benim annem de ayrı bir hikaye . çocukken dede ve babaanne ile büyümüş garibim ne ana görmüş ne baba. siz 5 yaşındasınız ev halkı 70 yaşında düşünün yaşanmamış bir çocukluk . o bizi hiç dövmezdi ama ruhu da hep buruk tu halende buruk. mutlu olmayı bilmez yüzü hiç gülmez. Aşamadık her şeyi var sağlığı sıhhati yerinde ama yine de gülmez. konuyla alakası yok ama yazmak istedim.bizim zamanimizda cocuk dovmek cok siradan bir hareketti. simdiki gibi her daim sevgi ve anlayisla yaklasilmazdi. bazen baska seye sinirlenip bizden cikarirdi annem. simdi ben onun yaninda cocugumla kavga edince bile yapma diyor. sen bizi doverdin ama diyince sessiz kaliyor. cok anlatmamissiniz, cok bilmiyorum ama 35 yas üstü insanlar icin cocuklukta dayak yemek cok siradandi. hatta benim cocukken dayak yememis olan tek bir arkadasim vardi liseyi bitirdigimde. onlarca genc arasinda tek bir tane.
Oda benim gibi büyümüş erken yaşta annesini kaybetmiş sinirlenince oDa annesine hep kızardı kızardı ama gözü bizi görmezdianneniz nasıl bir hayat yaşadı .o nasıl bu hale geldi bir fikriniz var mı
Neden mutsuz nene ve dede sevgisi daha fazladır tabi normallerden bahsediyorumbenim annem de ayrı bir hikaye . çocukken dede ve babaanne ile büyümüş garibim ne ana görmüş ne baba. siz 5 yaşındasınız ev halkı 70 yaşında düşünün yaşanmamış bir çocukluk . o bizi hiç dövmezdi ama ruhu da hep buruk tu halende buruk. mutlu olmayı bilmez yüzü hiç gülmez. Aşamadık her şeyi var sağlığı sıhhati yerinde ama yine de gülmez. konuyla alakası yok ama yazmak istedim.
şimdiki zaman için geçerli 70 li yıllarda ne sevgi, ne elektrik, ne teknoloji varmış. olan şey sadece yokluk.Neden mutsuz nene ve dede sevgisi daha fazladır tabi normallerden bahsediyorum
Anlıyorum herkez şöyle dönüp arkasına baktiginida istediği çocuklu yaşamadığını fark ediyor malesefşimdiki zaman için geçerli 70 li yıllarda ne sevgi, ne elektrik, ne teknoloji varmış. olan şey sadece yokluk.
keşke anlatmamayı bende becerebilsem...Acaba sırlarınızı özelinizi bilmesini isteyecek samimiyette biri mi yok çevrenizde.
Bende eşimle ilgili ne olursa olsun annemle ailemle asla paylaşamam. 7 senedir evliyim. İlk 4.5 senesi zor geçti iniş çıkış sürekli ayrılma durumları oldu. Ama 1 tanesini bile bilmez ailem.
Bilmiyorum neden anlatmak istemiyorum.
Annemle aramızda o sevgi bağı yok belkide ondan.
Herkese de anlatmam. Çok yakınımda canım ciğerim dediğim 2 3 dostum dışında kimse bilmez bahsetmem bile. Herkes multi mutlu hayatım var sanar hep o yüzden.
Bence psikoloğa giderseniz anlatırsınız.
Çünkü güven verecek size
Ah ah nenemde cok cekmis dedem ikinci evliligiymis 2 oglan 1 kizdan sonra dayim 1 yasinda iken vefat etmisbenim annem de ayrı bir hikaye . çocukken dede ve babaanne ile büyümüş garibim ne ana görmüş ne baba. siz 5 yaşındasınız ev halkı 70 yaşında düşünün yaşanmamış bir çocukluk . o bizi hiç dövmezdi ama ruhu da hep buruk tu halende buruk. mutlu olmayı bilmez yüzü hiç gülmez. Aşamadık her şeyi var sağlığı sıhhati yerinde ama yine de gülmez. konuyla alakası yok ama yazmak istedim.
Herkese herşey anlatılmıyor malesefkeşke anlatmamayı bende becerebilsem...
Üzücü bir durumAh ah nenemde cok cekmis dedem ikinci evliligiymis 2 oglan 1 kizdan sonra dayim 1 yasinda iken vefat etmis
nenem sirtinda tasimis hastanelere vefat edince de 3 cocukla merkez de oturmuslar ama koyden gelen gidenler nenemin bakkali varmis kazanclarini kardeslerine gonderirmis bulgur unluk falan
Zormus birde nenem bekarken kiz kardesi suc islese bile neneme suc atarmis oda sessiz kalirmis hep dayak yermis
Gideceğim yakında inşallahBende sizin gibiyim ve bu durum beni üzmüyor içimde bunlarla y aşacağım toprak attım içimdeki ölü anılar benle mezara gidicek ama kaldıramayacağınızı düşünüyorsanız bir psikoloğa gözükün
Siz 41 yaşındaymışsınız ben 23 yaşındayım şuan yazarken gözyaşlarım su gibi akıyor. Yaşadıklarım ve yaşadıklarımdan sonra geldiğim hal, olduğum kişilik beni yoruyor artık ve böyle ağlıyorum ansızın. Sizin adınıza üzüldüm umarım çok huzurlu, güzel ve sağlıklı bir yaşamınız olur bundan sonra. Her ne olursa olsun yinede halinize hep şükür edin.Dün tavan arasına atılan hala orada duran ama oradan asla alamayacağim bebegimin aynısı aradım oyuncakçılarda ama bulamadım 35 yıl önceki bebeği bulabileceğimi nasıl akıl ettiysem. Aslında o bebeği gidip oradan alasım var diyeceksiniz ki neden bilmiyorum ama onu oradan almak istiyorum
Benımde çok travmalarım oldu.Ara ara batıp tekrar çıkıyorum.Psıkıyatrı bence harıka fıkır.Orta yaşlarda bir bayanım çocukluk travmalarım yada eşimin bana yaptıkları yani gururumu kırışı gibi şeyleri kimselere anlatamıyorum sanki ben hataliymisim gibi yada yanlış bisi yaptımda bunlar oldu gibi bu ara çocukluğuma çok gider oldum hep bi mutsuzluk psikiyatriye gitmeyi düşündüm ama anlatamam ne yapmalıyım nasıl bir yol izlemeliyim benim gibi olan yada bunları aşan varmı
Gözlerimi açtığım her gün e şükürler olsun bu konuları aşmak unutmak zor en azında üstesinden geliriz inşallahSiz 41 yaşındaymışsınız ben 23 yaşındayım şuan yazarken gözyaşlarım su gibi akıyor. Yaşadıklarım ve yaşadıklarımdan sonra geldiğim hal, olduğum kişilik beni yoruyor artık ve böyle ağlıyorum ansızın. Sizin adınıza üzüldüm umarım çok huzurlu, güzel ve sağlıklı bir yaşamınız olur bundan sonra. Her ne olursa olsun yinede halinize hep şükür edin.
Beni okumadılar doğurup kendi halime bıraktılar ilkokul 2 terk kimsenin umrunda olmadım okula gitmişim gitmemişim.Ay evet ben de yedim ya neydi o doksanlar.arkadasla kavga ettin dayak.evi temizlemesi dayak.okuldan şikayet geldi dayak.Bence zaten boşanmaların çoğu o neslin yansıması.Birazda bizi kendi ayaklarinin üstünde dur diye okuttular .Hayırlısı artık geçmiş bitti geleceğe bakmak lazim
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?