sevgilim beni yanlış anlar mı benden soğur mu? Beni terkederler mi? Bugün 1 saat geç aradı kimbilir ne düşünüyor benim hakkımda? Acaba hakkımda birşey öğrendi de beni hayatından çıkartacak mi? Geç cevap verdi beni eskisi gibi sevmiyor mu?.Bu tarz takıntılı, kaygılı davranışlar, sürekli endişe hâli.hayatı anlamsız bulma, iç sıkıntısı, mutsuzluk herşey vardı.ilaç tabi ki çok işime yaradı.cinsel isteği azaltıyor ama bir süre sonra normale dönüyordu.o yüzden şuan ilaçla ilgili olduğunu düşünmüyorum.hem bunun için ilaçları bırakamam ki dediğim gibi durup dururken ağlayacak gibi oluyordum.zaten ilacın dozu 1 kere artırılmıştı. Şu an istediğim şeylere sahibim ama bu sefer de kaybedersem diye korkuyorum.kaygilı bağlanma var gibi.
Tükendim, kendi kendimi tüketip bitirdim galiba evet. En büyük düşmanım kendimim. Benim bir düşmana ihtiyacım yok zaten. Siz ne zamandır böylesiniz peki?Miss Salvatore , A Aysenimi Tükenmiş olabilir misiniz acaba?
Bende de çoğu şey mevcut, ve tükendiğimi hissetmeye başladım çok uzun zamandır..
Böyle olmaz ama.şu an anlattığın şeylerde kendini özel hissedebileceğin hiçbir ilişki ya da durum yok ki.sevgilim olsun diye diretmiyorum demişsin ama şuan o ilgiyi, sevgiyi, desteği alamadığın için sende yaratacağı değişimi farketmiyorsundur büyük ihtimal.benim de çevremde hoşlandığım biri yoksa sevgilim olsun diye diretmiyorum.zaten zor olan kafa dengi sevebileceğin birini bulabilmek.kastettiğim de bu zaten.sevmediğin, anlaşamadığın birini ne yapacaksın ki?.iş bulun böyle olmaz.Çalışmayı düşünüyorum farklı bir bölüm okumak da istiyorum aslında ama şuan çalışmak için koşullar müsait değil. Annem hasta ev işlerine yetişemiyor, eve temizlikçi tutmak gibi bir düşüncemiz de yok. Bir yandan bizimle aynı apartmanda yaşayan kardeşimin 11 aylık kızıyla ilgilenip yardımcı oluyorum. Yengem bunalıma giriyor kendini tek hissediyor bebek sorumluluğu zor geliyor,uykusuz kalıyor. Bebekle 1 saat ilgilenip yardım etmeye çalışıyorum. O sırada kendisi duş alıyor, ev işlerini hallediyor ya da uyumaya çalışıyor. Nereye kadar böyle gider bilmiyorum. Ama kendi hayatımın içine ettiğimin farkındayım.
Umarım hepimiz çok daha iyi oluruz , ruh halimizi iyileştiririz. Sen de istediğin gibi bir iş bulur çalışırsın inşallah.Seni çok iyi anlıyorum ama çare nedir bilemiyorum ... benim de modum çok çabuk değişiyor bir gün mutluysam diğer gün boğazım sıkılıyor gibi içim daralıyor kendi kendimi mutlu etmeye çalışıyorum gezme hobi edinme ama dediğin gibi onları yaparken bile odaklanamıyorum benim değerlerim düşük çıkmıyor çıksa geri iniyor, bu depresif hal bedenime de yorgunluk yaptı gelecek kaygım var onları takıyorum eski iş yeri ortamı haksızlık onları takıyorum derken günümü zehir ediyorum ama elimde değil şimdi bu kötü duygular gelecek kaygısı aklıma geldikçe hemen başka bir şey düşünmeye çalışıyorum biraz beni mutlu ediyor geçici bir şeklide kendimi kandırıyorum ama en azından o anki iç sıkıntım çarpıntım geçiyor sen de öyle yap hemen aklına kaygı takıntın geldiği an başka bir şey düşün umarım geçer xu günler
Tükendim, kendi kendimi tüketip bitirdim galiba evet. En büyük düşmanım kendimim. Benim bir düşmana ihtiyacım yok zaten. Siz ne zamandır böylesiniz peki?
Boşandıktan sonra birkaç sevgilim oldu. Almanca kursundan tanıştığım olmuştu. Sosyal medyadan tanışıp buluştuğum kişiler de oldu. Arkadaşlarım da aracı olmak, birilerini tanıştırmak istiyor ben beğenmiyorum iyi enerji almadığımda tanışmak istemiyorum. Çevreme bakıyorum evli olanların çoğu mutsuz. Evli birkaç arkadaşım bana evliliğinden dert yanıyor sonra hiçbir şey olmamış gibi "sen de evlensen çift halinde takılır gezerdik" diyor mesela. Ben de evleneyim de başıma bela alayım dimi diyorum. Flört etmeyi seven birisiyim ama şuan önceliğim kendi ruh halimi iyileştirmek. Bu durumdayken biriyle tanışsam da her şeyi batırabilirim, çünkü bazen ağzımdan istemediğim sözcükler kaçabilir, patavatsızca konuşabilirim. Yanlış zamanda doğru bir insanla karşılaşır istemeden onu üzersem bu sefer de bir erkeğin canını yaktığıma üzülürüm. Sürekli empati kurmak da yoruyor beni.Böyle olmaz ama.şu an anlattığın şeylerde kendini özel hissedebileceğin hiçbir ilişki ya da durum yok ki.sevgilim olsun diye diretmiyorum demişsin ama şuan o ilgiyi, sevgiyi, desteği alamadığın için sende yaratacağı değişimi farketmiyorsundur büyük ihtimal.benim de çevremde hoşlandığım biri yoksa sevgilim olsun diye diretmiyorum.zaten zor olan kafa dengi sevebileceğin birini bulabilmek.kastettiğim de bu zaten.sevmediğin, anlaşamadığın birini ne yapacaksın ki?.iş bulun böyle olmaz.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?