Merhaba oncelikle gecmis olsun ve bebisler hayirli saglikla doğsunlar. Bence kizinizin bu kadar ipucu vermesi cok guzel. En azindan ters giden birseyler oldugunu biliyosunuz. Pedagog destegi alin. Her zamankinden daha ilgili olmaya cabalayin. Onu sevdiginiz dile getirmekten vazgecmeyin.
Benim cocuklugum ev hapsi gibi gecti. Kardesim benden 2 yas kucuk ve otizmliydi. Kendimi bildim bileli hep vardi, ama yoktu da. Bir oyun oynayamaz, konuşamazdik. 6 yasinda konuştu. Annem hep onunla ilgilenmek zorundaydi, bende cocuktum anlayamazdim. Cok yalniz buyudum. Annem bana kiyafetler ve oyuncaklar alarak bu acigi kapamaya calisti. Ama bilemezdi icimdekileri cunku hic belli etmedim. Sakin icine kapaniktim. Daha sonra 10 yasimdayken diger kardesime hamileydi. Heyecanliydim kardesim olsun istiyordum. Ama dogumdan sonra pek hayal ettigim gibi olmadi. Omzuma dahada yuk bindi. Bebegin ikinci annesi ben oldum. Annem hâla ffarkedemiyordu icimdekileri. İntihar hayalleri kurardim ortaokulda. (Bu arada bende 11.5 yasinda regl oldum psikolojimi eetkilemisti)
Liseye basladigimda biraz sosyallestim ama gecmisimde biriktirdiklerim bir gun patladi. Okulda normal bir animda aniden sinir krizi gecirdim. Sık sık tekrarladi, aglama krizleri, yalniz kalamamalar, hastalik hastasi oldum. Sesler duyuyordum. Anksiyete ve agir depresyon tedavisi gordun. Anksiyete hâla benimle. Ve gecwn aay psikiyatriye gittigimde sorunlarimi cocukluguma bagladi. Ben hic cocuk olamadim, hep ablaydım. Kardeşim vardi ama yoktu da yalnizdim. Bu yuzden tavsiyem simdiden onlem alin ve kizinizi takip edip iilgi gostermekten vazgecmeyin. İzin verdikce sarilin sacini oksayin. Buyudukce zaten yapamayacaksiniz. Uzun oldu kusura bakmayin