Merhabalar
Bu aralar buraya cok yaar oldum cubku beni anlayan birileri yok ailemden.. 5 kisilik ailemden beni anlayan birisinin olmamasi artik canimi o kadar sikiyor ki..
Onceki mesajimda isten cikacagimi soylemistim dun ablama ayin 20 si gibi istifami vericem dedim bana daha 1 ay once martin sonunda cik isten diyen insan dun bana emin misin bende neyden dedim cikmaya.. Neden ki dedim issiz kalicaksin parasiz kalicaksin.. o kadar sinir oldum ki. Ya bir insani ailesi de dusunmuyorsa kim dusunsun ki? eve bakmadigim halde hala ne bu israr? Annemin bir yandan memur ol baskisi.. Haftasonu 2 gun boyunca agzindan devlet memuru kelimesi dusmedi. Bak arada ilanlar aciyorlar gir hepsine kendini kyrtar aylik 3 bin 4 bin maas alirsin. Ordan diger ablam da ayni seyi diyor ki ben kac ay oncesinde bu ablama da anlatmistimm ben okumak istoyorum diye.. en son dayanamadim ya siz kendi fikirlerinizi soyluyorsunuz da benim ne istedigimi sordunuz mu? Ordan ablam, ne istiyorsun diyor birde..
Dun evdeki univiersite kitaolarimi gorup ikisi de bunlari topla at. Ablam ordan kitaplara bak, sanki yeniden sinava girecek diyor anneme. Gercekten artik bu baskilarini kaldiramiyorum. Tamam, bir anne olarak hakli olabilir cocugubun daha iyi kosullarda calismasini istemesinde.. Ben de isterim. Ama ben belki okusam ya da kendimi baska bir alanda gelistirsem belki daha iyi kosullarda calisicam. Omur boyu ben masa basinda ayni isi yapmak istemiyorum. Bu benim hayat idealim degildi. Artik bu baskilari kaldiramiyorum. Ablamlarin benim sıkıntılarimi onemsemeleri, dinlemis gibi yapip ertesi gun kendi fikirlerini dayatmalarini, babamin sevgisizligini kaldiramiyorum. Benim ne istedigimin ne yapmak istedigim onlarin umrunda bile degil. Cikicam isten simdiden dusunuyorum evde kalirsam babam surekli is buldun mu , annem, bak devlet ilan acmis basvurdun mu.. Gercekten artik cok ama cok bunaldim ne bir istek ne bir yasam hevesi kaldi onlarin yuzunden. Benim ailem de benim sıkıntilarimi onemsizmis gibi gorucekse kucumseyecekse ben kime anlaticam ki.