Gözlerim doldu yazdıklarınızı okurken, aklıma halamın herkesin içinde biraz daha yemek alabilir miyim dediğim için bu ayıya yemek mi yetişir diye ağlatması geldi bayram günü. Hala insanların yanında çok yemek yiyemem açsam bile. Asla tabağımı bitiremem dışarıda hepsini mi yedin, çok yiyorsun demesinler diye. Hala da halamdan nefret ediyorum.
Bilmiyorum ben mi abartıyorum bazı şeyleri insanlar neler neler yaşıyor sen şükret haline diyorum sonra en ufak bir imanın bile beni ne hale getirebildiği geliyor aklıma.
Asla dönmeyeceğim, güven yok sevgi yok saygı yok ben o adamın bir daha ne elini tutabilirim ne dıaşırda millete yan gözle bakmadığına güvenebilirim. Hepimiz beğeniyoruz yakışıklı/güzel görünce ama salyalarımız akmıyor. Ben yarın öbür gün hastalanırsam bırakır, hamile kalsam kilo alsam gözü kayar yaşlanırsam beğenmez diye diye deliririm, şimdiden bu hale geldim çünkü. Aslında yardım alması gereken o ama maalesef zayıf bir insanmışım ki çok uzun süre iliklerime kadar sömürdü sesim çıkmadı şimdi ben yardım istiyorum.
Sizin adınıza da her şey çok ama çok güzel olur umarım