Evliliğimizin üçüncü yılındayız. Oysa birlikteliğimiz 11 yılı bitirdi. Ama ben bunca yıl nasıl tanıyamamışım hala bilemedim
. Karaktersizlikte sınır tanımayan bir adam. Artık ona karşı ne saygım var ne de sevgim. Hiç bu kadar kötü hissetmemiştim. Hem de hiç...
4 yıl önce atanıp geldim İstanbul'a. Kocam ( ki bu kelimeyi söylerken bile utanıyorum böyle bir adamla evli olduğum için
), o zamanlar sevgilimdi, sen atan nereye gidersen arkandan geleceğim diye sözler veriyordu. Ya inancı yoktu atanacağıma ya da sallıyordu ama atandım, hem de hiç istemediği bir şehire: İstanbul'a.
Atandıktan sonra mızıldanmaları başladı, yok burda yaşamak istemiyormuş yok ben tayinimi başka yere aldırmalıymışım vs vs. Bana söz vermiştin, ya gel ya da bitsin ben senin oyuncağın değilim, demiştim. İstemeyerek de olsa gelmişti.
Evlendik, zor şartlarda da olsa. Ve 10 aylık bir oğlumuz var. Evlilik öncesi sorunlar, doğum sonrası geçirdiğim ameliyatlar, evden kovulmam, kv nin oğlumu sahiplenip memlekete götürmeye çalışma çabası ... Hepsini atlattım; ama kocamın dünkü söylediklerini nasıl atlatırım bilmiyorum.
İstanbul trafiği herkesin malumu. Kocam da dün trafiğe kalmamak için erken çıkmış işten, ama kurtulamamış. Farklı bir yola girmiş ama o yolu da bilmeyince kaybolmuş, ve böylece eve dönme macerası 3 saati bulmuş. Kapıda karşıladım, hg dedim. Hiç hoş gelmedim dedi. İyi o zaman hoş gelmedin dedim ben de. Başladı söylenmeye. Küfür etti, ne işim var bu Allah'ın s... ettiği memlekette. Hangi akla hizmet evlendim ben seninle, gidip köyümden birini bulaydım vs vs saçmalamaya başladı
. Sonunda da ben bu kadını öldürsem kurtulsam dedi
Kv de ee o kadar uğraştın iyileştirmek için peşinden gittin dedi. Keşke kurtulmasaydı, keşke geberip gitseydi dedi
Dondum. Ben bir evlat sahibi olmak için hayatımı tehlikeye atmışım, bilmeden, ne hamileyken ne de öncesinde ve sonrasında sağlığım, oğlum, ben, evim(iz) umurunda değilken bir de bu sözleri duymak... Bu kadar basit mi?? Bunları duymak bir yana kv nin bu duruma sessiz kalması benim için çok büyük hayalkırıklığı oldu. Kocamın terbiyesizliği yetmezmiş gibi bir de oğluma bağırması (ki onun sevgiden ve ilgiden başka bir şeye ihtiyacı olmadığı bir dönemde hiç suçu yokken) bardağı taşırdı. Aldım oğlumu yanıma ve yatak odasına götürdüm. Birlikte oynadık eğlendik güldük ama onun psikolojisinde nasıl bir iz bırakır bilmiyorum.
İşe geldim şu an ama kafamı toparlayıp çalışacak duruma gelebilecek miyim bilmiyorum. Tek söyleyebileceğim, kim benimle ilgili ne düşünüyorsa Rabbim ona bin katını versin.
(bağlantılı pek çok şeyi atladım. Uzun olmasın dedim ama yine de uzun oldu. Okuyanlara teşekkür ederim)